Θησείο σήμερα ...

Εντάξει. Να το διευκρινίσω και να το παραδεχτώ.
Δεν πέρασα όλη μου την ημέρα κυνηγώντας .. παπάδες και ωραίες υπάρξεις.
Ασχολήθηκα και με ... ωραιότερες υπάρξεις.

Εκεί κατά το μεσημέρι, μπορεί και λίγο πριν, το ραντεβού ήταν σε μέρος καλό.
Και για ενδιαφέροντα σκοπό.
Και φυσικά πήγα. Πώς μπορούσε να γίνει αλλιώς;

Όχι ακριβώς με το μεταφορικό μέσον της φωτογραφίας, αλλά εδώ που τα λέμε, δεν θα την αρνιόμουν τη βολτούλα αν μου προέκυπτε, και σίγουρα δεν θα την αρνηθώ οψέποτε ήθελε προκύψει.

Η περιοχή του Θησείου πάντως, όπως και να τη δει κανείς, μόνο καλή διάθεση δημιουργεί και επομένως, η μη επιβίβαση στο αυτοκινητοτρενάκι ουδόλως την επηρέασε.
Ίσα ίσα, οι εικόνες του περιβάλλοντα χώρου, γέμισαν όχι μόνο τη φωτογραφική μηχανή αλλά και τη ψυχή και ανέβασαν κατά πολύ το κέφι.


Η "παραλιακή" του Θησείου, ναι έχει και τέτοια, δεν είχε ακόμα αρχίσει να δέχεται τον πολύ τον κόσμο, και η μικρή έρευνα αγοράς, μας απομάκρυνε από τον αρχικό στόχο.


Όχι ότι μας κακόπεσε η αλλαγή.
Η γνωστή από το παρελθόν παρέα, αυτή που κινείται μεταξύ των γειτονικών προς το γραφείο καφετεριών, και που η χάρη της φτάνει, μέχρι τώρα τουλάχιστον, έως την Πάχη, δεν έχει και πολλούς ενδοιασμούς και ξέρει να εκτιμά το ωραίο.
Όχι μόνον στο φύλο, αλλά και στο περιβάλλον και οπουδήποτε αλλού ήθελε εμφανιστεί.

Τα τραπεζάκια έξω, τέτοια ημέρα σε τέτοιο χώρο, από μόνα τους, άνευ άλλης παρεμβάσεως σε καλούσαν να τα επισκεφτείς, και είπαμε η συγκεκριμένη παρέα, δεν φημίζεται για τις μεγάλες αντιστάσεις της σε τέτοιες προσκλήσεις και προκλήσεις.


Πολύ περισσότερο όταν η απέναντι πλευρά, στην κυριολεξία, έχει να σου προσφέρει μια μοναδική θέα.


Δεν νομίζω ότι έχει σημασία το ποιες συζητήσεις έγιναν.
Ή πόσα τσίπουρα και ούζα καταναλώθηκαν.
Ή αν ήταν νόστιμα, ήταν, αυτά που υπήρχαν στα πιάτα που παραγγέλθηκαν.
Ή αν πέρασε όμορφος κόσμος, πέρασε, στο δρόμο προκαλώντας τα σχόλια της ομάδας. Καλοπροαίρετα πάντα και μέσα στα επιστημονικώς επιτρεπτά όρια βέβαια. Έχουμε και ένα επίπεδο άλλωστε.

Σημασία έχει ότι ήταν καλά.
Οι μουσικοί της περιοδεύουσας ορχήστρας, Ρουμάνοι Αθίγγανοι, μας έφτιαξαν ακόμα περισσότερο τη διάθεση, με το τραγούδι που πρόσφεραν και δεν χάσαμε την ευκαιρία να σιγομουρμουρίσουμε, το οποίο μιλούσε για ιστορίες αγάπης.
Για μια ιστορία αγάπης, για να ακριβολογώ...

Ο κύκλος έκλεισε με ένα ποτήρι παγωμένης μπύρας, μα πολύ παγωμένης και ο δρόμος μάς οδήγησε στο σταθμό για την επιστροφή οίκαδε.

Με πολύ κέφι όμως.
Αρκετό για μέχρι την επόμενη εξόρμηση.

Διευκρίνιση.
Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν με την παλαιά μηχανή. Αυτή που βρίσκεται πάντα στην τσάντα, έτοιμη για κάθε χρήση.
Η καινούργια έμεινε σπίτι. Χρειάζεται πολλή μελέτη μέχρι να βγει κι αυτή στην πιάτσα ...