Περιμένοντας να ξημερώσει αργία ..

Μια βόλτα στο Μοναστηράκι.
Έτσι, χωρίς λόγο. Κανέναν ουσιαστικό, επαγγελματικό ή ειδικό λόγο. Έτσι γιατί μου ήρθε.
Με αφορμή να ψάξω ίσως για λίγους στίχους του Πρεβέρ.
Και για να αλλάξω εικόνες.
Κι αέρα.
Και φως.

Και μετά η επιστροφή στο γραφείο, με τα καρφωμένα προβλήματα.
Και στους διαδρόμους που η Άνοιξη κάνει πρόβες -είναι νωρίς να το πεις, αλλά που δείχνει να ξυπνάει.

Με ιδέες για εφαρμογή.
Σε ένα αγρίμι είναι δύσκολο και παρακινδυνευμένο να χαρίσεις χάδια. Ενδιαφέρον όμως;
Η απόπειρα άρχισε. Το μεγάλο ερωτηματικό στα μάτια, που αντικατέστησε το φόβο δείχνει ότι το πρώτο βήμα επέδρασε. Να δούμε τη συνέχεια.

Το βλέμμα της μικρής με το απειλητικά μισόκλειστο αριστερό μάτι, γέννησε εσωτερική θυμηδία. Μόνο το χέρι στη μέση έλλειπε και το χτύπημα του τακουνιού.
Αν και ...
Αν και αυτή η στάση είναι δηλωτική του χαμένου μέτρου. Και πιθανόν οικογενειακής αντιμετώπισης.

Μέτρα χαμένα σε όλες τις ηλικίες και σε όλα τα μεγέθη.
Η παρατήρηση για τη λεζάντα σε φωτογραφία γνωστού προσώπου, έκρυβε μέσα της απορία προς πολλές κατευθύνσεις.
Και προς το συντάκτη δηλαδή, αλλά και προς τους οικείους τού προσώπου... Είναι περίεργη η αίσθηση της προβολής που μπορεί να έχουν οι άνθρωποι.
Ή, πρέπει να το πάρω απόφαση, είμαι ιδιαίτερα συντηρητικών απόψεων.
Πάντως σύντροφο ή σύζυγο, δεν θα επέτρεπα να την προσομοιάζουν με τις εκ βορρά προερχόμενες καλλονές ...
Και δεν είναι φυλετική αντίθεση. Είναι αντίθεση προς τα όσα αποτελούν τα συνειρμικά παρελκόμενα της εστίασης σε αυτή την προέλευση.

Αντίθετος δηλώνω και με μια σειρά άλλων επιλογών. Στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο.
Η συζήτηση με τον δογματικό συνάδελφο τις ανέδειξε για μια ακόμα φορά.
Και τα τείχη που έχουν σηκώσει οι απέναντι πλευρές.
Κακοπιστία που επιτρέπει την περιχαράκωση και τη διαμόρφωση στρεβλών απόψεων, που όμως τελικά πλήττουν τους πάντες.
Και τους εντός και τους εκτός τειχών.

Η απόπειρα να μαζέψω τις σκέψεις μου πάνω σε συγκεκριμένους άξονες, λίγο πριν και λίγο μετά τη συζήτηση, δεν ήταν από τις επιτυχέστερες. Ατίθασες οι σκέψεις, κάλπαζαν σε καταπράσινα λιβάδια και κακοτράχαλα μονοπάτια. Χωρίς έλεγχο.
Κάποια χειρόγραφα, που πάνω τους σχηματίστηκαν ανάλογες εικόνες, απλώς μεταφέρθηκαν για κοίταγμα εκ νέου όταν και αν ο ξέφρενος καλπασμός τιθασευτεί. Έστω και για λίγο.

Το απόγευμα πάντως αυτό δεν έγινε κατορθωτό.

Οι επιλογές των ωρών, προκαθορισμένες από τις προηγούμενες ημέρες. Το σύστημα, επισκέψεις, εξετάσεις, προβληματισμοί "πρόκανε" να θέσει τη δική του σφραγίδα.
Είναι περίεργο πώς στους ανθρώπους κυρίως μεγάλης ηλικίας, ο αόριστος φόβος μπορεί να μετατραπεί σε αισιόδοξη ματιά, όταν συναντηθούν με τους πραγματικούς φόβους. Πιθανόν για να τους.. ξορκίσουν.
Όσο εύκολα μπορεί να πιάσουν το τίποτα και να το κάνουν βουνό, το ίδιο εύκολα ίσως και περισσότερο, μπορεί να αρπάξουν το κάτι και να ανοίξουν πανιά.

Νύχτωσε πια και τέλειωσε κι αυτή η μέρα.
Και όμως, εχτές, όλο το απόγευμα και χτες το βράδυ, ακόμα και που άνοιξα τα μάτια μου, είχα τη βεβαιότητα σχεδόν, ότι θα ξημερώσει αργία...