Δευτεριάτικες στιγμούλες ...
Δευτέρα και όλα στη θέση τους.
Και στους ρυθμούς τους.
Σχεδόν δηλαδή, γιατί το απουσιολόγιο της εργασίας είχε κάμποσους απόντες σήμερα.
Και με αιτιολογίες ... σχολείου.
-Ξέρετε πέθανε ο θείος μου και θα λείψω δυο ημέρες
-Ζωή σε εσάς, τι να κάνουμε, η ζωή ....
Αμοιβαίο ύφος θλίψης, αμοιβαίο και το δούλεμα.
Όπως και των άλλων συναδέλφων. Των παρόντων.
Αυτών, δεν ήταν το ύφος τεθλιμμένο. Το δούλεμα ήταν αμοιβαίο.
Η αφελής έκπληξή τους δολοφονική.
-Αλήθεια; Έτσι έπρεπε να κάνουμε;
Φαίνεται ότι με την πολυκαιρία, κάπου θα είχε παραπέσει το φυλλαδιάκι με τις γενικές οδηγίες χρήσης.
Παρά τις ενδιαφέρουσες παραστάσεις που παίχθηκαν, η απόφαση να κινήσω τα πράγματα προς τη δική μου κατεύθυνση ήταν δεδομένη.
Οι δυο τρεις κινήσεις που απαιτούντο έγιναν χωρίς πολλά πολλά, οι οδηγίες δόθηκαν με ύφος που δεν σήκωνε πολλές αντιρρήσεις, ο σχολιασμός περιείχε πατρικό μεν ύφος, αλλά δεν άφηνε περιθώρια για αμφισβητήσεις.
Η μικρή απόδραση, που δεν ήταν ακριβώς απόδραση, δεν έγινε, μιας και την τελευταία στιγμή επικράτησαν πιο ψύχραιμες σκέψεις ενώ η αντικατάσταση συναδέλφου, γέννησε εκπλήξεις αλλά και συναισθήματα απαγοήτευσης.
Αλήθεια, μπορεί κανείς να δεχτεί ότι νέα παιδιά ύστερα από δώδεκα μπορεί και περισσότερα χρόνια στα θρανία θα διατύπωναν την ερώτηση, τι είναι ο γόρδιος δεσμός;
Και μη βιαστεί κανείς να πει είδες τι συμβαίνει με τα καινούργια βιβλία της Ιστορίας, γιατί βέβαια η σημερινή άγνοια δεν προήλθε από τα καινούργια βιβλία.
Πραγματικά είναι φορές που συλλαμβάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται και ας ακουσθεί αριστοκρατικό ή ελιτίστικο, μα πώς είναι δυνατόν να συναποφασίζουμε με αυτούς τους ανθρώπους, όταν αντιλαμβανόμαστε τόσο διαφορετικά τον κόσμο που μας περιβάλλει; Και μιλάω για άλλες πραγματικότητες και όχι για άλλες θελήσεις.
Και βέβαια ουδεμία πρόθεση από τη μεριά μου τουλάχιστον να αφήσω να εννοηθεί ότι η αφεντιά μου τα ξέρει όλα ή ότι έχω απάντηση για όλα.
'Ισα ίσα.
Ουσιαστικά μόνον απορίες έχω.
Όπως αυτή που διατύπωσα το μεσημέρι και αφορούσε στο ολοκαύτωμα.
Όχι αν υπήρξε ολοκαύτωμα. Η ερώτηση μου ήταν λίγο πιο τεχνική. Τι ήταν εκείνο που έκανε τους Ναζί του Χίτλερ να προχωρήσουν στην εξόντωση των Εβραίων και των Τσιγγάνων.
Δεν μπορώ να δεχτώ ότι για όλα φταίνε οι ιδέες ενός παράφρονος ανθρώπου.
Καλά αυτός ήταν παράφρονας. Οι άλλοι; Όλοι εκείνοι οι επιστήμονες, ακαδημαϊκοί γενικά διανοητικά ολοκληρωμένοι άνθρωποι, γιατί τον ακολουθούσαν;
Γιατί συμμετείχαν σε όλες τις απάνθρωπες διαδικασίες;
Όσο και να θεωρούσαν τους εβραίους και τους Τσιγγάνους κατώτερους, δεν μπορεί να γίνει πιστευτό ότι γι αυτό και μόνον ήθελαν να τους εξοντώσουν. Ούτε βέβαια μπορεί να είναι σοβαρή η αιτιολογία ο φόβος της οικονομικής ισχύος τους...
Τώρα θα μου πεις βρήκες την κατάλληλη στιγμή να διατυπώσεις απορίες και περιμένεις απαντήσεις;
Ε όχι. Δεν περιμένω απαντήσεις.
Απλώς αιτιολογώ την παραδοχή ότι τα περισσότερα τα αγνοώ. Άλλοι όμως αγνοούν τα πάντα και επιπροσθέτως αγνοούν ότι τα αγνούν ...
Φυσικά η ημέρα μου εκτός από τα ιδεολογικά και τα ... στρατηγικά περιελάμβανε και απλές τακτικές κινήσεις.
Εκείνη την ρόδα με το καρφί, την έφτιαξα.
Και τον τύπο τον ξεφύλλισα.
Και σκέψεις καινούργιες μου γεννήθηκαν. Για την ακρίβεια δεν ήταν καινούργιες.
Παλιές ήταν που επικαιροποιήθηκαν.
Και γενικώς, Δευτέρα απόγευμα κινήθηκα μέσα και έξω από τις συμβάσεις μου, ίνα πληρωθεί το ρηθέν, "αργία μήτηρ πάσης κακίας".
Δεν ξέρω πού ακριβώς κολλάει αυτό, αλλά είναι σχεδόν σίγουρο ότι στο μέλλον θα επαληθευτεί.
