Ημέρα εργασίας πρώτη.

Δευτέρα ξημέρωσε ο θεός την ημέρα και η πορεία της εβδομάδας άρχισε.
Σεμινάρια και συζητήσεις, γιατί βεβαίως η εδώ παρουσία μου δεν έχει να κάνει με έρευνα αγοράς για τις τουριστικές υπηρεσίες της Βιέννης. Περί άλλα, πιο σημαντικά νομίζω, "τυρβάζομεν"
Το πρωινό μέσα από αυτά απέκτησε λόγο ύπαρξης και ... ιστορική οντότητας, δημιούργησε δε και τις προϋποθέσεις, για την διερεύνηση της ντόπιας κουζίνας.
Η περί τα γαστριμαργικά γνώσεις μου είναι τω όντι ελάχιστες-δεν ξέρω και κανένα πεδίο στο οποίο να είναι και περισσότερες, αλλά αυτό δεν είναι της ώρας-πάντως, ξέροντας και μη ξέροντας τα ονόματα των φαγητών, απόλαυσα και το είδους του ψημένου κρέατος που ήταν σωταρισμένο με κρεμμύδι μαριναρισμένο-ό,τι άκουσα γράφω ιδέα δεν έχω τι είναι αυτά-, όπως και το κόκκινο κρασί με το οποίο τα συνόδευσα, καθώς και την κρέπα που ακολούθησε.
Φυσικά και ο καπουτσίνο ήταν εκείνος που έκλεισε το γεύμα.

Με γεμάτο το στομάχι, και χωρίς την αναγκαία μεσημεριανή σιέστα, άντε να αντεπεξέλθεις στις ανάγκες των διαδικασιών.
Η ομάδα όμως ήρθη στο ύψος των περιστάσεων και ξεδίπλωσε όλα τα χαρακτηριστικά της.
Οι συγκρούσεις καταπιεστών και καταπιεσμένων εμφανίστηκαν κανονικώς και αποτέλεσαν και αντικείμενο περαιτέρω επεξεργασίας.

Κάποτε οι δουλειές τελειώνουν και μια βόλτα στο κέντρο της πόλης θεωρήθηκε επιβεβλημένη.

Η πλατεία Αγίου Στεφάνου, θεωρείται το κέντρο της Βιέννης, και ο Ναός εκεί είναι εξαιρετικά επιβλητικός.
Η επίσκεψη εκεί θεωρήθηκε αυτονόητη και πολύ καλώς.
Η διάθεση για προσευχή σε πιστεύοντες και μη και το δέος για τα μετά τα φυσικά, γεννήθηκε αυτόματα.
Ατυχώς, δεν ήταν δυνατή η παρακολούθηση της συναυλίας που είχε προγραμματισθεί για τις 12 τα μεσάνυχτα, αφού όλα τα εισιτήρια είχαν προπωληθεί.

Η έξοδος από το ναό και η ελαφριά ψύχρα, επανέφεραν την ομάδα στα καθημερινά της και η διάσπασή της σε εν δυνάμει καταναλωτές και περιηγητές ήταν αναμενόμενη. Πόσο μάλλον που ο γυναικείος πληθυσμός είναι και ισχυρά πλειοψηφία.

Προφανώς, από ιδεολογία, ανήκω στους περιηγητές.
Η απόλαυση μιας κούπας ζεστού κρασιού και η μικρή βόλτα στο πλακόστρωτο, κάτω από τα δυνατά φώτα του χριστουγεννιάτικου στολισμού, γέννησε την ανάγκη συζήτησης με θεωρητικές αλλά και πρακτικές αναζητήσεις.
Καθόλου άσχημα.
Άλλωστε οι περισσότερες ιδέες, κάτω από κάτι τέτοιες συνθήκες δεν γεννιούνται;

Η επανένωση της ομάδας, οδήγησε σε αναζήτηση ενός καλού καφέ.
Άσχετο αν οι περισσότεροι καταλήξαμε σε σοκολάτα... βιεννουά.
Η κατανάλωση του δεύτερου ζεστού ροφήματος, τόνωσε τις δυνάμεις και η επιστροφή αποφασίστηκε να γίνει με τα πόδια. Ήθελα να ήξερα γιατί αγοράστηκαν τα εισιτήρια διαρκείας. Τα αρνητικά της επίσκεψης στο καφέ, καλύτερα να μη τα αναλύσω. Τι στο καλό τους ήθελαν όλους αυτούς τους καθρέφτες; Και χάθηκε να λένε κι αυτοί οι άθλιοι κανένα ψεματάκι; Ήταν ανάγκη να καταγράφουν όλα τα κιλά μου και όλες τις ρυτίδες;

Η ανοιχτή πόρτα του Ναού του Αγίου Πέτρου πιο πάνω, κίνησε την περιέργεια, και ο θαυμασμός περίσσεψε από την ομορφιά μιας από τις ωραιότερες εκκλησίες που έχω επισκεφτεί.Εντάξει δεν είμαι και πολύ θρήσκος, αλλά από όσο άκουσα και άλλοι είχαν την ίδια άποψη με έμενα.

Η ώρα ήδη είχε ξεπεράσει την ενάτη νυχτερινή. Ευτυχώς ιδιαίτερα πεινασμένοι δεν υπήρχαν. Λέω ευτυχώς, γιατί τα περισσότερα καταστήματα φαγητού δεν σερβίρουν μετά από αυτή την ώρα.

Η βόλτα για την επιστροφή όμως συνεχίστηκε.
Το διανυκτερεύον κιόσκι, που πουλούσε χοτ ντοκς άνοιξε την όρεξη.
Στάση και κατανάλωση δύο τέτοιων εδεσμάτων, εξ εκάστου των δηλούντων ότι δεν πεινούσαν.

Επιστροφή στο ξενοδοχείο.
Η παράκληση να δανείσω τον υπολογιστή μου με άφησε χωρίς τις υπηρεσίες του, και η μικροαπάτη του ξενοδόχου, περιόρισε τις διαδικτυακές αναζητήσεις.

Τούτο το ... κειμενάκι γράφεται με καθυστέρηση μιας ημέρας εξ αιτίας αυτών των αιτιών.

Οι δυσκολίες όμως δεν μας τρομάζουν εμάς. Αντίθετα... χαλυβδώνουν τη θέλησή μας...

Powered by Qumana