Τόσο ήταν για εδώ ....

Ωραία, η φτώχεια θέλει καλοπέραση.
Άρα τα πλούτη θέλουν απείρως περισσότερες φορές από αυτό.
Τι να σου κάνει εκείνη η έρμη η Μαρία Τερέζα, Αυτοκράτειρα ήταν παλάτια έχτιζε. Είχε και μια εμμονή στο έντονη κίτρινο χρώμα.
Τα θερινά της Ανάκτορα στο Σέμπρουν είναι κατακίτρινα. Απέξω. Από μέσα έμαθα ότι επίσης είναι κίτρινα, αλλά οι ουρές των επισκεπτών έκαναν να καταρρεύσει κάθε διάθεση να τα επισκεφτούμε.
Την άλλη φορά!!
Το ανακύψαν προβληματάκι δεν απαγόρευσε να επισκεφθούμε τους κήπους των ανακτόρων.
Η ημέρα ήταν πραγματικά ανοιξιάτικη και αν το πίστευαν τα δέντρα και τα φυτά των κήπων και πρασίνιζαν, το ημερολόγιο θα έπρεπε να αλλάξει και αντί τις 8 Δεκεμβρίου, θα έπρεπε να αναγγέλλει την 8η Μαΐου.

Η διαδρομή μέχρι την κορυφή του λόφου με το μνημείο του Θριάμβου ανηφορική, αλλά η αποζημίωση από τα σκιουράκια που έπαιζαν κυριολεκτικά ανάμεσα στα πόδια μας, κάτι παραπάνω από ικανοποιητική.

Και η σοκολάτα που απολαύσαμε ήταν πραγματικά βιεννέζικη και ικανή να μας οδηγήσει προς την έξοδο, αφού πρώτα επισκεφτήκαμε την πηγή του Ποσειδώνα, και συζητήσαμε προβλήματα που χρόνων ψυχρότητα τα έχουν κάνει απαγορευμένα.

Η επιστροφή στο κέντρο της πόλης και η εκ του μακρόθεν φωτογράφιση του Κοινοβουλίου, ήταν λογική συνέπεια της βόλτας.
Η ύπαρξη του χρυσοποίκιλτου αγάλματος της Παλλάδος Αθηνάς, μπροστά στο Αυστριακό Κοινοβούλιο, ενίσχυσε κάπως την από τα χθες, καταρρακωμένη είναι η αλήθεια εθνική περηφάνια.

Το μουσείο των Τεχνών η επόμενη στάση.
Θαυμασμός και έκπληξη από την ομορφιά.
Και των εκθεμάτων και του ίδιου του Μουσείου.
Και κούραση όμως.
Τα ρολόγια έδειχναν ήδη τρισήμιση μετά το μεσημέρι και η κούραση είχε κάνει έντονα την παρουσία τους.

Φυσικά ποτέ τίποτα δεν είναι αρκετό, οπότε ένα τηλεφώνημα ενίσχυσε μεν την κούραση, αλλά η απόφαση να επισκεφθούμε τον εκθεσιακό χώρο με τα εκθέματα του Πικάσσο, έμεινα αδιαπραγμάτευτη.

Να, λίγο φαγάκι να στηλωθούμε και συνεχίζουμε. Αυτό θέλαμε.

Ο χρόνος όμως κυλάει αλύπητα.
Η επίσκεψη στον εκθεσιακό χώρο καθυστέρησε τόσο που να μην είναι δυνατή η επίσκεψη και η ανακάλυψη της ομορφιάς των περισσότερων από τα διακόσια έργων του μεγάλου ζωγράφου.
Η πικρία και απαγοήτευση δεν μπόρεσαν να ισορροπήσουν από το θέαμα της ουράς που είχε σχηματισθεί έξω από το Ξενοδοχείο Ζάχερ για να δοκιμάσουν οι επισκέπτες το ομώνυμο και περιώνυμο γλυκό το ζαχερτόρτε.
Παρεμπιπτόντως, εμένα δεν μου αρέσει, αλλά εγώ δεν είμαι ο κανόνας.

Η επιστροφή στο Ξενοδοχείο με το σχετικό μπλέξιμο στους δρόμους που σήμερα ήταν "πηγμένοι" λόγω της τοπικής γιορτής της Παναγίας.
Οι Αυστριακοί είναι πολύ θρήσκος λαός.

Το μπάνιο κρίθηκε απαραίτητο πριν όλη μαζί η ομάδα των συνυπαρχόντων, εκδράμουμε για το σχετικά κοντινό φαγάδικο.

Αργά το βράδυ, πολύ αργά, επιστροφή στο δωμάτιο και καταγραφή, έστω πρόχειρα, των εικόνων της ημέρας, υπό τους ήχους της θεϊκής φωνής της Φλέρυ Νταντωνάκη.

Περασμένη η πρώτη ώρα της ενάτης Δεκεμβρίου, Άννα Χρόνια Πολλά, οι τελευταίες γραμμές γεμίζουν την άδεια οθόνη του υπολογιστή ενώ τα βλέφαρα είναι έτοιμα να σφαλίσουν για να ανοίγουν αύριο αξημέρωτα.

Το επόμενο κείμενο με εικόνες και εντυπώσεις από την τρέχουσα καθημερινότητα, θα συνταχθεί στην Αθήνα.
Η πτήση από την Βιέννη προβλέπεται για το μεσημέρι του Σαββάτου,

Powered by Qumana