Εκπαιδευτική και όχι μόνον, εξόρμηση..

Σάββατο νάναι μάστορα κι ας είναι χίλιες ώρες !!!
Παλιά κουβέντα, τότε που δουλεύαμε και τα Σάββατα.
Τούτο το Σάββατο αξιοποιήθηκε αλλιώς, αν και καθόλου δεν θα με ενοχλούσε να έχει κι αυτό χίλιες ώρες.
Κι αν ήταν δυνατόν με ήλιο.

Είναι πολύς ο καιρός που έχω σκεφτεί ότι καλό θα ήταν να φωτογραφίσω την περιοχή. Για την ακρίβεια, να φωτογραφίσω παλιά κτήρια και να προσπαθήσω να ξαναζωντανέψω, όσο γίνεται, εικόνες που έχω μέσα μου, ακόμα από την δεκαετία του πενήντα.
Έστω, να κρατήσω ως ανάμνηση, τα τελευταία υπολείμματα των εικόνων εκείνων.

Η αλήθεια είναι ότι ελάχιστα πράγματα έχουν μείνει όπως ήταν. Και αυτό σίγουρα κατ' αρχήν είναι καλό.
Όχι εντελώς όμως.
Η εικόνα της πόλης αλλάζει με μεγάλη ταχύτητα και τα κτήρια που έρχονται να αντικαταστήσουν τα προηγούμενα, πολλές φορές, ασχημίζουν την περιοχή αντί να την ομορφαίνουν. Ας μην γκρινιάζω όμως. Νόμος της εξέλιξης είναι αυτός, και τα πάντα τον ακολουθούν.
Και η αισθητική.

Σήμερα, η διάθεση υπήρχε, χρόνος επίσης, η καινούργια φωτογραφική μηχανή το αυτό, ο καιρός βοηθούσε, ε με ένα ζευγάρι ξεκούραστα παπούτσια και χωρίς γκρίζες σκέψεις, ξεκίνησα.

Ο απολογισμός, περισσότερες από εκατόν πενήντα φωτογραφίες. Η διάρκεια της πεζοπορίας περίπου δυο ώρες, και η διαδρομή ουσιαστικά δυο δρόμοι.
Και ολίγη παραλία.
Η έξοδος σίγουρα και σύντομα θα επαναληφθεί.


Ο τόνος μάλιστα μπαίνει στο σύντομα, γιατί κατοικίες σαν και αυτή,

ή σαν και αυτή, που η περιοχή ήταν γεμάτη μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του εξήντα,


ε δεν ξέρω πόσο καιρό θα στέκουν όρθιες.

Βλέπεις ήρθε η λαίλαπα των εργολάβων και της αντιπαροχής και παρέσυρε τα πάντα.

Όχι ότι η περιοχή έχει κάποια μεγάλη ιστορία ή ένα πολυετή οικιστικό χαρακτήρα και τον χάνει.
Η αλήθεια είναι ότι γενικά η αρχιτεκτονική φυσιογνωμία της Αθήνας, δεν έχει βαθιές ρίζες. Πολύ περισσότερο των περιχώρων.
Παρόλα αυτά, το Παλαιό Φάληρο, ως τόπος παραθερισμού, αλλά και διαβίωσης αστικού πληθυσμού, είχε καταφέρει να έχεις πολύ όμορφες κατοικίες και βίλες που πραγματικά κοσμούσαν την περιοχή.
Όπως σημείωσα όμως και πιο πάνω, έχουν μείνει ελάχιστα δείγματα, και αυτά τελούν υπό εξαφάνιση, οπότε πριν παρέμβει η "αόρατος χειρ", ας τα καταγράψω.

Αυτή η αόρατος χειρ φυσικά και είναι .. ασυγκράτητη.
Και προκλητική. Σε κάθε περίπτωση θέλει να επεμβαίνει στη φύση.
Ο παλιός ευκάλυπτος στην παραλία για παράδειγμα ξεράθηκε, ή τον ξέραναν και θεώρησαν σκόπιμο να τον κάνουν βάση για .. ζαρντινιέρα.
Πάλι καλά δηλαδή, γιατί θα μπορούσαν να τον είχαν αξιοποιήσει και για ... εμπορικούς σκοπούς.

Η διαδρομή, φυσικά δεν γεννούσε μόνον αρνητικές σκέψεις.

Για την ακρίβεια δεν γεννούσε καν αρνητικές σκέψεις.Εικόνες σαν κι αυτή του ψαρά που ξεψαρίζει εκεί στον Φλοίσβο, αλλά και άλλες, δημιουργούσαν συναισθήματα θαυμασμού και διάθεση να τις απολαύσεις όσο γίνεται περισσότερο.

Στο δίωρο περπάτημα, οι σκέψεις γύριζαν στα παλιά, και τα μάτια έψαχναν να βρουν σημάδια από την πορεία πενηντατόσο ετών.
Κρυμμένο πίσω από καταστήματα και κάποιες κατοικίες, το μάτι "έπιασε" τον παλιό θερινό κινηματογράφο της περιοχής. Αν θυμάμαι καλά, το τελευταίο έργο που είδα εκεί, πριν μετατραπεί σε χώρο αποθήκευσης σκαφών αναψυχής, ήταν "οι ατσίδες με τα μπλε". Λογικά πρέπει να έχουν περάσει πάνω από είκοσι χρόνια.


Προσπαθώντας να προσεγγίσω το σημείο της φωτογράφισης, έφτασα και στο ύψος της μάντρας που περιέβαλε τον κινηματογράφο και στην οποία, πιτσιρικάδες, σκαρφαλώναμε για να παρακολουθήσουμε το έργο τζάμπα. Το να περιμένει να δει κανείς περικοκλάδες και γιασεμιά, ή να δει τις γλάστρες με τα βασιλικά, θα ήταν η έσχατη μορφή ρομαντισμού.
Σίγουρα όμως η εικόνα της εγκατάλειψης, πόνεσε.

Η εικόνα του κακτοειδούς, το οποίο ονομάζαμε "κακιά πεθερά" γιατί όταν, πιτσιρικάδες, τρέχοντας πέφταμε επάνω του, γεμίζαμε με χιλιάδες μικρά αγκαθάκια και έπρεπε να κάθεται η μάνα με τις ώρες να μας τα βγάλει, να έχει τυλιχτεί από το όμορφο λουλούδι, μου δήλωσε ότι για σήμερα τελείωσε η διαδρομή.
Ήμουν πια έξω από το σπίτι.

Το μεσημεριανό τραπέζι, με τους γιους να λείπουν κυριολεκτικά σ' Ανατολή και Δύση, στρώθηκε για τους εναπομείναντες, και η δοκιμή της παγωμένης μπύρας, με γεύση από καπνισμένα βότανα, μόνο άσχημη δεν ήταν.

Το γεύμα έγινε τούτη τη φορά χωρίς τη συνοδεία της τηλεόρασης και έτσι χάσαμε ως είδηση την "παραίτηση" του Υπουργού Εργασίας.
Τώρα γιατί ο Τσιτουρίδης, μου φαίνεται ότι θα λειτουργήσει σαν Σαμψών για εχθρούς και φίλους, δεν είναι η ώρα να το αναλύσω.
Προτιμώ να αναλύσω τις φωτογραφίες που τράβηξα και να μάθω από τα λάθη που έκανα.
Άλλωστε η σημερινή έξοδος ήταν μια .... εκπαιδευτική εξόρμηση.