Ζήτημα στυλ ...
Για την ... τσαγκαροτρίτη; Ξέρουμε τίποτα;
Το πρωί πάντως, είναι απολύτως σίγουρο και ελεγμένο, δεν ήθελα να ανοίξω τα μάτια μου. Πολύ περισσότερο ουδεμία διάθεση εξεδήλωνα να σηκωθώ από το κρεβάτι και να αρχίσω να δραστηριοποιούμαι κάνοντας όλα τα συνηθισμένα του πρωινού.
Να κατεβάσω τους σκύλους για την πρωινή τους βόλτα εννοώ.
Φυσικά και έφτασα κανονικά στο γραφείο μου.
Φυσικά και τα λοιπά, τα επίσης μικρά και καθημερινά επιτέθηκαν με άγριες διαθέσεις για να κατασπαταλήσουν το χρόνο μου.
Φυσικά και ενέδωσα.
Όχι εντελώς όμως.
Το να κλέβεις τον κλέφτη, νομίζω ότι είναι θεάρεστο έργο. Μου κλέβετε εσείς το χρόνο; Ωραία. Έχω και εγώ το δικαίωμα να βγω από το γραφείο και να αρχίσω τις περιπατητικές φιλοσοφίες. Κι αν δεν υπάρχουν κήποι και άλση κοντά, υπάρχει και ο διάδρομος. Και ευτυχώς είναι μεγάλος.
Όχι ότι τελικά νίκησα. Το πάλεψα όμως και είναι σημαντικό αυτό.
Δεν λένε άλλωστε ότι η ευτυχία βρίσκεται στον αγώνα;
Ε αγωνίστηκα.
Μέχρι και δήλωση ότι θα προβώ σε ανακοίνωση 37 (!) δευτερολέπτων έκανα.
Και την τήρησα.
Οι απαντήσεις στις ερωτήσεις που ακολούθησαν ξεπέρασαν το εικοσάλεπτο, αλλά καλά να πάθουν. Είπα ότι η δική μου η ανακοίνωση θα είναι 37 δευτερόλεπτα. Δεν είπα ότι θα μιλήσω μόνον 37 δευτερόλεπτα.
Και γενικώς είμαι ακριβολόγος. Οι άλλοι δεν μπορούν να τα καταλάβουν. Δεν φταίω και γιαυτό εγώ όμως....
Ούτε και η σχεδόν δίωρη διάλεξη, που ξεκίνησε με αστραπόβροντα, όχι από τον ουρανό αλλά από τον ... Δία που ενίοτε ξυπνάει μέσα μου, ήταν δική μου ευθύνη.
Αναίτιος πρόκληση και ...
Αυτό βέβαια είναι η ολίγον χιουμοριστική πλευρά των γεγονότων.
Υπάρχει και η θλιβερή.
Σχετίζεται με έναν υφέρποντα ή και σε κάποιες περιπτώσεις, έντονα εμφανιζόμενο ρατσισμό. Και αυτός δεν είναι μονόπλευρος. Αμφίπλευρος είναι.
Θέλει πολλή δουλειά η αποδοχή της ιδέας ότι είμαστε πλέον μια πολυπολιτισμική κοινωνία.
Θέλει πολλή δουλειά να γίνει αποδεκτό ότι ο παγκόσμιος καταμερισμός των έργων και της εργασίας αλλάζει και θα αλλάζει δραματικά τον κόσμο γύρω μας.
Και δίπλα μας. Και επάνω μας. Και μέσα μας.
Οι επιπτώσεις είναι ήδη φανερές και ας μην είναι κατανοητές. Γίνονται λειτουργικά αποδεκτές, ενώ συνειδητά εγείρουν αντιστάσεις.
Ο κόσμος αλλάζει κάθε ώρα. Το ψυχανεμιζόμαστε, το ζούμε, αλλά δεν θέλουμε ακόμα να το δεχτούμε.
Τσαγκαροτρίτη λοιπόν και όπως ήταν αναμενόμενο, παραλίγο να ξεχάσω να φύγω από το γραφείο.
Όχι ότι θα το ξεχνούσα οριστικά γιατί το απογευματινό ραντεβού με τον γιατρό για τις εξετάσεις του θείου, δεν το θα το ξέχναγε ο ενδιαφερόμενος.
Όπερ και εγένετο.
Τηλεφώνημα μισή ώρα πριν, μπας και το ξεχάσω.
-Εντάξει θείε θα είμαι εκεί σε μισή ώρα. Μην αγχώνεσαι.
Στο δρόμο με περίμενε.
Η επίσκεψη στο γιατρό στην ώρα της, τα αποτελέσματα ευτυχώς καλά, η ανακούφιση μεταφράστηκε στη διαπίστωση.
-Τον κερατά. Δεν μας έδωσε απόδειξη.
(-Ρε θείε, αυτό ήταν το πρόβλημα; Εδώ πήγαινες έτοιμος να σου υποδείξει παπά για να σε θάψουμε, και τώρα που σου είπε ότι είναι όλα πολύ καλά και ότι δεν έχει δει πιο δυνατό οργανισμό σε τέτοια ηλικία, άρχισες τη γκρίνια για την απόδειξη;)
Φυσικά και δεν είπα τίποτα από αυτά.
Μια χαρά τα έχωσα και εγώ στον καλό γιατρό και ευτυχισμένοι επιστρέψαμε στο σπίτι. Έκδηλη η ικανοποίηση στο θείο και λογικό επόμενο η κατάστρωση προγράμματος επισκέψεων στα λοιπά ιατρικά γραφεία της περιοχής, αμέσως μετά την Καθαρά Δευτέρα.
Να μη χάνουμε και τη φόρμα, ούτε το στυλ μας.
Ο χρόνος και το χρήμα ε ας χαθούν.
Το στυλ, έτσι και αλλιώς, πληρώνεται.
