Η ημέρα από το πρωί παλεύεται ...

Ξεκίνημα με σκασμένο το μπροστινό λάστιχο του αυτοκινήτου.
Ψυχραιμία έχουμε και άλλες εναλλακτικές λύσεις.
Σχέδιον εναλλακτικής λύσης επιτυχές.
Έγκαιρη άφιξη στο αεροδρόμιο.

Οι διαδικασίες γνωστές.
Αν και είχα να τις πραγματοποιήσω τουλάχιστον μια τετραετία!
Ναι, αλλά την απεργία του προσωπικού ασφαλείας του αεροδρομίου, πρώτη φορά την αντιμετώπισα.
Και τόσο μεγάλη ουρά.
Και τόση τρομοκρατία στο όνομα της τρομοκρατίας.
Μη τυχόν και έχετε οι κυρίες λιπ γκλος (έτσι δεν το λένε; ) στην τσάντα σας, ή καμιά λακ, χάσατε.
Αν βέβαια τα αγοράσετε από τα καταστήματα του αεροδρομίου τότε το πράγμα αλλάζει.
Μπορείτε, λέει, να ταξιδέψετε μαζί τους χωρίς να σας ενοχλήσει κανείς...
Οι τρομοκράτες μόνον φέρνουν υγρά από το σπίτι τους.

Μα αν είμαι τρομοκράτης, θα εμφανιστώ στην είσοδο του αεροδρομίου με τις μπόμπες στα χέρια;
Δηλαδή είναι πολύ δύσκολο να έχω ..... τέλος πάντως να μη το αναλύσω.
Απλά ας πω δυνατά τη σκέψη μου. Έχουμε καταντήσει υποχείρια των τρομοκρατών μας, που δεν λένε να κάνουν πίσω και ας έχουν κάνει σούπερ ανοησία με τα καινούργια διαβατήρια...

Φυσικά η καθυστέρηση αναχώρησης ήταν αναμενόμενη. Ευτυχώς, θα μπορούσε να ήταν και μεγαλύτερη και το κυριότερο δεν βιαζόμαστε.
Ίσα ίσα που κάναμε χάζι με την κατάσταση.
Σχεδόν χάζι δηλαδή, γιατί κατά το .. ξεγύμνωμα και το πέρασμα από τη μαγνητική πύλη, πάλι εκνευρίστηκα...

Υπέροχο και χαλαρωτικό να πετάς πάνω από τα σύννεφα.
Κοίταζα να δω μήπως κυκλοφορούν τίποτα όνειρα.
Μόνο το θέαμα των Άλπεων να βρίσκεται πάνω και από τα σύννεφα απόλαυσα.
Τα άλλα όνειρα φαίνεται θα είχαν πάει πιο ψηλά...

Η προσγείωση έγινε σε μια συννεφιασμένη Βιέννη.
Χειμωνιάτικη αλλά όχι εχθρική.
Η σχετικά λιγοστή κίνηση στους δρόμους, επέτρεψε στον συνοδό μας, να μας κάνει μια μικρή περιήγηση, ώστε να έχουμε μια πρώτη επαφή με την πόλη.

Η δεύτερη επαφή ήταν η βόλτα στους χριστουγεννιάτικους δρόμους.
Έξω από το Δημαρχείο το Χριστουγεννιάτικο παζάρι και παρά το σχετικό κρύο, η ζεστασιά του κόσμου και τα χρώματα του πανηγυριού, ζέσταναν τη διάθεση.
Και μια κούπα ζεστό κρασί βοήθησε ακόμα περισσότερο.
Όπως βοήθησαν και οι όμορφες στιγμές μέσα στο Δημαρχείο, όπου εκατοντάδες παιδάκια, πέρναγαν το απόγευμα της Κυριακής τους με δημιουργική απασχόληση, φτιάχνοντας χειροτεχνήματα με τα βλέμματα των περήφανων γονιών τους καρφωμένα επάνω τους.

Λίγο να ξαποστάσουμε τα κορμιά μας στο cafe Landrmann κρίθηκε απαραίτητο, όπως και να απολαύσουμε τον καφέ, πριν κατηφορίσουμε προς το κέντρο της πόλης.

Πανέμορφα κτήρια, γιορτινά φωτισμένα, ήσυχοι άνθρωποι που απολάμβαναν το δειλινό της Κυριακής στην πόλη τους.

Οι υπέροχες νότες από τα καταπληκτικά λαρύγγια δυο τυφλών στον πεζόδρομο Graben, χρωμάτισαν ακόμα πιο όμορφα τις στιγμές και από τα χρώματα που με διακριτικό τρόπο έχουν στολίσει τα αγάλματα της περιοχής οι συντηρητές τους.

Η αναζήτηση ενός εδεσματοπωλείου με τις προδιαγραφές που είχαμε συναποφασίσει οι περιπατητές, δεν στέφθηκε από επιτυχία.
Όχι ότι μείναμε νηστικοί. Αλίμονο.
Απλώς θέλαμε "κάτι άλλο".
Η επιστροφή, πάλι με τα πόδια, έδωσε την ευκαιρία να θαυμάσουμε τα πανέμορφα κτήρια, και την ανθρωπιά στην γωνιά του δρόμου, με τη μορφή ενός πιάτου φαγητού, που μοίραζαν σε απόκληρους και κοινωνικά αποκλεισμένους ενοίκους των υπογείων διαβάσεων, χέρια και πρόσωπα που γνώριζαν τι πρόσφεραν....
Η φτώχεια και η ανάγκη, υπάρχουν παντού.
Η ανθρωπιά ζητείται..

Νομίζω ότι είναι φανερό ότι ο υπολογιστής ήταν μέρος των αποσκευών που έφτασαν μαζί μου, εδώ.
Τελικά υπάρχουν και δουλειές που πρέπει να γίνουν.
Άλλωστε η εδώ παρουσία μου, δεν είναι χάριν αναψυχής. Για δουλειά έχω έρθει.
Αύριο, Δευτέρα, ξεκινάω, αλλά εξυπακούεται ότι θα προσπαθήσω να είμαι συνεπής στην καταγραφή της καθημερινότητάς μου.