έστω και εδώ, έστω και έτσι ...

"Αγαθόν το εξομολογείσθαι" . Βγάζεις από επάνω σου αυτά που σε βαραίνουν.
Έλα όμως που χρειάζεται και εξομολόγος.
Και εσύ δεν θέλεις να τα πεις γιατί δεν το θεωρείς αξιοπρεπές να κάνεις κάτι τέτοιο.
Πάλι καλά που βρίσκεσαι εδώ.

Καλά ξεκίνησε η ημέρα.
Με θαυμασμό.
Για τη νονά που αφιέρωσε πρωί πρωί στον ενδεκάχρονο αναδεξιμιό της ένα τραγούδι για την ημέρα που θα τον ερωτευθούν και θα ερωτευτεί παράφορα!

Και με διάθεση για ζεϊμπέκικο καταμεσής του δρόμου.
Ναι. Να σταματήσεις το αυτοκίνητο και να χορέψεις, με τη φωνή του Πορτοκάλογλου, "Κλείσε τα μάτια σου να φύγω να χαθώ, γι αυτά τα μάτια σου θα ξαναρθώ...",

Στο γραφείο τα πράγματα λίγο διαφορετικά από όσο θα τα ήθελες, αλλά και πού είναι το πρόβλημα; Σπάνια ταυτίζεται το "θέλω" με το "βρίσκω" στο χώρο της δουλειάς.

Αγώνας για να συμβιβαστεί ο λόγος μεταξύ συνδιαλεγομένων και μη ακουόντων, παρεκτός τους ήχους της δικής του φωνής ο καθένας.

Και σιγά σιγά το σαράκι να ανοίγει, να ξανανοίγει πιο σωστά, τα παλιά κανάλια, τους παλιούς δαιδαλώδεις λαβυρίνθους.
Και εσύ να μη μπορείς να μιλήσεις.
Είναι βλέπεις θέμα αρχής.
Και αξιοπρέπειας.

Και να επανέρχεται το ίδιο θέμα, παλιό πολύ παλιό, σχεδόν πέντε χρόνια πριν, από άλλους τώρα και πάλι να μη μπορείς-θέλεις να μιλήσεις.

Το χαμόγελο στα χείλη, ήταν φανερό πως είχε μια πίκρα.
Το έβλεπαν κι άλλοι. Ανυποψίαστοι όμως.

Η σκιά στο πρόσωπο φάνηκε όταν καινούργια αφορμή, από παλιά αιτία, έκανε την εμφάνισή της.
Πάλι η χρέωση να πέφτει επάνω σου. Και πάλι να μη θέλεις να επιμερίσεις τις ευθύνες.
Ποιος ο λόγος να το κάνεις;
Τους μαθαίνεις να γράφουν την ιστορία με τη δική τους αλήθεια, που ξέρουν ότι δεν είναι αλήθεια, αλλά και τι θα βγει, πέρα από το κακοκάρδισμα, με το να επισημάνεις τα δικά τους λάθη;

Μια τόσο όμορφη ημέρα, με τον ήλιο να λάμπει πραγματικά, δεν μπορούσε να μην έχει και τα ξαφνικά της.
Εκεί που το σχέδιο της μικρής απόδρασης λέει "έξοδος προς την κοντινή πλατεία για καφέ ή ό,τι άλλο", έπεσε το τηλεφώνημα.
Πάλι το φιλότιμο.
Πάλι κλεισμένος μέσα σε μια αίθουσα να εξηγείς στους δεκάδες των συναδέλφων τα των σχεδίων και των οραμάτων.
Και πάλι η ώρα να τρέχει και το απόγευμα να έρχεται όπως δεν το έχεις σχεδιάσει.

Φυσικά τίποτα δεν είναι αρκετό. Μπορεί πάντα και περισσότερο. Kαι χειρότερο.

Καρφιά τα λόγια για ευθύνες που δεν υπάρχουν. Ευθύνη υπάρχει, αλλά όχι αυτή. Άλλη.
Μα δεν μπορείς να διατυπώσεις αντιρρήσεις. Ούτε να εξηγήσεις.
Μήτε να απολογηθείς καν.
Η αξιοπρέπεια που λέγαμε.
Και το ότι έχεις μάθει να αναλαμβάνεις την ευθύνη των πράξεών σου, πράγμα που σημαίνει ότι και να μην είναι όλη η ευθύνη δική σου, το μέρος που σου αναλογεί, σε κάνει να την αποδέχεσαι όλη.
Κι ας είναι το μέρος το δικό σου το μικρότερο.

Και σούρχεται να μικρύνεις, να μαζευτείς να γίνεις μια σταλιά, να εξαφανιστείς, αλλά πρέπει να είσαι όρθιος. Να φαίνεσαι όρθιος και αγέρωχος, γιατί αυτό σου λέει η αξιοπρέπεια. Για να μπορούν να σε χτυπάνε, γι αυτά που σου καταλογίζουν.

Παράξενη συντρόφισσα και άδικη η αξιοπρέπεια.
Αλλά έρωτας είναι αυτός μαζί της
Δεσμός μακροχρόνιος.

Και σου επιβάλει να έχεις το στόμα κλειστό.
Κι αν το ανοίγεις να είναι για να πεις εγώ φταίω.

Γιατί εντέλει φταις.
Ακόμα και αν δεν είναι για άμεσα ίδιον όφελος.
Ακόμα και αν η όποια ανάληψη ευθυνών έγινε κάτω από άλλα δεδομένα.
Ακόμα και αν τα πραγματικά δεδομένα σε δικαιώνουν.

Η ευθύνη είναι δική σου και πρέπει να τα πάρεις όλα επάνω σου.
Και μαζί σου.

Και είναι κι εκείνο το τηλέφωνο, που φέρνει τη φωνή την άλλη...
Μα ούτε αυτό μπορείς να κλείσεις, γιατί δεν θέλεις να κλείσεις κανένα δρόμο, ακόμα κι αν αυτός περνάει από πάνω σου...
Πόσο μάλλον που, για τη φωνή, μοιάζει να είναι μοναδικός ...

Τις ευχές όμως θα συνεχίσεις να τις γράφεις, καθημερινά.
Ακόμα κι αν δεν "πιάνουν" σε σένα, ελπίζεις ότι τουλάχιστον μπορεί να πραγματοποιηθούν για όλους τους άλλους..