Πάμε .. πυραμίδα;

Τη σκυτάλη πήρα, από τον φίλο darthiir και τις καλές μου φίλες Amo, Κατερίνα και Μαριλία..
(Μα τι θέλετε να μάθετε για εμένα; ε; Τέλος πάντων εσείς θα χάσετε [... πάσαν ιδέα])
Πέντε πράγματα που δεν ξέρετε για εμένα πρέπει να γράψω εδώ, λέει, για να προχωρήσει το παιχνίδι.
Tουνοουαζμπετα δηλάδη. Α ρε Κατερίνα Γιουλάκη...

Μα τι; Χρειάζεται να τα γράψω όλα;
Είμαι και μεγάλος άνθρωπος και είναι πολλά, αυτά που θα πρέπει να γράψω. Δεν είναι μόνο πέντε.

(1. το ... καλόπαιδο)
Έχω τραυματικές εμπειρίες για παράδειγμα.
Όταν είμαστε μικρά, η αδελφή μου, πιο μεγάλη από εμένα, δήλωνε σε όλους τους τόνους, ότι ήθελε να μάθει ζίου ζίτζου, για να με δείρει στη διασταύρωση των δρόμων, κάτω από το σπίτι μας.
Ε δεν είναι αυτό μεγάλο τραύμα;
Πώς; Το ότι ήμουν καταπιεστικός στα αδέλφια μου και τους έδερνα και τους έπαιρνα τα πράγματα, ήταν χειρότερο;
Μα ξέρεις τι είναι να νοιώθεις ότι η αδελφή σου θέλει, αλλά δεν μπορεί να σε δείρει; Όχι ξέρεις;

(2. η καλή ημέρα από το πρωί φαίνεται)
Η αλήθεια είναι ότι τα πιο πολλά που αφορούν σε εμένα, τα έχω κατά καιρούς παρουσιάσει. Τι να πω άλλο που δεν έχω πει;
Πάλι για τα μικράτα μου θα επιχειρήσω
Ότι όταν ήμουν στο Δημοτικό σχολείο, κάθε Δευτέρα, μα κάθε Δευτέρα, έτρωγα ξύλο γιατί ήμουν αδιάβαστος.
Όχι ότι ήμουν διαβασμένος τις άλλες ημέρες, αλλά να, τις άλλες ημέρες θυμόμουνα τα μαθήματα από την παράδοση. Τη Δευτέρα όμως, είχαμε τα μαθήματα της Τετάρτης. Τότε το σχολείο ήταν εξαήμερο. Ε πού να θυμάμαι τη Δευτέρα, τι είχαμε πει την προηγούμενη Τετάρτη;
Η δασκάλα μας, η κυρά - Λίτσα η ... γουρλωμάτα (!) δεν το είχε και σε τίποτα να βγάλει τη ζακέτα της, να πάρει τον χάρακα στο χέρι και να μου μετρήσει δέκα ξυλιές σε κάθε παλάμη!!!
Εδώ που τα λέμε όμως, με μια τέτοια ποινή, σιγά που θα διάβαζα. Τι ήταν δηλαδή δέκα ξυλιές σε κάθε χέρι, μπροστά στη μπάλα στις αλάνες της γειτονιάς;
Λέτε αυτά να λειτούργησαν μέσα στο μυαλό μου και να έγινα ό,τι έγινα;

(3. Η ζωή τραβάει την ανηφόρα)
Και βέβαια κάποτε μεγάλωσα.
Κάποια στιγμή η μπάλα στις αλάνες μπήκε στην άκρη, όπως και ο κάθε είδους αθλητισμός. Άρχισε ο αγώνας για το μεροκάματο. Ο θάνατος του πατέρα, ήταν βασικά η αιτία και έφερε την ανάγκη για το μεροκάματο.
Οι σπουδές, όχι ιδιαίτερα επιτυχημένες, έγιναν το "άλλοθι" για να μην πάω στρατιώτης και να μπορώ να βγάζω τα προς το ζην.
Το ό,τι εκείνες οι σπουδές, με έφεραν πιο κοντά σ' αυτό που εν τέλει αποδείχτηκε πως ήθελα να κάνω από ό,τι θα με έφερναν άλλες ανάλογες σπουδές, φάνηκε εκ του αποτελέσματος.
Γεγονός είναι πάντως ότι, όταν πέρασα τις πύλες της εκπαίδευσης, είπα στον εαυτό μου πως αυτή η στάση θα είναι για "λίγο".
Το "λίγο" βρίσκεται στον τριακοστό πρώτο χρόνο.
Βασικό εμπόδιο για να μην πετύχω τον πρώτο δηλωμένο στόχο μου, ναι το ΕΜΠ ήταν το όνειρο, στάθηκε η παταγώδης αποτυχία μου στην έκθεση. Αυτό για την ιστορία.

(4. Ο απόγονος των αρχαίων προγόνων με το "τις αγορεύειν βούλεται")
Τα εργασιακά μου, είναι η αλήθεια, δεν με δυσκόλεψαν πολύ. Οι υπηρεσιακοί όμως παράγοντες μπήκαν από την αρχή στα πόδια μου. Ε αυτοί με έκαναν συνδικαλιστή.
Από τις πρώτες ώρες στο χώρο μέχρι το 1998, πάνω από είκοσι χρόνια δηλαδή, η ανάμειξη στα συνδικαλιστικά πράγματα ήταν ιδιαίτερα ενεργή. Και δυναμική. (Δίχως ούτε μιας ώρας σχεδόν συνδικαλιστικής άδειας.. Ούτε και άλλες άδειες δηλαδή...)
Μια μικρή ικανότητα να διαβάζω Νόμους και να τους ερμηνεύω, οι ιδεολογικές, πολιτικές και φιλοσοφικές αναζητήσεις και η διάθεση να προσφέρω όπου μπορώ, μού έδωσαν τη δυνατότητα αν μη τι άλλο να είμαι σε θέση να καταλαβαίνω το τι γίνεται γύρω μου.
Κάποιες φορές και να επηρεάζω τα τεκταινόμενα.
Η έξοδός μου από τα συνδικαλιστικά έγινε οικεία βουλήσει, όταν θεώρησα ότι και από άλλα μετερίζια θα μπορούσα να κάνω πράξη τις ιδέες μου, το ίδιο αξιοπρεπώς και χωρίς να είναι αντιπαροχή το πέρασμα από τον ένα πεδίο στο άλλο.
Η αλήθεια είναι όμως ότι το τέρμα δεν έχει φτάσει ακόμα, και επομένως είναι άκαιρος ο οποιοσδήποτε απολογισμός.

(5. άντε και παππούς )
Και η προσωπική ζωή; Τι έγινε μ αυτήν;
Πριν κλείσω τα εικοσιοχτώ μου χρόνια ήμουν πατέρας δυο γιών. Νομίζω ότι ήμουν και είμαι δίπλα τους στους αγώνες και τις αγωνίες τους, προσπαθώντας όσο γίνεται περισσότερο. Τουλάχιστον όσο ο ίδιος μπορούσα.
Και γενικά στο σπίτι ήμουν και παραμένω έτσι.
Όχι ότι έλειψαν οι οικογενειακοί καυγάδες, αλλά αυτοί , θεωρώ, είναι μέσα στο πρόγραμμα με την έννοια ότι πολλές φορές εκδηλώνονται με τους γύρω ή ειδικότερα με την/τον σύντροφό μας, αλλά στην πραγματικότητα είναι εσωτερικές προσωπικές συγκρούσεις. Με την γυναίκα μου είμαστε μαζί όλα αυτά τα χρόνια και στα καλά και στα άσχημα και η πορεία μας πια είναι λίγο πολύ προδιαγεγραμμένη.
Πόσο προδιαγεγραμμένη; Ποιος μπορεί να κάνει προβλέψεις για την .. επόμενη στιγμή;

Για την επόμενη στιγμή μάλλον ουδείς μπορεί να κάνει προβλέψεις, όμως για τον εαυτό τους μπορούν να μας μιλήσουν οι

composition doll
Καπετάνιος
sailor
Καπετάνισσα
Ρεγγίνα(Δεν επιθυμεί άρα πάμε παρακάτω :)
Το κυκλάμινο το βουνού

Μια σκέψη όμως για το όλο εγχείρημα.
Έχω την αίσθηση ότι μπορεί να ξεκίνησε με τη λογική της δομής των γνωστών παιχνιδιών αεροπλανάκι και πυραμίδα, αλλά δεν μπορεί να λειτουργήσει έτσι.
Είναι σχεδόν αδύνατον κάποιος να καταφέρει να συγκεντρώσει όλα όσα θα γραφτούν με αφορμή αυτό το παιχνίδι.
Ήδη είναι πολύ δύσκολο στον καθένα να βρει τους άλλους 5 χωρίς να υπάρξουν επικαλύψεις.

Όπως και να έχει όμως, μπήκα στο χορό , και τη ... στροφή μου την έριξα.
Και στα ... δικά σας