Από τη χαραμάδα φαίνεται ότι η αποθήκη δεν άδειασε ...

Δεν φτάσανε ακόμα οι ήχοι των χριστουγεννιάτικων τραγουδιών στο γραφείο.
Να φταίει που σήμερα δεν δούλευε το τραίνο;
Μπορεί να είναι τα διπλά τζάμια που μπήκανε στο κτήριο.
Μπορεί.

Οι μονώσεις γίνονται όλο και πιο πολύ ισχυρές.
Απομονώσεις.

Περιχαρακώσεις κατά που έλεγαν οι συζητητές το μεσημέρι.
Και προσπάθειες να τραβήξουν και άλλους στη δική τους επιρροή.
Όχι να επικοινωνήσουν.
Να επηρεάσουν.
Επιρροές.
Κουκιά.
Στρατιωτάκια.
Αναλώσιμα.

Μα πόσο αναλώσιμη μπορεί να είναι η ψυχή και η ιστορία του κάθε ανθρώπου...

Οι ρυθμοί συντονίστηκαν με τις γνωστές συχνότητες.
Λιγότερο περισσότερο οι ημέρες μοιάζουν να έχουν αναλλοίωτα ηχοχρώματα.
Μοιάζουν.
Δεν έχουν.
Είναι οι μικρές στιγμές, οι μικρές στάσεις στο διάδρομο, οι ολιγόλεπτες ανταλλαγές σκέψεων, που λειτουργούν σαν το δαδί και αναζωπυρώνουν τη φλόγα.
Τα σχέδια ανοίγονται στο μυαλό και δεν θα αργήσουν να αποτυπωθούν και στο χαρτί.
Τα χρώματα ξαναζωντανεύουν.

Υπάρχουν ακόμα όνειρα που μπορούν να γίνουν στόχοι.

Κοίτα να δεις που περιμένω νάρθει το πρωί ...