Μήνυμα της τελευταίας στιγμής

Οι ρυθμοί των τελευταίων ημερών αποκλίνοντες.
Για την ακρίβεια, όχι οι ρυθμοί, αλλά τα γεγονότα.
Η ρουτίνα έχασε για λίγες ημέρες το χρώμα της.
Ευτυχώς τα έκτακτα περιστατικά βρήκαν τη λύση τους και οι ρυθμοί φαίνεται ότι επανέρχονται.

Η απουσία από τα διαδικτυακά τεκταινόμενα υποχρεωτική, μια και οι προτεραιότητες άλλαξαν από τη Δευτέρα το πρωί.
Τελευταίες ενέργειες αυτού του κύκλου σήμερα το μεσημέρι.
Τέλος καλό όμως, όλα καλά, κι ας μην ήμουν ο άμεσα εμπλεκόμενος.
Έμμεσα πλην σαφέστατα ήμουν.

Όχι ότι τα γεγονότα της καθημερινότητας είχαν πανομοιότυπη χροιά με εκείνα των άλλων ημερών.
Ποτέ άλλωστε δεν έχουν.
Απλώς είναι .. ρουτίνα, με την καλημέρα, να σου λένε "ορίστε το μενού των προβλημάτων, είστε ελεύθερος να τα επιλέξετε όλα και γρήγορα. Άρνηση δεν προβλέπεται."
Και πριν από το καλημέρα δηλαδή μπορεί να σερβιριστεί το "πιάτο".
Και με χαρακτηριστικό κανένα πρόβλημα να μην είναι ίδιο με το άλλο, ούτε και με κανένα άλλο.
Αλλά αυτό είναι πια .. ρουτίνα!!!
Και με αυτή την έννοια, εκεί προς το μεσημέρι, αποκαταστάθηκε αυτού του είδους η ρουτίνα.

Τώρα θα πει κανείς ότι μ' αυτά και μ' αυτά, δεν έχεις χρόνο να πλήξεις.
Αυτό είναι μια οπτική.
Γιατί ναι μεν δεν έχεις χρόνο να πλήξεις, αλλά δεν μπορείς και να πλήξεις το κακό στη ρίζα του πάντα. Και η τακτική του Ηρακλή με την Λερναία Ύδρα, εδώ δεν πιάνει.
Πιθανόν και να μη θέλω να πιάσει.
Όχι γιατί θέλω τα προβλήματα, αλλά κυρίως γιατί στην περίπτωσή μου, οι μη αντιστρεπτές λύσεις είναι ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα.

Οπότε;
Οπότε ήθελές τα και παθές τα, και άσε τη ζωή να προχωράει, και όταν βλέπεις τα μεγάλα ζόρια, λοξοκοίταζε ω εαυτέ προς την έξοδο.
Μεγάλος άνθρωπος είσαι πια, τόπο στα νιάτα.

Το να πω ότι δεν το σκέφτομαι, θα ψευδόμουν δημοσίως. Αλλά από την άλλη, ακόμα και χτες, κινούμενος εξ ανάγκης εκτός παιδιάς, το ίδιο άκουσα.
Φύγε, αλλά μην καθίσεις γιατί θα ... χαθείς.

Εντάξει δεν φεύγω. Δεν βιάζομαι να φύγω, αλλά ...
Αλλά χρειάζεται να "γεμίζω τις μπαταρίες".
Ούτε παραγγελία!!!!!!
Γράφοντας έφτασε το SMS ελληνιστί εσεμεσ.
"Την Τετάρτη θα βρεθούμε οι παλιοί συμμαθητές, (και με τις συμμαθήτριες εννοείται), περιμένω επιβεβαίωση" ώρα 21.09
Μα πώς μπορώ να καταγράψω άρνηση σε ένα τόσο ευγενικό μήνυμα;
Θα ήταν πρέπον να αρνηθώ;
Εκτιμώ πως όχι....

Με πολλή φαντασία είναι η αλήθεια ...

Μια πρωτοβουλία, η σφοδρή συζήτηση που άνοιξε, η άποψή μου ότι το διαδίκτυο δεν είναι χώρος που μπορεί να υποδεχτεί με μηχανιστική μεταφορά τις σχέσεις των ανθρώπων που διαμορφώνονται εκτός αυτού,
όλα αυτά ομού και .. παρέα με οδήγησαν σ' αυτό.

Δεν αμφισβητώ προθέσεις.

Φαντάστηκα καταστάσεις.

Τα προβλήματα θέλουν περισσότερη και μεγαλύτερη επεξεργασία για να βρουν λύση.
Πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη..
Οι βιαστικές λύσεις μπορεί να γεννήσουν πιο πολλά προβλήματα από αυτά που θέλουν να λύσουν.
Αν και αυτό το τελευταίο, ισχύει και για μη βιαστικές λύσεις...

αμ' έπος αμ'...

Σήμερα δεν είχε βόλτα.
Εξωτερική εννοώ.
Είχε όμως αναζητήσεις εσωτερικές. Και υπαρξιακές. Και εξωτερίκευση προβληματισμών και σκέψεων.

Συζήτηση η καλύτερή μου. Εκεί κι αν είμαι πολυλογάς.
Είναι και που ο προφορικός λόγος επιτρέπει την ανάπτυξη φράσεων ποταμών, δαιδαλώδους υφής. Πού να τα κάνεις αυτά με τα γραπτά.
Είναι πολύ πιο εύκολο να ανοιγοκλείνεις το στόμα από το να γράφεις ή ακόμα περισσότερο να πατάς πλήκτρα.
Και είναι ακόμα πιο αβανταδόρικο, μια και μιλώντας γρήγορα, μα πολύ γρήγορα, προλαβαίνεις να καταθέσεις δεκάδες σκέψεων σε λίγα λεπτά.
Πού να τα γράφεις όλα αυτά.

Είπαμε. Το γράψιμο αποτελεί πείσμα και προσωπικό στοίχημα και δη του τελευταίου χρονικά διαστήματος.
Οι ιδεολογικοπολιτικές αναζητήσεις και προσεγγίσεις προσωπική ικανοποίηση που κρατούν, είναι η αλήθεια, χρόνια πολλά.
Να είμαι άραγε πολύ εγωιστής; Όλα σε προσωπικό επίπεδο τα ανάγω.

Όμως οι κουβέντες απέδειξαν ότι και άλλοι έχουν την ίδια ανάγκη.
Όταν καταθέτεις προσπάθεια και ιδρώτα, η οικονομική ανταμοιβή είναι πολύ λίγη για να καλύψει τις εσωτερικές ανάγκες. Και δεν είμαστε μόνον τμήματα της παραγωγικής μηχανής.
Είμαστε και σκεπτόμενοι άνθρωποι.
Δεν είναι μόνο τα υλικά αγαθά που θέλουμε, αλλά φευ με πολλή δυσκολία το καταφέρνουμε, να καλύψουμε.
Είναι και η ικανοποίηση, μικρή ελάχιστη έστω, ότι το πέρασμά μας από τούτο τον κόσμο δεν έμεινε εντελώς απαρατήρητο. Βέβαια μπορεί κανείς να το πει αυτό ματαιοδοξία.
Μπορεί. Αλλά σε λελογισμένες ποσότητες θέλω να πιστεύω ότι ακόμα και αυτού του είδους η ματαιοδοξία, δεν κάνει και πολύ κακό.

Τα πάντα ρει. Σίγουρα. Τίποτα δεν θα μείνει να θυμίζει στις επερχόμενες γενεές, ότι υπήρξαμε κι εμείς, αλλά τουλάχιστον οι πολύ κοντινές, να μη βρίζουν κιόλας.
Γιατί τα λάθη και οι παραλείψεις είναι πολλά.
Όπως και να τα μετρήσει κανείς, όσα ελαφρυντικά κι αν προβάλει.
Και οι αγώνες που έχουν δοθεί όμως είναι πολλοί.
Και οι συγκρούσεις που έχουν γίνει.
Έ να μην πάνε όλα δια μιας στο περιθώριο.

Μάλλον όμως παράπονο μοιάζεί να καταθέτω και δεν είναι στις προθέσεις μου.

Η καθημερινότητα δεν επιτρέπει τέτοιες πολυτέλειες.
Θέλει δράση και αντίδραση. Θέλει απαντήσεις και λύσεις στις μικρές και κάπως μεγαλύτερες προσκλήσεις, θέλει αντίδραση στα ερεθίσματα και τα μηνύματα που πιάνουν οι αισθητήρες.
Όσο και όσοι τουλάχιστον λειτουργούν ακόμα.

Από τέτοια ερεθίσματα και τέτοια μηνύματα ξύπνησε και το "εν υπνώσει πολεμικό άτι". Σίγουρα όχι για να μπει στον πόλεμο, αλλά ούτε και για να διηγηθεί παθήματα αρχαίων χρόνων.
Πάντα υπάρχει και άλλη οπτική.
Για παράδειγμα να ριχτούν πετριές στα λιμνάζοντα νερά.
Φυσικά και ξέρει κάθε εχέφρων άνθρωπος, όσο άλογος κι αν είναι, ότι δεν πρόκειται να σηκωθούν τα τεράστια κύματα.
Και το ρυτίδιασμα της επιφάνειας όμως, μπορεί να είναι μήνυμα ζωντάνιας. Ίσως και να αξιοποιηθεί.

Ναι, οι πιο πολλές ώρες, έτσι έφυγαν.
Το αμήχανο χαμόγελο του συναδέλφου αργά το μεσημέρι στο χώρο στάθμευσης, η ανάγκη του άλλου να ψάξει στις αποθήκες του μυαλού και των συναισθημάτων απωθημένες εικόνες και καταστάσεις που πλήγωσαν, οι σκέψεις που ο τρίτος θέλησε να μοιραστεί, όλα αυτά ίσως, ίσως να είναι μικρά σημάδια που να θέλουν να πουν ότι μπορεί να κύλησαν οι ώρες, δεν έφυγαν όμως οριστικά.

Οι ευχές, σε αυτές τις περιπτώσεις δεν βοηθάνε.
Το "αμ έπος αμ έργο" είναι το καλύτερο.

Περιμένοντας να ξημερώσει αργία ..

Μια βόλτα στο Μοναστηράκι.
Έτσι, χωρίς λόγο. Κανέναν ουσιαστικό, επαγγελματικό ή ειδικό λόγο. Έτσι γιατί μου ήρθε.
Με αφορμή να ψάξω ίσως για λίγους στίχους του Πρεβέρ.
Και για να αλλάξω εικόνες.
Κι αέρα.
Και φως.

Και μετά η επιστροφή στο γραφείο, με τα καρφωμένα προβλήματα.
Και στους διαδρόμους που η Άνοιξη κάνει πρόβες -είναι νωρίς να το πεις, αλλά που δείχνει να ξυπνάει.

Με ιδέες για εφαρμογή.
Σε ένα αγρίμι είναι δύσκολο και παρακινδυνευμένο να χαρίσεις χάδια. Ενδιαφέρον όμως;
Η απόπειρα άρχισε. Το μεγάλο ερωτηματικό στα μάτια, που αντικατέστησε το φόβο δείχνει ότι το πρώτο βήμα επέδρασε. Να δούμε τη συνέχεια.

Το βλέμμα της μικρής με το απειλητικά μισόκλειστο αριστερό μάτι, γέννησε εσωτερική θυμηδία. Μόνο το χέρι στη μέση έλλειπε και το χτύπημα του τακουνιού.
Αν και ...
Αν και αυτή η στάση είναι δηλωτική του χαμένου μέτρου. Και πιθανόν οικογενειακής αντιμετώπισης.

Μέτρα χαμένα σε όλες τις ηλικίες και σε όλα τα μεγέθη.
Η παρατήρηση για τη λεζάντα σε φωτογραφία γνωστού προσώπου, έκρυβε μέσα της απορία προς πολλές κατευθύνσεις.
Και προς το συντάκτη δηλαδή, αλλά και προς τους οικείους τού προσώπου... Είναι περίεργη η αίσθηση της προβολής που μπορεί να έχουν οι άνθρωποι.
Ή, πρέπει να το πάρω απόφαση, είμαι ιδιαίτερα συντηρητικών απόψεων.
Πάντως σύντροφο ή σύζυγο, δεν θα επέτρεπα να την προσομοιάζουν με τις εκ βορρά προερχόμενες καλλονές ...
Και δεν είναι φυλετική αντίθεση. Είναι αντίθεση προς τα όσα αποτελούν τα συνειρμικά παρελκόμενα της εστίασης σε αυτή την προέλευση.

Αντίθετος δηλώνω και με μια σειρά άλλων επιλογών. Στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο.
Η συζήτηση με τον δογματικό συνάδελφο τις ανέδειξε για μια ακόμα φορά.
Και τα τείχη που έχουν σηκώσει οι απέναντι πλευρές.
Κακοπιστία που επιτρέπει την περιχαράκωση και τη διαμόρφωση στρεβλών απόψεων, που όμως τελικά πλήττουν τους πάντες.
Και τους εντός και τους εκτός τειχών.

Η απόπειρα να μαζέψω τις σκέψεις μου πάνω σε συγκεκριμένους άξονες, λίγο πριν και λίγο μετά τη συζήτηση, δεν ήταν από τις επιτυχέστερες. Ατίθασες οι σκέψεις, κάλπαζαν σε καταπράσινα λιβάδια και κακοτράχαλα μονοπάτια. Χωρίς έλεγχο.
Κάποια χειρόγραφα, που πάνω τους σχηματίστηκαν ανάλογες εικόνες, απλώς μεταφέρθηκαν για κοίταγμα εκ νέου όταν και αν ο ξέφρενος καλπασμός τιθασευτεί. Έστω και για λίγο.

Το απόγευμα πάντως αυτό δεν έγινε κατορθωτό.

Οι επιλογές των ωρών, προκαθορισμένες από τις προηγούμενες ημέρες. Το σύστημα, επισκέψεις, εξετάσεις, προβληματισμοί "πρόκανε" να θέσει τη δική του σφραγίδα.
Είναι περίεργο πώς στους ανθρώπους κυρίως μεγάλης ηλικίας, ο αόριστος φόβος μπορεί να μετατραπεί σε αισιόδοξη ματιά, όταν συναντηθούν με τους πραγματικούς φόβους. Πιθανόν για να τους.. ξορκίσουν.
Όσο εύκολα μπορεί να πιάσουν το τίποτα και να το κάνουν βουνό, το ίδιο εύκολα ίσως και περισσότερο, μπορεί να αρπάξουν το κάτι και να ανοίξουν πανιά.

Νύχτωσε πια και τέλειωσε κι αυτή η μέρα.
Και όμως, εχτές, όλο το απόγευμα και χτες το βράδυ, ακόμα και που άνοιξα τα μάτια μου, είχα τη βεβαιότητα σχεδόν, ότι θα ξημερώσει αργία...

Διευκρίνισις.

Εκεί κάπου δεξιά που γράφω
Αποθήκες με "άχρηστα",
Η πάσα αλήθεια είναι πως δεν είναι όλα παλιά.
Ακουμπάω κάπου κάπου διάφορα κείμενα, που για διάφορους λόγους κρίνονται ότι δεν είναι για ετούτο το χώρο.

Στο πρώτο από αυτά, βρίσκονται τα, από μια ημερομηνία και μετά, παλιά κείμενα αυτού του blog και όσα κρίνονται ότι δεν είναι για άμεση δημοσίευση, αλλά θέλουν το χρόνο τους.
Στο αμέσως επόμενο βρίσκονται τα πιο παλιά, από την αρχή δηλαδή αυτού του blog μέχρι μια ημερομηνία, κείμενα.
Τέλος στο τελευταίο, υπάρχουν οι από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι και χτεσινές (!) απόπειρες γραφής.

Τώρα γιατί τα γράφω αυτά εδώ;
Ως απάντηση για τις απορίες που διατυπώθηκαν και για να μη θεωρηθεί ότι έχω επιλεκτικές μεταχειρίσεις ... (Σιγά δηλαδή που το σκέφτηκε κανείς, αλλά λέω... )
Αυτά και καλή σαρακοστή.

Πάμε .. πυραμίδα;

Τη σκυτάλη πήρα, από τον φίλο darthiir και τις καλές μου φίλες Amo, Κατερίνα και Μαριλία..
(Μα τι θέλετε να μάθετε για εμένα; ε; Τέλος πάντων εσείς θα χάσετε [... πάσαν ιδέα])
Πέντε πράγματα που δεν ξέρετε για εμένα πρέπει να γράψω εδώ, λέει, για να προχωρήσει το παιχνίδι.
Tουνοουαζμπετα δηλάδη. Α ρε Κατερίνα Γιουλάκη...

Μα τι; Χρειάζεται να τα γράψω όλα;
Είμαι και μεγάλος άνθρωπος και είναι πολλά, αυτά που θα πρέπει να γράψω. Δεν είναι μόνο πέντε.

(1. το ... καλόπαιδο)
Έχω τραυματικές εμπειρίες για παράδειγμα.
Όταν είμαστε μικρά, η αδελφή μου, πιο μεγάλη από εμένα, δήλωνε σε όλους τους τόνους, ότι ήθελε να μάθει ζίου ζίτζου, για να με δείρει στη διασταύρωση των δρόμων, κάτω από το σπίτι μας.
Ε δεν είναι αυτό μεγάλο τραύμα;
Πώς; Το ότι ήμουν καταπιεστικός στα αδέλφια μου και τους έδερνα και τους έπαιρνα τα πράγματα, ήταν χειρότερο;
Μα ξέρεις τι είναι να νοιώθεις ότι η αδελφή σου θέλει, αλλά δεν μπορεί να σε δείρει; Όχι ξέρεις;

(2. η καλή ημέρα από το πρωί φαίνεται)
Η αλήθεια είναι ότι τα πιο πολλά που αφορούν σε εμένα, τα έχω κατά καιρούς παρουσιάσει. Τι να πω άλλο που δεν έχω πει;
Πάλι για τα μικράτα μου θα επιχειρήσω
Ότι όταν ήμουν στο Δημοτικό σχολείο, κάθε Δευτέρα, μα κάθε Δευτέρα, έτρωγα ξύλο γιατί ήμουν αδιάβαστος.
Όχι ότι ήμουν διαβασμένος τις άλλες ημέρες, αλλά να, τις άλλες ημέρες θυμόμουνα τα μαθήματα από την παράδοση. Τη Δευτέρα όμως, είχαμε τα μαθήματα της Τετάρτης. Τότε το σχολείο ήταν εξαήμερο. Ε πού να θυμάμαι τη Δευτέρα, τι είχαμε πει την προηγούμενη Τετάρτη;
Η δασκάλα μας, η κυρά - Λίτσα η ... γουρλωμάτα (!) δεν το είχε και σε τίποτα να βγάλει τη ζακέτα της, να πάρει τον χάρακα στο χέρι και να μου μετρήσει δέκα ξυλιές σε κάθε παλάμη!!!
Εδώ που τα λέμε όμως, με μια τέτοια ποινή, σιγά που θα διάβαζα. Τι ήταν δηλαδή δέκα ξυλιές σε κάθε χέρι, μπροστά στη μπάλα στις αλάνες της γειτονιάς;
Λέτε αυτά να λειτούργησαν μέσα στο μυαλό μου και να έγινα ό,τι έγινα;

(3. Η ζωή τραβάει την ανηφόρα)
Και βέβαια κάποτε μεγάλωσα.
Κάποια στιγμή η μπάλα στις αλάνες μπήκε στην άκρη, όπως και ο κάθε είδους αθλητισμός. Άρχισε ο αγώνας για το μεροκάματο. Ο θάνατος του πατέρα, ήταν βασικά η αιτία και έφερε την ανάγκη για το μεροκάματο.
Οι σπουδές, όχι ιδιαίτερα επιτυχημένες, έγιναν το "άλλοθι" για να μην πάω στρατιώτης και να μπορώ να βγάζω τα προς το ζην.
Το ό,τι εκείνες οι σπουδές, με έφεραν πιο κοντά σ' αυτό που εν τέλει αποδείχτηκε πως ήθελα να κάνω από ό,τι θα με έφερναν άλλες ανάλογες σπουδές, φάνηκε εκ του αποτελέσματος.
Γεγονός είναι πάντως ότι, όταν πέρασα τις πύλες της εκπαίδευσης, είπα στον εαυτό μου πως αυτή η στάση θα είναι για "λίγο".
Το "λίγο" βρίσκεται στον τριακοστό πρώτο χρόνο.
Βασικό εμπόδιο για να μην πετύχω τον πρώτο δηλωμένο στόχο μου, ναι το ΕΜΠ ήταν το όνειρο, στάθηκε η παταγώδης αποτυχία μου στην έκθεση. Αυτό για την ιστορία.

(4. Ο απόγονος των αρχαίων προγόνων με το "τις αγορεύειν βούλεται")
Τα εργασιακά μου, είναι η αλήθεια, δεν με δυσκόλεψαν πολύ. Οι υπηρεσιακοί όμως παράγοντες μπήκαν από την αρχή στα πόδια μου. Ε αυτοί με έκαναν συνδικαλιστή.
Από τις πρώτες ώρες στο χώρο μέχρι το 1998, πάνω από είκοσι χρόνια δηλαδή, η ανάμειξη στα συνδικαλιστικά πράγματα ήταν ιδιαίτερα ενεργή. Και δυναμική. (Δίχως ούτε μιας ώρας σχεδόν συνδικαλιστικής άδειας.. Ούτε και άλλες άδειες δηλαδή...)
Μια μικρή ικανότητα να διαβάζω Νόμους και να τους ερμηνεύω, οι ιδεολογικές, πολιτικές και φιλοσοφικές αναζητήσεις και η διάθεση να προσφέρω όπου μπορώ, μού έδωσαν τη δυνατότητα αν μη τι άλλο να είμαι σε θέση να καταλαβαίνω το τι γίνεται γύρω μου.
Κάποιες φορές και να επηρεάζω τα τεκταινόμενα.
Η έξοδός μου από τα συνδικαλιστικά έγινε οικεία βουλήσει, όταν θεώρησα ότι και από άλλα μετερίζια θα μπορούσα να κάνω πράξη τις ιδέες μου, το ίδιο αξιοπρεπώς και χωρίς να είναι αντιπαροχή το πέρασμα από τον ένα πεδίο στο άλλο.
Η αλήθεια είναι όμως ότι το τέρμα δεν έχει φτάσει ακόμα, και επομένως είναι άκαιρος ο οποιοσδήποτε απολογισμός.

(5. άντε και παππούς )
Και η προσωπική ζωή; Τι έγινε μ αυτήν;
Πριν κλείσω τα εικοσιοχτώ μου χρόνια ήμουν πατέρας δυο γιών. Νομίζω ότι ήμουν και είμαι δίπλα τους στους αγώνες και τις αγωνίες τους, προσπαθώντας όσο γίνεται περισσότερο. Τουλάχιστον όσο ο ίδιος μπορούσα.
Και γενικά στο σπίτι ήμουν και παραμένω έτσι.
Όχι ότι έλειψαν οι οικογενειακοί καυγάδες, αλλά αυτοί , θεωρώ, είναι μέσα στο πρόγραμμα με την έννοια ότι πολλές φορές εκδηλώνονται με τους γύρω ή ειδικότερα με την/τον σύντροφό μας, αλλά στην πραγματικότητα είναι εσωτερικές προσωπικές συγκρούσεις. Με την γυναίκα μου είμαστε μαζί όλα αυτά τα χρόνια και στα καλά και στα άσχημα και η πορεία μας πια είναι λίγο πολύ προδιαγεγραμμένη.
Πόσο προδιαγεγραμμένη; Ποιος μπορεί να κάνει προβλέψεις για την .. επόμενη στιγμή;

Για την επόμενη στιγμή μάλλον ουδείς μπορεί να κάνει προβλέψεις, όμως για τον εαυτό τους μπορούν να μας μιλήσουν οι

composition doll
Καπετάνιος
sailor
Καπετάνισσα
Ρεγγίνα(Δεν επιθυμεί άρα πάμε παρακάτω :)
Το κυκλάμινο το βουνού

Μια σκέψη όμως για το όλο εγχείρημα.
Έχω την αίσθηση ότι μπορεί να ξεκίνησε με τη λογική της δομής των γνωστών παιχνιδιών αεροπλανάκι και πυραμίδα, αλλά δεν μπορεί να λειτουργήσει έτσι.
Είναι σχεδόν αδύνατον κάποιος να καταφέρει να συγκεντρώσει όλα όσα θα γραφτούν με αφορμή αυτό το παιχνίδι.
Ήδη είναι πολύ δύσκολο στον καθένα να βρει τους άλλους 5 χωρίς να υπάρξουν επικαλύψεις.

Όπως και να έχει όμως, μπήκα στο χορό , και τη ... στροφή μου την έριξα.
Και στα ... δικά σας

γκρίνια ...

Τι έμαθα από τις ειδήσεις σήμερα;
Πρώτον.
Αν έχετε πάρει viagra και έχετε στένωση της στεφανιαίας, μη διανοηθείτε να τσακωθείτε με το σύζυγο της ερωμένης σας.
Μπορεί και να πεθάνετε. Εντάξει χρειάζεται να είστε και μιας κάποιας ηλικίας, αλλά αν δεν είστε, τι να το κάνετε το viagra. Ε, ναι και να είστε αρσενικό. Εξυπακούεται αυτό.

Το θέμα πάντως, πρέπει να είναι πάρα πολύ σημαντικό. Δεν εξηγείται αλλιώς το γιατί οι ειδήσεις σε όλους τους τηλεοπτικούς σταθμούς, αφιέρωσαν σήμερα κατά μέσο όρο ένα τέταρτο της ώρας να το αναλύουν.
Εκτός και αν ήθελαν να στρέψουν όλα τα φώτα της δημοσιότητας σε αυτή την πτυχή του θέματος, για να μην περισσέψουν προβολείς να φωτίσουν άλλες.
Αλλά μπα δεν το πιστεύω. Δεν γίνονται τέτοια πράγματα εδώ.

Δεύτερον
Αν κάποιος έχει διαφορετική άποψη από εσάς, δεν έχετε παρά να φωνάξετε τους φίλους σας, και να τον κλειδώσετε μέσα σε ένα γραφείο.
Πού θα πάει; Θα αναγκαστεί και θα υποχωρήσει.

Ναι, αναφέρομαι στην απόφαση των σπουδαστών του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης να κρατήσουν όμηρους -και όχι ομήρους που από ... γλωσσικό ολίσθημα είπε ο εκπρόσωπος των σπουδαστών, αλλά ευτυχώς(!) φρόντισε αμέσως να το διορθώσει- το Συμβούλιο του ΤΕΙ, επειδή εκείνο αποφάσισε, δεν κατάλαβα ακριβώς τι αποφάσισε, αλλά μάλλον να περιορίσει τις εξεταστικές περιόδους του Φλεβάρη κατά μία, γιατί λέει δεν είχαν γίνει τα μαθήματα κανονικά.
Το ενδιαφέρον.
Έχουν χαθεί επτά εβδομάδες μαθημάτων, η αναπλήρωση προέβλεπε δύο εβδομάδες, έγινε η μιάμιση, -αυτό κατάλαβα- και επειδή έγινε η μιάμιση και όχι οι δυο (από τις επτά χαμένες), το Συμβούλιο έκοψε την μια εξεταστική.

ΌΧΙ δεν πρόκειται για θέατρο του παραλόγου.
Αλλά δεν μπορεί και να είναι λογικά όλα αυτά.
Χάθηκαν επτά εβδομάδες, για όποιους λόγους χάθηκαν. Για τους πιο σημαντικούς. Έστω.
Και πώς αντιμετωπίζεται το θέμα;
Πάντως ουδείς σκέπτεται να παρατείνει το εξάμηνο σπουδών κατά επτά εβδομάδες.
Μάλλον για να μη χαθούν τα μπάνια του λαού μάλλον (και των καθηγητών;), αφού με αυτό το επόμενο εξάμηνο θα τέλειωνε αρχές Αυγούστου.

Αν ρωτήσω πώς είναι δυνατόν να θέλει να εξετασθεί κάποιος σε μάθημα που το διδάχτηκε ανεπαρκώς, και να πιστεύει ότι θα το περάσει, θα πάρω απάντηση;
Αν δηλαδή κάποιος σπουδαστής, με αυτές τις συνθήκες διδασκαλίας, εξεταστεί, υπάρχει πιθανότητα να περάσει το μάθημα;
Αν ναι, γιατί τον παιδεύουν; Αν όχι γιατί δεν φροντίζουν να του τα μάθουν;
Και αν μπορεί να το μάθει μόνος του, τι ακριβώς κάνουν οι διδάσκοντες;
Πολλές και δύσκολες οι ερωτήσεις και μάλλον το βρίσκω χλωμό να πάρω απαντήσεις.

Έχω την εντύπωση ότι η πορεία και δη ολοταχώς, προς την παρακμή ολόκληρης της κοινωνίας είναι μη αναστρέψιμη.

Στην πραγματικότητα ουδείς έχει πειστεί για την αναγκαιότητα της ύπαρξης της κάθε μορφής σχολείων. Το "χαρτί" είναι το ζητούμενο. Και ουδέν άλλο.
Αλλά και αυτό συζητιέται.
Γιατί και χαρτί να μην έχεις, ίσως είναι αρκετό ίσως να έχεις ανοιχτά πόδια.
Μέχρι και αλλαγές στα οργανογράμματα μπορείς να πετύχεις.

Τώρα θα πει κανείς, τι έπαθες παρασκευιάτικα και παίζεις τον Γουόλντορφ (ή μήπως τον Στάτλερ) του Μάπετ Σόου;
Δεν κοιτάς τα δικά σου χάλια;

Τώρα που το σκέπτομαι, ναι. Ίσως αυτά τα χάλια να είναι η αιτία.
Η μικροταλαιπωρία με τη μέση, ο βροχερός καιρός, ο καφές στο Θησείο, που αναβλήθηκε μαζί με ό,τι άλλο, μάλλον με έχουν πειράξει περισσότερο από όσο μπορώ να αντιληφθώ.

Μέχρι και το σενάριο της "Μαρίας της άσχημης" μπορεί να μου φταίει !!!
Γιατί όχι;
Αφού κι αυτό, ίδια καρικατούρα με τα καθημερινώς συμβαίνοντα είναι...

Του Αγίου τι σήμερα;

Βαλεντίνου του Αγίου σήμερα, αλλά οφείλω να καταθέσω ότι στην πρόχειρη έρευνα που έκανα, τέτοιος άγιος δεν προέκυψε.
Βαλεντίνα αγία, βρήκα (αχ Βαλεντίνα, αχ βρε τσαχπίνα..κλπ κλπ), έναν άγιο Αυξέντιο ή κάτι τέτοιο και κάποιον άλλον που δεν τον θυμάμαι τους πέτυχα.
Τουλάχιστον γι αυτούς έγραφε το ημερολόγιο επάνω στο γραφείο μου.
Βαλεντίνος πάντως και δη άγιος, γιοκ!!!
Δεν ανεβρέθη.

Και εδώ που τα λέμε, για να την πω τη σημερινή ημέρα ερωτική, ε δεν θα την έλεγα.
Όλα κάτι σπαστικά πράγματα έκανα, καυγάδες έστηνα (καμιά απολύτως σχέση με τα ερωτικά καυγαδάκια, μα απολύτως καμιά), μικροπροβληματάκια έλυνα. Αα και τελείωσα και ένα φοβερό και τρομερό πόνημα.
(Το περί φοβερού και τρομερού μη το πάρει κανείς και τοις μετρητοίς ε; Λέω και καμιά ... υπερβολή για να περνάει η ώρα...)

Τόσο ερωτικά δηλαδή. Και τόσο δημιουργικά.

Τώρα θα μου πεις, μα στην ηλικία σου βρε άνθρωπε μιλάς για έρωτες; Δεν βλέπεις τι συμβαίνει στην ευρύτερο ορίζοντα.
Ε καλά, δεν είπα και κάτι κακό. Να το εορτάσω είπα.
Έστω και "εις ανάμνησιν"...

Βεβαίως, υπάρχουν και άλλες επιλογές να γιορτάσω.
Υπάρχει ας πούμε και ο Άσωτος. Πέρασε η γιορτή του, αλλά μια χαρά προοπτική για του χρόνου είναι.
Και ο Υάκινθος. Στις 3 Ιουλίου αυτός. Τουλάχιστον αυτό βρήκα.

Κατά τα λοιπά, μια σχεδόν χειμωνιάτικη ημέρα και η σημερινή μέσα στην καρδιά του χειμώνα.

Εργασία και χαρά για να έχουμε και ένα σκοπό στη ζωή μας.
Η διαγραφή του Κουλούρη από τα πολιτικά όργανα του ΠΑΣΟΚ. Πού να τρέχεις να διαγράφεις και τον Πάγκαλο...
Οι έρευνες για το θάνατο του Διοικητή του ΙΚΑ που μάλλον θα είχε προγραμματίσει να το γιορτάσει αλλιώς σήμερα, τουλάχιστον οι πληροφορίες για φαρμακευτικά σκευάσματα στην τσέπη του, αυτή την εντύπωση δίνουν.
Και ο αγώνας της AEK με την Παρί Σαιν Ζερμαίν, που εντός ολίγου αρχίζει.

Αύριο τα σπουδαιότερα ...

Ενδιαμέσως μπορεί να γίνεται και η καταγραφή της πορείας του αγώνα.
Για να το βρει ο ιστορικός του μέλλοντος δηλαδή, διότι πού ξέρεις; Μπορεί να ... χαθούν τα αρχεία της τηλεόρασης...

Ζήτημα στυλ ...

Για την ... τσαγκαροτρίτη; Ξέρουμε τίποτα;
Το πρωί πάντως, είναι απολύτως σίγουρο και ελεγμένο, δεν ήθελα να ανοίξω τα μάτια μου. Πολύ περισσότερο ουδεμία διάθεση εξεδήλωνα να σηκωθώ από το κρεβάτι και να αρχίσω να δραστηριοποιούμαι κάνοντας όλα τα συνηθισμένα του πρωινού.
Να κατεβάσω τους σκύλους για την πρωινή τους βόλτα εννοώ.

Φυσικά και έφτασα κανονικά στο γραφείο μου.
Φυσικά και τα λοιπά, τα επίσης μικρά και καθημερινά επιτέθηκαν με άγριες διαθέσεις για να κατασπαταλήσουν το χρόνο μου.
Φυσικά και ενέδωσα.
Όχι εντελώς όμως.

Το να κλέβεις τον κλέφτη, νομίζω ότι είναι θεάρεστο έργο. Μου κλέβετε εσείς το χρόνο; Ωραία. Έχω και εγώ το δικαίωμα να βγω από το γραφείο και να αρχίσω τις περιπατητικές φιλοσοφίες. Κι αν δεν υπάρχουν κήποι και άλση κοντά, υπάρχει και ο διάδρομος. Και ευτυχώς είναι μεγάλος.

Όχι ότι τελικά νίκησα. Το πάλεψα όμως και είναι σημαντικό αυτό.
Δεν λένε άλλωστε ότι η ευτυχία βρίσκεται στον αγώνα;
Ε αγωνίστηκα.
Μέχρι και δήλωση ότι θα προβώ σε ανακοίνωση 37 (!) δευτερολέπτων έκανα.
Και την τήρησα.
Οι απαντήσεις στις ερωτήσεις που ακολούθησαν ξεπέρασαν το εικοσάλεπτο, αλλά καλά να πάθουν. Είπα ότι η δική μου η ανακοίνωση θα είναι 37 δευτερόλεπτα. Δεν είπα ότι θα μιλήσω μόνον 37 δευτερόλεπτα.
Και γενικώς είμαι ακριβολόγος. Οι άλλοι δεν μπορούν να τα καταλάβουν. Δεν φταίω και γιαυτό εγώ όμως....

Ούτε και η σχεδόν δίωρη διάλεξη, που ξεκίνησε με αστραπόβροντα, όχι από τον ουρανό αλλά από τον ... Δία που ενίοτε ξυπνάει μέσα μου, ήταν δική μου ευθύνη.
Αναίτιος πρόκληση και ...

Αυτό βέβαια είναι η ολίγον χιουμοριστική πλευρά των γεγονότων.
Υπάρχει και η θλιβερή.
Σχετίζεται με έναν υφέρποντα ή και σε κάποιες περιπτώσεις, έντονα εμφανιζόμενο ρατσισμό. Και αυτός δεν είναι μονόπλευρος. Αμφίπλευρος είναι.

Θέλει πολλή δουλειά η αποδοχή της ιδέας ότι είμαστε πλέον μια πολυπολιτισμική κοινωνία.
Θέλει πολλή δουλειά να γίνει αποδεκτό ότι ο παγκόσμιος καταμερισμός των έργων και της εργασίας αλλάζει και θα αλλάζει δραματικά τον κόσμο γύρω μας.
Και δίπλα μας. Και επάνω μας. Και μέσα μας.
Οι επιπτώσεις είναι ήδη φανερές και ας μην είναι κατανοητές. Γίνονται λειτουργικά αποδεκτές, ενώ συνειδητά εγείρουν αντιστάσεις.
Ο κόσμος αλλάζει κάθε ώρα. Το ψυχανεμιζόμαστε, το ζούμε, αλλά δεν θέλουμε ακόμα να το δεχτούμε.

Τσαγκαροτρίτη λοιπόν και όπως ήταν αναμενόμενο, παραλίγο να ξεχάσω να φύγω από το γραφείο.
Όχι ότι θα το ξεχνούσα οριστικά γιατί το απογευματινό ραντεβού με τον γιατρό για τις εξετάσεις του θείου, δεν το θα το ξέχναγε ο ενδιαφερόμενος.
Όπερ και εγένετο.
Τηλεφώνημα μισή ώρα πριν, μπας και το ξεχάσω.
-Εντάξει θείε θα είμαι εκεί σε μισή ώρα. Μην αγχώνεσαι.
Στο δρόμο με περίμενε.

Η επίσκεψη στο γιατρό στην ώρα της, τα αποτελέσματα ευτυχώς καλά, η ανακούφιση μεταφράστηκε στη διαπίστωση.

-Τον κερατά. Δεν μας έδωσε απόδειξη.

(-Ρε θείε, αυτό ήταν το πρόβλημα; Εδώ πήγαινες έτοιμος να σου υποδείξει παπά για να σε θάψουμε, και τώρα που σου είπε ότι είναι όλα πολύ καλά και ότι δεν έχει δει πιο δυνατό οργανισμό σε τέτοια ηλικία, άρχισες τη γκρίνια για την απόδειξη;)
Φυσικά και δεν είπα τίποτα από αυτά.
Μια χαρά τα έχωσα και εγώ στον καλό γιατρό και ευτυχισμένοι επιστρέψαμε στο σπίτι. Έκδηλη η ικανοποίηση στο θείο και λογικό επόμενο η κατάστρωση προγράμματος επισκέψεων στα λοιπά ιατρικά γραφεία της περιοχής, αμέσως μετά την Καθαρά Δευτέρα.

Να μη χάνουμε και τη φόρμα, ούτε το στυλ μας.
Ο χρόνος και το χρήμα ε ας χαθούν.

Το στυλ, έτσι και αλλιώς, πληρώνεται.

Αντίσταση στις σκέψεις μιας τσαγκαροδευτέρας ...

Τσαγκαροδευτέρα, πάει να πει μια Δευτέρα που η δουλειά έρχεται δεύτερη.
Υποθέτω όμως ότι ο .. ποιητής εννοούσε και εννοεί δεύτερη στη διάθεση, γιατί επί των υπαρκτών, πρώτη και αδιαμφισβήτητη.
Πρωινό γεμάτο μικρά μικρά προβληματάκια, κάτι σαν χαρτοπόλεμος δηλαδή, που όμως ούτε σοβαρά μπορούσες να ασχοληθείς μαζί τους, ούτε και να τα αγνοήσεις ήταν δυνατόν.
Δηλαδή ούτε και που μπορείς να θυμηθείς στο τέλος της ημέρας τι ήταν επιτέλους αυτά.

Μόνο το δευτεριάτικο τρέξιμο έμεινε.
Και σκέψεις χωρίς συσκέψεις και διασκέψεις. Με επισκέψεις....

Όλα μοιάζουν να συνωμότησαν για να μείνουν ελάχιστα μέσα στο μυαλό, από τη χτεσινή έξοδο.
Να αποτελούσε "ύβριν" και έγκλημα καθοσιώσεως το ότι μια επισκεψούλα με προϋπολογισμένη χρονική διάρκεια ίση με έναν απογευματινό καφέ, μετατράπηκε σε "αρμένικη βίζιτα" οκτάωρης διάρκειας μετά δείπνου;
Ή να χρειάζεται να τιμωρηθώ δια το ομοτράπεζον μετά των 5 κυριών, που έτυχε προ τριακοντατοσαετίας να βρισκόμαστε στο ίδιο σχολείο. Η τιμωρία θα έπρεπε να επιβληθεί στα μη παρουσιασθέντα λοιπά αρσενικά και όχι εις εμέ τον ανταποκριθέντα στην πρόσκληση.
Αυτό απαιτεί η δικαιοσύνη, αλλά πού περισσεύει πια αυτή.

Εν πάση περιπτώσει αυτά πέρασαν στην ιστορία καθώς και όσα άλλα συνέβησαν το παρασκευοσαββατοκύριακο που παρήλθε.

Τα σημερινά κυμάνθηκαν στον επίπεδο του αδιάφορου, αλλά ταυτόχρονα λειτούργησαν ως άρπαγες του χρόνου.

Και άρπαγες την προσοχής και του ενδιαφέροντος.
Τηλεφωνήματα για μικρορρυθμίσεις, παραστάσεις απαίτησης απονομής δικαιοσύνης καθ' υπόδειξη, ήτοι προκαλώ την μήνιν του αντιπάλου και όταν αυτός αντιδράσει τον καταγγέλλω ως βιαιοπραγήσαντα.
Όχι ότι όλα τα διατρέξαντα ήταν αυτής της κατηγορίας.
Ο νεαρούλης, που θέλησε να προειδοποιήσει για την παρέμβαση τρίτων, μόνον οίκτο δεν γύρευε. Αξιοπρέπεια, θάρρος και υπομονή κραύγαζε η στάση του, και η αντίδραση ήταν ανάλογη.
Όπως ανάλογη ήταν και η αντίδραση στην για πολλοστή φορά ειδοποίηση περί βόμβας.
Ε, παιδιά βαρεθήκαμε αυτή την ιστορία.
Αν είναι να πάμε από μπαμ ας πάμε ξεκούραστοι. Πάνω κάτω, πάνω κάτω, δεν αντέχετε πια το πράγμα. Και είναι και πολλές οι σκάλες.

Βεβαίως δεν είναι η ζωή μας όλη, τα εργασιακά. Μήτε το διαδίκτυο.
Έχουμε και οικογένεια.
Εδώ οι ρόλοι είναι πολλοί. Εσχάτως προστέθηκε σε όλα τα άλλα και αυτός του ψυχοθεραπευτή. Όχι ότι τα καταφέρνω καλά, αλλά δεν υπάρχουν και πολλές άλλες επιλογές.
Η σκέψη ότι το σύνολο των αδιαθεσιών και των προβλημάτων, μπορεί να προέρχεται από ανάγκη προσοχής, μόνο αβάσιμη δεν είναι.
Παρόλα αυτά, οι επισκέψεις στα ιατρεία της περιοχής δεν μπορούν να απορριφθούν. Όσο και αν είναι γνωστές, πάνω κάτω, οι διαγνώσεις. Η συνέχεια αύριο και έχει ο θεός ...

Τσαγκαροδευτέρα και η διάθεση για ένα γρήγορο έστω ξεφύλλισμα του τύπου, δεν είναι στο υψηλότερό της σημείο.
Η δολοφονία του Διοικητή του ΙΚΑ, αναδεικνύει πολλές από τις κρυμμένες ή κουκουλωμένες παθογένειες της σύγχρονης κοινωνίας.
Η συσχέτιση της συμπεριφοράς του θανόντος με τα χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς του "ηγέτη", θεωρώ ότι επιτρέπει την ερμηνεία των κινήτρων τόσο της δικής του στάσης, όσο και του δολοφόνου του.
Στη διάρκεια της χτεσινής "αρμένικης βίζιτας" ήταν λογικό να συζητηθούν ΚΑΙ τέτοια θέματα, και αυτή η προσέγγιση έγινε μάλλον αποδεκτή από το σύνολο της ομήγυρης.

Ναι, διευκρίνισα ότι η αφεντιά μου ΔΕΝ κάνω για ηγέτης. Και είναι πολύ απλό το γιατί.
Μου είναι αδύνατον να σκοτώσω τη μάνα μου (άλλωστε δεν ζει πια).

Οι σκέψεις όμως είναι εγωίστριες και η κάθε μια θέλει να με παρασύρει στο δικό της χώρο.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ...
Δεν τις ακολουθώ! (και δεν γράφω ότι το μυαλό μου πήγε στην προ μισού αιώνα δήλωσή μου, ότι δεν θα παντρευτώ όταν θα μεγαλώσω, για να μην ..... με πάρει η γυναίκα μου στο σπίτι της !!!! ναι ναι, τόσα ήξερα τόσα έλεγα....)
Δεν τις ακολουθώ και δεν γράφω τίποτα άλλο για σήμερα.
Μέχρι εδώ ήταν!!!

Αύριο πάλι ...

Τσικνοπέμπτη ατσίκνιστη.
Παρά τους προγραμματισμούς και τις εξαγγελίες. Προθέσεων αποδείχτηκαν.
Όχι ότι έλειψε παντελώς το κάτι τις, αλλά δεν υλοποιήθηκαν οι εξαγγελίες.
Κάτι σαν τις προεκλογικές ένα πράγμα κατέληξαν.

Από την άλλη η γενική ηρεμία ανήκει στα θετικά της ημέρας.
Ήσυχα, άνευ εξάρσεων, βήμα βήμα οι προκαθορισμένες ανά ώρα δραστηριότητες.
Περίπου δηλαδή. Ένα κείμενο με σκέψεις, ε, χρειάστηκε να γραφτεί δυο τρεις φορές, αφού έως ότου να φτάσω στο τέλος του, οι εισβολείς ανέτρεπαν τη ροή των σκέψεων και άντε πάλι από την αρχή.
Δεν ξέρω τι βγήκε τελικά.

Και ροή αναμνήσεων έκανε την εμφάνισή της στο ορίζοντα. Το απομεσήμερο.
Εκεί, στην εποχή του τέλους της δικτατορίας έφτασε η αρχή.
Με τα περίπου σαράντα μαθήματα σε λιγότερο από έξι μήνες. Με τις διαδρομές Μαρούσι, Περιστέρι, Νέο Κόσμο, Νέα Σμύρνη, Φάληρο, Γλυφάδα για τον επιούσιο και τους ποδαρόδρομους Κυψέλη Παλιό Φάληρο ώρα 1 τη νύχτα. Με την αποστροφή προς οτιδήποτε μορφή εντύπου για περισσότερο από τρεις μήνες το καλοκαίρι του 74
Τι σου κάνει το μυαλό;
Άλματα γιατί έτσι ... γουστάρει.
Δικός του είναι ο χώρος στον εγκέφαλο, όπου θέλει κάνει τις γυμναστικές του.

Οι γυμναστικές όμως που σε υποβάλλουν φίλοι τε και συγγενείς, δεν έχουν πάντα λογική υπόσταση, αλλά και πώς να περιμένεις λογικές συμπεριφορές όταν οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν.
Ανέχεσαι και υπομένεις. Ε βάζεις και καμιά φωνή κάπου κάπου για να τα φέρεις στα ίσια τα πράγματα, αλλά ξέρεις ότι αδικείς. Δεν μπορείς να καταλογίσεις ευθύνες σε διαταραγμένες θελήσεις. Ανεξάρτητα από τις αιτίες της διαταραχής.

Η κατά τα λοιπά ήρεμη ημέρα, μέχρι και ο καιρός απέφυγε τις ακρότητες, φτάνει στη λήξη της.
Τα κοινωνικοπολιτικά και οι σκέψεις για τις προοπτικές της κοινωνίας εγγράφονται στο πινάκιο των αυριανών αναζητήσεων.
Τώρα ... ρηλάξ.

Τρέξιμο και ...ολίγη διαφήμιση ....

Λήξις εργασιών.
Από το πρωί σε εγρήγορση. Μη χάσουμε και τη φόρμα μας.
Τα ιδεολογικοπολιτικά και οι τακτικές σε πρώτη ζήτηση, με την αυγούλα. Και η συζήτηση κατά τα προσδοκώμενα. Ως προς την εξέλιξή της.
Γιατί ως προς το περιεχόμενο, δρόμοι ανεξάρτητοι.
Θεωρητικά θέματα με άμεσες συνέπειες και επιπτώσεις στην κοινωνικοοικονομική ζωή, που η αντίπαλη προσέγγισή τους, είναι φανερό, ότι αυθαιρετεί. Εκ προοιμίου.
Το οικοδόμημα που κατασκευάζει, στηρίζει σε αυθαίρετες προσεγγίσεις χωρίς καν λογική αξιωματική θεμελίωση.

Οι παράλληλες εργασίες, βρήκε την ημέρα να κάνει την επίσκεψη η άλλη, -ή μήπως γι αυτόν ακριβώς το λόγο την έκανε (;)- πρόσθεσαν ανεβοκατεβάσματα στη σκάλα.
Τώρα πώς είναι δυνατόν να τρέχεις να προλάβεις τα θέματα αιχμής έχοντας σημαντικά ζητήματα μέσα στο μυαλό σου και το μάτι σου να πηγαίνει στην χαρτοταινία που θέλει να χρησιμοποιήσει η άλλη για να αναρτήσει μια ανακοίνωση, είναι λίγο μυστήριο, αλλά άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Και βέβαια είμαι άνθρωπος.
Αλλά βρε παιδί μου, να είσαι νέος άνθρωπος, να σου ζητάνε να αναρτήσεις μια ανακοίνωση που θα την δουν εκατοντάδες μάτια, και να αδιαφορείς αν η φωτοτυπία που έβγαλες είναι μουτζουρωμένη και να θέλεις να την κολλήσεις στους τοίχους με μπεζ αδιαφανή ταινία συσκευασίας, αν μη τι άλλο προσβάλλει το πτυχίο σου.
Καλή η κλασική λογοτεχνία, σημαντικές οι πανεπιστημιακές σπουδές και τα μεταπτυχιακά ενδεχομένως, αλλά η αισθητική δεν είναι προνόμιο των ζωγράφων. Κάνω πολύ λάθος;

Εντάξει, όλος αυτός ο προβληματισμός δεν μου έπεσε και βαρύς στο στομάχι. Τον άντεξα. Κατά συνέπεια η ανταπόκριση στην πρόσκληση για την κοπή πίτας, κατέστη δυνατή.
Ακόμα δεν φτάσαμε το Πάσχα, άρα μπορούμε να κόβουμε πίτες για το καλό του χρόνου.

Αργά το μεσημέρι και η απόπειρα να προστεθούν έστω και δυο γραμμές στο πόνημα, απέτυχε.
Ήταν που μέσα στο μυαλό είχε εγκατασταθεί και η απογευματινή υποχρέωση.

Μάλλον όχι υποχρέωση. Χαρά ήταν.
Και εδώ που τα λέμε, το να παρακολουθήσεις τις εκφραστικές δημιουργίες παιδιών Γυμνασίου Λυκείου και Τεχνικών Σχολείων, μόνο κόπωση δεν δημιουργεί.

Στ' αλήθεια. Όσοι κινείστε στην ευρύτερη περιοχή Καλλιθέας Μοσχάτου, Νέας Σμύρνης, Παλαιού Φαλήρου, Αλίμου, Αργυρούπολης Γλυφάδας, και έχετε χρόνο, κάντε μια βόλτα από το θέατρο της Λεοντείου Σχολής στη Νέα Σμύρνη. Αξίζει τον κόπο.


Ένα τετραημέρο "Πολυτεχνικό -Διαδημοτικό Μαθητικό Φεστιβάλ Έκφρασης & Δημιουργίας για το 2006-2007" με θέμα "Σαν Παραμύθι..." βρίσκεται αυτές τις ημέρες σε εξέλιξη, και αξίζει τον κόπο να το παρακολουθήσει κανείς.
Τα παιδιά εντυπωσιάζουν.
Τουλάχιστον εγώ εντυπωσιάστηκα. Οι περισσότερες από πέντε ώρες που ήμουν το απόγευμα εκεί, μόνο χαμένες ώρες δεν λογίζονται.
Άξιζε πραγματικά.

Διαφήμιση, αλλά αφού, από όσο είδα, τα κανάλια και οι αρχές το σνομπάρισαν, τουλάχιστον ας το προβάλω εγώ. Όχι ότι βοηθάω σημαντικά, αλλά δεν ενισχύω το πέπλο σιωπής, που ρίχνεται σε οτιδήποτε είναι θετικό και δεν δημιουργεί τρόμο.

Το φεστιβάλ θα διαρκέσει μέχρι το Σάββατο το βράδυ.

Κρύωσε η ημέρα ξαφνικά.

Χιόνι ακόμα δεν έπεσε. Εδώ τουλάχιστον.
Η αλήθεια είναι, πως δεν είναι και πολύ συνηθισμένο να χιονίζει στην περιοχή.
Και ο καιρός το τελευταίο διάστημα μόνον αυτό δεν προμήνυε. Χιόνια.
Χιονόνερο όμως έπεσε. Και συνεχίζει να πέφτει.
Μαζί με τη θερμοκρασία, που έπεσε από το πρωί και θυμίζει έντονα πως έχουμε χειμώνα, έκανε κι αυτό την εμφάνισή του.

Την παρουσία της δήλωσε και η ίωση. Πρωί πρωί το τηλεφώνημα.
-Δεν είμαι καλά. Όλη την νύχτα δεν κοιμήθηκα.
-Τι έχεις;
-Για να σου λέω ότι δεν είμαι καλά, δεν είμαι καλά.
-Εντάξει. Έρχομαι..
Ο γιατρός διέγνωσε απλή γρίπη και συνέστησε αντιπυρετικά και ζέστη.
Ο φόβος, σύμβουλος κακός, μέχρι για χειρουργείο άρχισε να κάνει κουβέντα.
Η μοναξιά ο έτερος και ίσως ισχυρότερος από τον πρώτο κακός σύμβουλος σ' αυτές τις περιπτώσεις, μόνο άσχημες σκέψεις γεννάει.
Η επίδραση του αντιπυρετικού, αποκατέστησε την τάξη. Έστω και προσωρινά.

Μεσημέρι Κυριακής και απαρτία στο οικογενειακό τραπέζι. Η εβδομαδιαία υπερορία ολοκληρώθηκε και πλάι στα φαγητά μπήκαν οι εντυπώσεις του ταξιδιού.

Ο τύπος διαβάστηκε από το πρωί και οι ειδήσεις στην τηλεόραση παλεύουν με την πρόταση μομφής. Δεν ξέρω για ποιους λένε ό,τι λένε οι αγορητές από το βήμα της Βουλής.
Πάντως δε φαίνεται να θυμόνται ότι είναι εκπρόσωποι του ελληνικού λαού. Τουλάχιστον μερικοί που τυχαία άκουσα. Ποιο πολύ για ψάλτες της εκκλησίας μου μοιάζανε που έψελναν δοξαστικούς για τους αρχηγούς τους.

Η απογευματινή υποχρεωτική βόλτα με τους σκύλους, βόλτες για την ακρίβεια, επιβεβαίωσαν τη χειμωνιάτικη διάθεση του καιρού.

Δεν επηρεάστηκε όμως η δική μου χαλαρή διάθεση.
Η Κυριακή όπου νάναι τελειώνει.
Η εβδομάδα προβλέπεται έντονη, άρα η απόλαυση της Κυριακάτικης ηρεμίας ενδείκνυται..

Σαββατόβραδο, ας χαλαρώσουμε ...

Τίποτα.
Τίποτα ιδιαίτερο, άξιο να καταγραφεί για ετούτη την ημέρα.

Ίσως γιατί αντιμετωπίστηκαν και αντιμετωπίζονται έως τώρα, χαλαρά οι στιγμές της.

Μα θα μου πεις, ο κόσμος γύρω σου αγωνίζεται, συγκρούεται, επιχειρεί να ανατρέψει και εσύ τα βλέπεις χαλαρά;

Αν τα σκεφτώ όλα αυτά, σίγουρα, αν μη τι άλλο, θα έχω ενοχές.
Ναι. Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν έχω ενοχές.
Προφανώς γιατί δεν τα σκέπτομαι.

Η πρόταση δυσπιστίας της αντιπολίτευσης κατά της Κυβέρνησης και η απαίτηση για άμεση προσφυγή σε εκλογές, ίσως σε παλιότερα χρόνια να ερέθιζε τη διάθεση και τη φαντασία μου.
Τώρα συναντά απλώς τη δυσπιστία μου.
Για να μην πω ότι συναντά την κακία μου.
Δηλαδή, αν δεν αποδεχτεί τώρα την πρόκληση η Κυβέρνηση, αυτή η κίνηση της δυσπιστίας δεν είναι, επί της ουσίας, πρόταση για συνέχιση της διακυβέρνησης έως το τέλος της τετραετίας;
Και αν γίνει αποδεκτή η πρόταση, δεν θα μοιάζει σαν μια απόλυτα συμφωνημένη ενέργεια, για εκλογές. Πού να τρέχεις να ψάχνεις για εθνικά θέματα, σαν αιτιολογία πρόωρης προσφυγής στις κάλπες. Σηκώνεις απλώς το γάντι.

Η σύγκρουση για τα θέματα παιδείας, ποιον αλήθεια, εντυπωσιάζει;
Αφού είναι δεδομένες οι παράμετροι που αντιμετωπίζεται το θέμα. Οι προθέσεις απορρέουν από τις ιδεολογικές αναφορές των παρατάξεων. Όχι ότι είναι κακό αυτό. Ίσα ίσα. Προσωπικά θεωρώ ότι αυτή η συνέπεια, είναι ό,τι πιο σημαντικό μπορεί να υπάρξει, αλλά αυτό ΔΕΝ γίνεται συνήθως ούτε κατανοητό ούτε αντιληπτό.

Και οι συζητήσεις για τα φύλλα της ελιάς, έπεσαν ξαφνικά μια και βρέθηκε άλλο θέμα να γεμίσουν τα συνήθως μονοθεματικά δελτία ειδήσεων.
Μόνο που όσο διήρκεσαν, συγκάλυψαν αντί να αποκαλύψουν. Όχι ότι δεν ήταν αποκαλυπτικές αυτές οι τοποθετήσεις. Αλλά σε άλλο επίπεδο.
Σαββατόβραδο και δεν έχω ιδιαίτερη διάθεση να ασχοληθώ με το θέμα αυτό, αν και το θεωρώ, μείζον και εξόχως προκλητικό.
Είναι πολύ συχνό το φαινόμενο να κινητοποιείται σύμπας ο οικονομικοπολιτικός κόσμος για να δηλώσει ότι ναι μεν, αλλά ...;
Μόνον αν απειλούνται πολύ μεγάλες οικονομικές καταστροφές ...

Σαββατόβραδο όμως είπαμε και μάλιστα μια χαλαρής ημέρας, άρα αυτά δεν έχουν καμιά θέση εδώ.
Όπως και τα παρεπόμενα του σχετικά ισχυρού σεισμού το μεσημέρι στην περιοχή των Κυθήρων, που ευτυχώς δεν είχε δυσάρεστες επιπτώσεις.
Ας τα αφήσω για άλλες ώρες. Καλό θα είναι μάλιστα τα δεύτερα να μην έρθουν και ποτέ...

Προχωρημένο το απόβραδο και στην τηλεόραση αρχίζουν οι σαββατιάτικες μουσικές εκπομπές.
Ας αφοσιωθώ σ' αυτές και ας απολαύσω ένα ποτό.
Στην υγειά μας ...

Κλείσιμο της εβδομάδας ...

Συννεφιά από το πρωί.
Και παγωνιά. Η ρακή το μεσημέρι θα εκτιμηθεί δεόντως.

Το πρωί όμως τα προβλήματα στη σειρά. Ευτυχώς ένα ένα.
Φυσικά και ήταν αναμενόμενα και για να είμαι ειλικρινής έτσι τα είχα προγραμματίσει.
Για την ακρίβεια δεν ήταν προβλήματα. Ραντεβού ήταν για να αναλυθούν προβλήματα.
Και η αλήθεια είναι επίσης ότι οι συναντήσεις επιβεβαίωσαν τις αιτίες εμφάνισης των προβλημάτων των προηγούμενων ημερών.

Στόχος η πρόληψη του επόμενου ή των επόμενων μεγαλύτερων προβλημάτων. Δύσκολος στόχος. Ίσως και ανέφικτος.
Τούτη η λέξη, το ανέφικτος, κρύβει μέσα της πορείες ζωής και είναι σκληρή λέξη.
Και ακόμα πιο σκληρό να τη χρησιμοποιείς.
Το “ίσως” την απαλύνει λίγο. Ναι, τα όπλα δεν θα κατατεθούν, αλλά οι συνθήκες εκτός από διαφορετικές είναι και άνισες.
Το πρώτο μήνυμα κατατέθηκε. Αναλύθηκε.
Έγινε κατανοητό. Έγινε;
Οι προσεχείς ημέρες θα δείξουν.

Η μεσοαστική τάξη, ήξερε να απαιτήσει τα αναλογούντα. Ίσως και περισσότερα. Η υπόδειξη των σκοτεινών πλευρών της ιστορίας άλλαξε το κλίμα. Τουλάχιστον πείστηκε για τις προθέσεις και την ανάγκη συνεργασίας. Σίγουρα μπορεί να θεωρηθεί θετικός παράγων.

Ο μετανάστης, γονατιστός από το βάρος του φόβου και της ανάγκης ενσωμάτωσης. Και της επιβίωσης. Χαμένος από την κατάρρευση των μύθων των δικών του αντιλήψεων. Η διάλυση της οικογένειας, η απώλεια του ρόλου του πατέρα αφέντη, το μίσος για την πρώην σύντροφό του, στοιχεία πλήρους αποπροσανατολισμού και απώλειας έρματος.
Υποτέλεια και σκληρότητα. Ανάμεικτα.

Η απλή γυναίκα της παρακατιανής πόρτας προσωποποίηση δυο λέξεων.
Συστολή και ενοχές. Για τα “έχει” της. Δέος μπροστά στην εξουσία, απώλεια ελέγχου των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Δύσκολο να υποστηρίξει πολύ περισσότερο δύσκολο να καθοδηγήσει. Υποστήριξη χρειάζεται. Πώς όμως;
Οι υποδείξεις μάλλον στον αέρα.

Και πριν αλέκτωρ λαλήσαι η επιβεβαίωση.
Και τα ερωτηματικά.
Ο απωλεσθείς έλεγχος ορατός.
Το αυστηρό ύφος αναποτελεσματικό. Αναμενόμενο.
Ο νέος κύκλος προσέγγισης απαιτεί και νέο σχεδιασμό.

Δύσκολα αντιμετωπίζεις με παλιά όπλα, νέους εχθρούς. Όσο κι αν είναι ίδιοι οι αντικειμενικοί σκοποί.
Και οι κίνδυνοι.

Η τηλεοπτική εικόνα ισχυρότερο πρότυπο από τα αφηρημένα ιδανικά και τους κώδικες ηθικής.
Τα ηλεκτρονικά μέσα ισχυρότερα εργαλεία από τον ήχο των λέξεων ακόμα κι αν αυτός χρωματίζεται με ποικίλα συναισθήματα.
Η ανάγκη επιβεβαίωσης μέσω της επίδειξης, προϋπόθεση πλέον επιβίωσης σε ένα κόσμο που φωτίζει το επιφανειακό και επιβραβεύει το άδειο.
Δύσκολο να ανατραπεί αυτή η εικόνα σε ψυχές που διψούν να ξεφύγουν από τη μιζέρια. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο δρόμος που ακολουθούν και οι επιλογές που κάνουν τους πηγαίνουν βαθύτερα μέσα σ’ αυτήν.
Ο αγώνας θα έχει πολλές φάσεις.
Αυτό είναι δεδομένο άλλωστε.

Οι κλειστές πόρτες, συνθήκη για να μην “αποδράσουν” λόγια, σκέψεις, συναισθήματα.
Οι κλειστές πόρτες δύσκολο να κρατήσουν έξω τους εισβολείς από τις συσκευές του Μπελ.
Ο φόβος και κυρίως η ευθύνη, σε κάνει να αποδεχτείς το αυτονόητα απορριπτέο.
Έως ότου να βρεθεί άλλη λύση, η εκκένωση του χώρου μονόδρομος για την αντιμετώπιση αυτών των φαινομένων.

Φυσικά και έχουν όλα τουλάχιστον δυο πλευρές.
Οι “θαρραλέοι”, που δεν εγκατέλειψαν το χώρο, ενίσχυσαν το θάρρος τους με τη ρακή και τους ντάκους. Και με ελιές.
Όχι ότι ήταν απαραίτητα για να ενισχυθεί το θάρρος, ούτε και αν δεν χρειαζόταν να ενισχυθεί το θάρρος, η ρακή και οι ντάκοι δεν θα έκαναν την εμφάνισή τους. Από χτες είχε σχεδιαστεί το γεύμα … μετεργασίας !!!
Η συζήτηση και η καλή παρέα, απαίτησε ενίσχυση των ενισχυτικών. Οι πίτσες δεν είναι καθόλου άσχημη ιδέα για την περίσταση.
Και αν γίνει κανένα μπουμ;
Ε και; Τούτο το.. χώμα είναι δικό τους και δικό μας…

Η λήξη των ... εργασιών, σχεδόν απομεσήμερο. Ο καθένας στο δρόμο του.
Το σαββατοκύριακο προ των πυλών, παρέχει τις προϋποθέσεις για ανασύνταξη των δυνάμεων, και προετοιμασία για την επόμενη εβδομάδα. Η τσικνοπέμπτη, που κλίνει πονηρά το μάτι, βάζει και ένα χαμόγελο στο σχέδιο δράσης για το επερχόμενο επταήμερο.
Αν και, παρά την αναμενόμενη πίεση, τα χαμόγελα φαίνεται να είναι ακόμα περισσότερα, εκτός από εκείνο της προσδοκίας του τσικνίσματος στους χώρους της δουλειάς …

Η άνοιξη εκτός των ορίων ...

Θυελλώδης όρμησε ο Φεβρουάριος
Μπορεί οι αέρηδες και οι θύελλες να αρνούνται να κάνουν την επίσκεψή τους, η καθημερινότητα όμως έχει το δικό της δελτίο θυέλλης.

Ο καλός καιρός, μάς μπέρδεψε όλους. Και τα ζώα και τη φύση.
Τους ανθρώπους, επίσης!!

Το μάτι έβλεπε στο ημερολόγιο 1η Φεβρουαρίου και τα μηνύματα έλεγαν 1 Απριλίου.
Kαι φουσκοδεντριές.
Οι συγκρούσεις, η ένταση, τα προβλήματα, όλα βγαλμένα από τις ανοιξιάτικες αποθήκες.

Η απορία αναμενόμενη.
Οι πυγμαχικές επιδείξεις όχι.
Δι' ασήμαντον αφορμήν, μα εντελώς κυριολεκτικά δι' ασήμαντον αφορμήν, οι πρώτες δυναμικές καταπονήσεις των "αντιπάλων" ζυγωματικών. Για μια καρέκλα.
Και η άλλη για την πρώιμη αποκάλυψη.
Όχι, δεν αποκαλύφθηκε κάποιο κρατικό μυστικό ή κάποια φόρμουλα ουσίας που θα οδηγήσει σε Νόμπελ.
Τα αποτελέσματα της τηλεοπτικής κλωτσοπατινάδας κάρφωσε πριν της ώρας τους στον φανατικό οπαδό της δορυφορικής ενημέρωσης ο θρασύς αντίπαλος και επήλθε η σύγκρουση.

Ομοίως και οι υπόλοιπες εκδηλώσεις.
Φαιδρές και σοβαρές. Όλες παράκαιρες.

Φυσικά τα προβλήματα δεν παραμερίστηκαν.
Οι οικογενειακές αντιπαραθέσεις, βρήκαν πεδίο εκδήλωσης και στους πέριξ του γραφείου χώρους.
Μάνα, κάνε κι άλλο κουράγιο. Ο κανακάρης σου καταθέτει την αντίθεσή του με τις επιλογές σου, εκεί που ορθώς φαντάζεται ότι θα σε πληγώσει.
Φυσικά και το χτύπημα το κάνει στον απέναντι τοίχο. Να έρθει εξ ανακλάσεως. Όχι άμεσα.
Δεν μου πήρες μηχανάκι, πάει να πει, φταις (αν και δεν φταις) που έχω αυτόν πατέρα.

Και εσύ μάνα, ξαναδές το. Το χάδι στην κόρη κρύβει την αλυσίδα.
Σου την έδεσε στο χέρι και δεν σ' αφήνει να το απομακρύνεις από πάνω της.
Και θέλει νάναι όλα τα χέρια έτσι δεμένα. Και αυτά του ευρύτερου περιβάλλοντος.
Η επισήμανση πως όλα αυτά είναι ορατά, τουλάχιστον αναγκαία.
Τη λύση δεν είναι σίγουρο αν θα τη φέρει.

Κεφάλι καζάνι, διάθεση χαλαρή.
Παράξενο.
Ίσως ο καιρός να έδρασε κι εδώ.
Χαμόγελο αντί για γκρίνια για όσα τρέχουν άκαιρα, ακολουθώντας τα μηνύματα της παράξενης ημέρας.

Και η τεχνολογία στο παιχνίδι.
Το φωτοτυπικό που αρνείται την συνέχιση της παροχής υπηρεσιών, ήθελε το χάιδεμά του. Όπως και λίγα χρόνια πριν στο άλλο γραφείο. Τότε η έλλειψη χρημάτων, έγινε αφορμή για την εξειδίκευση στη συντήρηση και επιδιόρθωση άλλου ανάλογου μηχανήματος.
Και το τηλεομοιότυπο, λέγε με φαξ, ήθελε κι αυτό σήμερα τα χάδια του.
Και ο εκτυπωτής.
Μα τι έγινε βρε παιδιά, άνθρωποι και μηχανές, όλοι μαζί φουσκοδεντριές;

Τουλάχιστον η αποχώρηση των πολλών, ευκαιρία για συμμάζεμα μερικών από τις εκκρεμότητες που τείνουν να παγιωθούν.

Η αποχώρηση αργά από το γραφείο.

Η μεσημεριανή σιέστα εκτός ορίων και αυτή.
Χειμωνιάτικα να σηκώνεσαι από το κρεββάτι περασμένες οκτώ, ε δεν είναι και συνηθισμένο.
Κυρίως όταν το οκτώ δεν είναι οκτώ, αλλά είκοσι.!!!