Πέμπτη, Αυγούστου 25, 2005

Μετριότης....

Μόλις τελείωσα το διάβασμα ενός βιβλίου. Μάλλον αδιάφορου.
Κάτι από Βίπερ Νόρα μου έμοιαζε και ας μην ήταν.
Ελληνίδα η συγγραφέας.
Πιο πολύ με έβαλε σε σκέψεις η αυτο-παρουσίαση της συγγραφέως.
Αριστούχος από εδώ, διακεκριμένη από εκεί κλπ κλπ κλπ.
Ρε γαμώτο (πιπέρι για την κακιά λέξη) πώς τα καταφέρνουν όλοι και είναι άριστοι και διακεκριμένοι;
Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, και όπου τον θυμάμαι, πάντα μέτριος ήμουν. Και παραμένω βέβαια.
Όλες τις τάξεις του δημοτικού με 9 τις έβγαζα εκτός από την έκτη. Εκεί πήρα 8 !!!
Έδωσα εξετάσεις για το Γυμνάσιο και με το ζόρι μπήκα.
Δεν έμεινα ποτέ μετεξεταστέος (είναι κατόρθωμα αυτό άραγε;) αλλά από τάξη σε τάξη δεν αρίστευσα ποτέ.
Και για να μπω στο Λύκειο έδωσα εξετάσεις. Και εκεί μετά δυσκολίας πέρασα. Το Ιούνιο βέβαια, αλλά μετά δυσκολίας. (Το Σεπτέμβρη εκείνου του έτους, καταργήθηκαν οι εισαγωγικές εξετάσεις από το Γυμνάσιο για το Λύκειο).
Στο Λύκειο, η μετριότητά μου... έλαμψε.
Σταθερή αξία. Μόνο μια φορά σε ένα μάθημα (Λατινικά) σε ένα τρίμηνο είχα κάτω από τη βάση ( 9 ) και μόνο σε ένα μάθημα είχα 20, στη Γυμναστική.(Υπήρξα βλέπετε το ... νούμερο -με την.... καλή έννοια (;)- του σχολείου στα αθλητικά δρώμενα)
Και εδώ δεν έμεινα μετεξεταστέος.(Επανάληψη της απορίας: είναι κατόρθωμα αυτό άραγε;)
Από τάξη σε τάξη επαναλήφθηκε το Γυμνασιακό μοντέλο.
Τη χρονιά της αποφοίτησης, λίγο πριν από τα αποτελέσματα, το "Πάμε στοίχημα" της εποχής, με έδινε φαβορί για το Σεπτέμβριο. Πρώτο φαβορί μάλιστα. Όσοι στοιχημάτιζαν ότι θα παραπεμφθώ σε μαθήματα για το Σεπτέμβρη, ούτε τα χρήματά τους δεν θα έπαιρναν.
Δεν ξέρω αν κανείς στοιχημάτισε ότι θα περάσω τον Ιούνιο (ίσως γιατί τότε δεν υπήρχε το "πάμε στοίχημα"), πάντως αν το είχε κάνει, θα τους τα έπαιρνε όλα τα λεφτά.
Πέρασα, και κατά τα λεγόμενα του γυμναστή του σχολείου, ήμουν ο ΜΟΝΟΣ (άκουσον άκουσον) που δεν χρειάστηκε να βοηθηθώ για να πάρω το απολυτήριο!!!
Εκείνο που έκανα, και οι άλλοι το αγνοούσαν, ήταν ότι διάβασα για τις εξετάσεις.
(Όλο το χρόνο ούτε διάβαζα, ούτε έγραφα... )
Ο βαθμός μου; 14 και 7/11 !!! Ακόμα το θυμάμαι. Ναι αλλά ήταν ο τρίτος βαθμός σε όλη την τάξη. Όλοι οι άλλοι είχαν πάει χειρότερα.
Οι εισαγωγικές εξετάσεις (τότε δίναμε το Σεπτέμβρη)μια αποτυχία.
Και την άλλη χρονιά επίσης !!!
Προετοιμασία για την Ιταλία. (Η συνήθης διεξοδος των αποτυχημένων...)
Κάποιες εξετάσεις σε μια μόλις ιδρυθείσα σχολή, υπήρξαν θετικές. Μετά κόπων και βασάνων δηλαδή και εκεί (ως επιλαχών πέρασα), αλλά πέρασα.
Να πω ότι ήταν 7 Νοεμβρίου του 19τόσο όταν βγήκαν τα αποτελέσματα;
Δεν έχει και πολύ σημασία.
Οι σπουδές εκεί, σχετικά εύκολες και μάλλον ιδιαίτερα αποτελεσματικές.
Ποτέ δεν αρίστευσα και εκεί.
Μόνο μετά τα δυο πρώτα εξάμηνα (ήταν 8 εξάμηνα των σπουδών) που έτυχε να χάσω 1-2 μαθήματα (ο θάνατος του πατέρα έπαιξε ένα μικρό ρόλο σ' αυτό), δεν έχασα μάθημα.
Αλλά ούτε και το άριστα είδα.
Το σενάριο της ζωής μου έχει και άλλα και σε σπουδές και εργασιακά κλπ κλπ κλπ
(Λογικό. Δεν είμαι πια 22, ούτε 32, ούτε... αστο καλύτερα..)
Είμαι όμως πάντα μέσα στη μετριότητα.

Λέτε να είναι πολύ κακό αυτό;;;

Τώρα, που σαφώς έχω πάρει την κατιούσα (ηλικιακά εννοώ), πάλι στα ίδια... νερά αρμενίζω.
Και με πολλές παραξενιές.
Δεν λέω, για παραδείγμα: "κάντε με μια ημέρα Πρωθυπουργό και θα τα λύσω όλα τα προβλήματα". Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω διάθεση να λύσω κανένα πρόβλημα.
Έχει και κανένα νόημα εδώ που τα λέμε;
Άλλη μου παραξενιά; Μα είναι τόσες πολλές.
Όμως καμιά τόσο εξαιρετική, ώστε να γίνω ένας "αριστούχο"ς της παραξενιάς. Και σε αυτό ακόμα μέτριος...

Πώς γίνεται βρε παιδί μου όμως να υπάρχουν παντού τόσοι άριστοι και εγώ να μη τα έχω καταφέρει ποτέ;

Ευτυχώς όμως. Δεν μου έχει τύχει (ακόμα, είναι η αλήθεια) να τρέξω μόνος μου και να βγω ... δεύτερος.
(Τελικά ούτε αυτό κατάφερα....)

Τώρα πώς μου ήρθαν όλα αυτά;
Μάλλον δε θα ξαναδιαβάσω τέτοιο βιβλίο.
Το λένε "Ο τελευταίος χορός της Σαλώμης" της κυρίας Ρένας Ρώσση- Ζαϊρη