αμ' έπος αμ'...

Σήμερα δεν είχε βόλτα.
Εξωτερική εννοώ.
Είχε όμως αναζητήσεις εσωτερικές. Και υπαρξιακές. Και εξωτερίκευση προβληματισμών και σκέψεων.

Συζήτηση η καλύτερή μου. Εκεί κι αν είμαι πολυλογάς.
Είναι και που ο προφορικός λόγος επιτρέπει την ανάπτυξη φράσεων ποταμών, δαιδαλώδους υφής. Πού να τα κάνεις αυτά με τα γραπτά.
Είναι πολύ πιο εύκολο να ανοιγοκλείνεις το στόμα από το να γράφεις ή ακόμα περισσότερο να πατάς πλήκτρα.
Και είναι ακόμα πιο αβανταδόρικο, μια και μιλώντας γρήγορα, μα πολύ γρήγορα, προλαβαίνεις να καταθέσεις δεκάδες σκέψεων σε λίγα λεπτά.
Πού να τα γράφεις όλα αυτά.

Είπαμε. Το γράψιμο αποτελεί πείσμα και προσωπικό στοίχημα και δη του τελευταίου χρονικά διαστήματος.
Οι ιδεολογικοπολιτικές αναζητήσεις και προσεγγίσεις προσωπική ικανοποίηση που κρατούν, είναι η αλήθεια, χρόνια πολλά.
Να είμαι άραγε πολύ εγωιστής; Όλα σε προσωπικό επίπεδο τα ανάγω.

Όμως οι κουβέντες απέδειξαν ότι και άλλοι έχουν την ίδια ανάγκη.
Όταν καταθέτεις προσπάθεια και ιδρώτα, η οικονομική ανταμοιβή είναι πολύ λίγη για να καλύψει τις εσωτερικές ανάγκες. Και δεν είμαστε μόνον τμήματα της παραγωγικής μηχανής.
Είμαστε και σκεπτόμενοι άνθρωποι.
Δεν είναι μόνο τα υλικά αγαθά που θέλουμε, αλλά φευ με πολλή δυσκολία το καταφέρνουμε, να καλύψουμε.
Είναι και η ικανοποίηση, μικρή ελάχιστη έστω, ότι το πέρασμά μας από τούτο τον κόσμο δεν έμεινε εντελώς απαρατήρητο. Βέβαια μπορεί κανείς να το πει αυτό ματαιοδοξία.
Μπορεί. Αλλά σε λελογισμένες ποσότητες θέλω να πιστεύω ότι ακόμα και αυτού του είδους η ματαιοδοξία, δεν κάνει και πολύ κακό.

Τα πάντα ρει. Σίγουρα. Τίποτα δεν θα μείνει να θυμίζει στις επερχόμενες γενεές, ότι υπήρξαμε κι εμείς, αλλά τουλάχιστον οι πολύ κοντινές, να μη βρίζουν κιόλας.
Γιατί τα λάθη και οι παραλείψεις είναι πολλά.
Όπως και να τα μετρήσει κανείς, όσα ελαφρυντικά κι αν προβάλει.
Και οι αγώνες που έχουν δοθεί όμως είναι πολλοί.
Και οι συγκρούσεις που έχουν γίνει.
Έ να μην πάνε όλα δια μιας στο περιθώριο.

Μάλλον όμως παράπονο μοιάζεί να καταθέτω και δεν είναι στις προθέσεις μου.

Η καθημερινότητα δεν επιτρέπει τέτοιες πολυτέλειες.
Θέλει δράση και αντίδραση. Θέλει απαντήσεις και λύσεις στις μικρές και κάπως μεγαλύτερες προσκλήσεις, θέλει αντίδραση στα ερεθίσματα και τα μηνύματα που πιάνουν οι αισθητήρες.
Όσο και όσοι τουλάχιστον λειτουργούν ακόμα.

Από τέτοια ερεθίσματα και τέτοια μηνύματα ξύπνησε και το "εν υπνώσει πολεμικό άτι". Σίγουρα όχι για να μπει στον πόλεμο, αλλά ούτε και για να διηγηθεί παθήματα αρχαίων χρόνων.
Πάντα υπάρχει και άλλη οπτική.
Για παράδειγμα να ριχτούν πετριές στα λιμνάζοντα νερά.
Φυσικά και ξέρει κάθε εχέφρων άνθρωπος, όσο άλογος κι αν είναι, ότι δεν πρόκειται να σηκωθούν τα τεράστια κύματα.
Και το ρυτίδιασμα της επιφάνειας όμως, μπορεί να είναι μήνυμα ζωντάνιας. Ίσως και να αξιοποιηθεί.

Ναι, οι πιο πολλές ώρες, έτσι έφυγαν.
Το αμήχανο χαμόγελο του συναδέλφου αργά το μεσημέρι στο χώρο στάθμευσης, η ανάγκη του άλλου να ψάξει στις αποθήκες του μυαλού και των συναισθημάτων απωθημένες εικόνες και καταστάσεις που πλήγωσαν, οι σκέψεις που ο τρίτος θέλησε να μοιραστεί, όλα αυτά ίσως, ίσως να είναι μικρά σημάδια που να θέλουν να πουν ότι μπορεί να κύλησαν οι ώρες, δεν έφυγαν όμως οριστικά.

Οι ευχές, σε αυτές τις περιπτώσεις δεν βοηθάνε.
Το "αμ έπος αμ έργο" είναι το καλύτερο.