το στόλισμα του δέντρου ...
Τώρα εγώ γιατί ανακατεύομαι με τα χριστουγεννιάτικα δέντρα και το στόλισμά τους;
Για να θυμηθώ το πρώτο δέντρο, που η δημιουργική φαντασία της μάνας στόλισε;
Ένα ξερό κλαδί, από συκιά ήταν.
Για μπάλες κρεμάστηκαν φρούτα, πορτοκάλια και μήλα, τυλιγμένα σε χρυσόχαρτα και ασημόχαρτα, από εκείνα που είχαν τα κουτιά των τσιγάρων.
Και το χιόνι, που ευτυχώς δεν έπεσε εκείνο το χειμώνα, γιατί ούτε σόμπα καλά-καλά υπήρχε, εμφανίστηκε με μπαμπάκια που τύλιξαν όλο τον κορμό και τα κλαδιά εκείνου του δέντρου.
Ναι, δεν ήταν ένα όμορφο έλατο.
Δεν υπήρχαν παιχνίδια να κρεμαστούν.
Για να είμαι ειλικρινής, αν και το σπίτι διέθετε πολλά περάσματα για να μπει, βλέπεις ούτε παράθυρα είχε, δεν νομίζω ότι το καταδέχτηκε εκείνη τη χρονιά ο Αη Βασίλης.
Αλλά ήταν το πρώτο δέντρο, που είδαμε να στολίζεται στο σπίτι.
Και ήταν Δεκέμβρης του 1954.
Πάνε 52 χρόνια ...
Και δεν ξέρω, πόσα προσέφερε, που στολίστηκε.
Ξέρω πόσα θα χάναμε αν δεν είχε στολιστεί ...
Έτσι είναι με τα δέντρα....
Δεν ξέρω αν στολίζουν την καρδιά και την ψυχή μας, όταν τα στολίζουμε.
Αν δεν τα στολίσουμε όμως μια χρονιά, το ΞΕΡΩ, θα μείνει άδεια μια θέση εκεί.
Και ας πάψαμε να είμαστε παιδιά.
Και ας πάψαμε να είμαστε μικρογονείς.
Και ας και ψεύτικο.
Και ας είναι πλαστικό.
Ό,τι θέλει ας είναι.
Η καρδιά το λαχταρά...
