Αναζήτηση...

Μακρινή ετούτη η γωνία.
Μάλλον υπάρχουν πολλές γωνιές.
Γιατί συζητάω για τις γωνίες;
Ε, να. Το πρωί είπα θα πάω μια βόλτα με το ποδήλατο. Μέχρι τη γωνία.
Μόνο που ξέχασα να ορίσω τη γωνία. Κι ο δρόμος είχε πολλές, πάρα πολλές. Γεμάτος γωνίες είναι.
Και αναζητώντας τη γωνία διέσχισα όλη την περιοχή.
Βρέθηκα στη θάλασσα. Κι από εκεί, γωνιά γωνιά, έφυγε όλη η περιοχή και βρέθηκα στην παρακάτω. Και στην ακόμα πιο κάτω.
Έμεινε πίσω το Φάληρο, ο Άλιμος, το Ελληνικό και το ποδήλατο με τον αναβάτη ακόμα πήγαιναν.

Εικόνες ζωγραφιές και σκουπίδια, άνθρωποι και μοναξιά, οχήματα και ακίνητα αυθαίρετα.
Όλα μπροστά από τα μάτια, όλα μέσα στο μυαλό, όλα εικόνες μιας ημέρας της Μεγάλης Εβδομάδας.

Η γη ανοιξιάτικα ντυμένη, η θάλασσα λίγο αγριεμένη, ο ήλιος με τις μεταπτώσεις της ημέρας.
Μπορεί γιατί "σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας"
Μπορεί γιατί φέτος το Πάσχα βιάστηκε να έρθει.

Γλυφάδα. Όχι δεν γίνεται άλλο. Φτάνει μέχρι εδώ. Χρειάζονται δυνάμεις για την επιστροφή.

Η κίνηση στους δρόμους τώρα πιο ζωηρή, οι περιπατητές στον πεζόδρομο ελάχιστοι. Ο πεζόδρομος σε λίγο χάνεται κι αυτός. Γίνεται στενό πεζοδρόμιο, που πάνω του έχουν καρφωθεί σήματα της τροχαίας.

Τα αγριολούλουδα εκεί, τα κύματα της θάλασσας το ίδιο αγριεμένα, ο ήλιος μεσημεριάτικος πια, αρνείται να κρυφτεί άλλο πίσω από τα σύννεφα.

Στους ήχους της πόλης, καινούργιος ήχος. Αυτός της καμπάνας.

Μεγάλη Εβδομάδα και μόνο μικρά σήματα να τη θυμίζουν.
Και η προσδοκία της Ανάστασης.
Ό,τι και αν σημαίνει, όποιο κι αν είναι το περιεχόμενο που της δίνει ο καθένας.

Αργά το απόγευμα και η διάθεση για φυγή υποτάσσεται στα καθημερινά.

Αναζητείται αφορμή εξόδου ...