Ζητείται έμπνευσις ...

Καιρό είχα να γευτώ το μποτιλιάρισμα.
Διαδρομή της μισής ώρας, έγινε κανονικό ταξίδι.

Καλά έκανα και ζήτησα να μου ευχηθούν καλό ταξίδι κατά την επιστροφή.
Ευτυχώς το ραδιόφωνο, για την ακρίβεια ο παραγωγός της εκπομπής, είχε κέφια, οπότε το να συλλάβω τον εαυτό μου να συνοδεύει τον Ξυλούρη άδοντας τον Ερωτόκριτο, ήταν μάλλον λογικό.
Όπως λογικό ήταν το βλέμμα της περαστικής κυρίας. Το γεμάτο έκπληξη.
Ε δεν είναι και λίγο να βλέπεις ένας ηλικιωμένο άνθρωπο να τραγουδάει στα καλά καθούμενα εν μέσω μποτιλιαρίσματος εκεί κατά τα βόρεια προάστια που βρέθηκα.

Καθούμενα ήταν, καλά δεν ήταν.
Πόσο καλά είναι δηλαδή όταν οδηγείς με μέγιστη ταχύτητα 30 χιλιόμετρα την ώρα.
Τόχουν αυτές οι ημέρες όμως φαίνεται.
Να πηγαίνει κάτι περιέργως ανάποδα, αλλά όχι τόσο ανάποδα που να σου έρθει να τα βροντήξεις.
Και ας περιμένεις μέσα στο καταμεσήμερο να σκάσει η βόμβα. Αληθινή.
Δηλαδή η αστυνομία είπε ότι ειδοποιήθηκε για αληθινή βόμβα.
Πριν λίγο η πυροσβεστική είχε ειδοποιηθεί για πυρκαγιά.

Δεν είναι και άσχημα να κάθεσαι φλεγόμενος επάνω σε μια βόμβα.

Στην χειρότερη των περιπτώσεων να μη μπορείς να γράψεις το βράδυ ένα αισιόδοξο κείμενο.

Η φωτιά όμως δεν άναψε, η μπόμπα δεν έσκασε και έτσι η υποχρέωση ενός αισιόδοξου κειμένου παραμένει.
Το ποτήρι με το κόκκινο κρασί έχει αδειάσει ήδη δυο φορές, αλλά η αισιοδοξία ακόμα να έρθει.
Μήτε και η έμπνευση.
Κάπου θα ρεβεγιονάρουν ημέρες που είναι.

Λέω να τις ακολουθήσω κι εγώ.
Αύριο όμως.
Επί του παρόντος αναζητώ έμπνευση. ...