Έως εδώ ήταν λοιπόν...

Καιρός να σταματήσει η λειτουργία αυτού του ιστολογίου...
(Τώρα πλέον, από το Φθινόπωρο του 2008 δηλαδή, είμαι εδώ )
Σε πόσα ιστολόγια να κινείται κανείς πια;

Είναι και το ότι ο "Μάρκος" κουράστηκε...
Είναι και το ότι οι ... αυτοκρατορίες έχουν εκπνεύσει προ πολλού...

Ε, είπε λοιπόν κι αυτός να αποχωρήσει και να αφήσει τη θέση του στο ... δημιουργό του.

Παλιό κι αυτό το ιστολόγιο περιέχει σχεδόν όλα τα κείμενα και τα σχόλια, που βρίσκονται εδώ.

Έτσι οι συζητήσεις μπορεί να συνεχιστούν.
Όλα τα σχόλια είναι ευπρόσδεκτα.
Όχι εδώ όμως πλέον αλλά εκεί.
Και βέβαια ο "Μάρκος" θα συνεχίσει να έχει ενίοτε φωνή. Και να σχολιάζει.
Αλλού όμως. Στα ιστολόγια των άλλων.
Στο Ιστολόγιο αυτό θα υπογράφει μόνον ο Sotiris K.

Μετά από όλα αυτά, θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλες τις φίλες και τους φίλους του "Μάρκου" και να ζητήσω εκ μέρους του συγνώμη για όποια ταλαιπωρία σάς έχει υποβάλει στα δύο αυτά χρόνια που βρέθηκε εδώ.
Και γι αυτή την τελευταία βέβαια....

Να είστε όλες και όλοι καλά.

Καλό σας μήνα ...

Ιδανικός άντρας !!

Ε δεν το αντέχω!!
Θα το πω κι ας το πιω !!!!


Καλά βρε κορίτσια, τι ιδανικός άντρας είναι αυτός τον οποίον θέλετε ΟΛΕΣ ανεξαιρέτως, που δεν θα δίνει, άμα λάχει, και καμιά σφαλιάρα να 'ούμ.....

Εκείνο το άσμα -ύμνο χιλιάδων και χιλιάδων γυναικών, που έλεγε :

Θέλω τα ώπα μου ....
θέλω τις φάπες μου ...

το απορρίψατε όλες;
Είναι δυνατόν;
Ούτε μία το άδει πλέον;
Ούτε μια το λαχταρά;

Και μετά λέτε γιατί δεν πάμε καλά.
Αμ πώς να πάμε καλά αφού ΔΕΝ είμαστε καλά....

Άκου ιδανικός άντρας που δεν θα δέρνει ....
τσ.....

Αν υποψιαστώώωω ότι αυτό είναι το άσμα που λέτε στη ... ζούλα μεταξύ σας τα θηλυκά,
όπως παλιά έλεγαν οι μάγκες και τα κουτσαβάκια στους τεκέδες τα ... χασικλίδικα....

..

... δεν είναι πια μυστικό !!

σήμερα, 30 Ιουνίου, έχει πανσέληνο ...
:) :)

Έτσι την είδα πριν από λίγο.
Και μου έκλεινε το μάτι, καθώς τη φωτογράφιζα ...
Ε, ναι. Μπορεί και να μου φάνηκε...

Μυστικό ...

.... που το γνωρίζουν περισσότεροι από δύο ...




...

"Εικονική" πραγματικότητα, για λίγη δροσιά...

Ναι, για εδώ πηγαίναμε.
Και πήγαμε δηλαδή.








Οι ώρες ξεκούρασης ζητούσαν κάτι σχετικό.








Η βόλτα της Δευτέρας, μας έφερε μπροστά σε τέτοιες εικόνες...




...σε στενά σοκάκια....








...σε λουλουδιασμένες γωνίες.








Μας ξαναζωντάνεψε ξεχασμένες εικόνες,









... χάρισε όμορφες συνθέσεις,






...ειδυλλιακές παραστάσεις,








...μιας πολύ πολύ όμορφης μικρής νησιωτικής πόλης,







πριν πάρουμε τούς θαλασσινούς τούς δρόμους τής επιστροφής...

Όλες οι φωτογραφίες είναι απόπειρες της αφεντιάς μου...
.

Αγάντα....

Κουράγιο αδέλφια !!!



.

Κλειστόν λόγω ζέστης.

Μια μικρή απόδραση προς αναζήτηση καλύτερου κλίματος, μάλλον τη χρωστάω στον εαυτό μου.

Ο προγραμματισμός λέει επιστροφή τη Δευτέρα.

Έως τότε

Ευχές σε όλες και σε όλους.

Για κλέψιμο !!

Δεν χρειάστηκα πολλή σκέψη..
Το είδα, μάρεσε και το "έκλεψα" από τη rodoula-Kelly



Μήπως να το " έκλεβαν" όλοι;

συνεχίζεται ...

... και επειδή, όπως και να το κάνεις, χίλιες ώρες δεν χωράνε σε μια ημέρα, έστω κι αν αν αυτή είνα Σάββατο, ε, το Σάββατο έγινε και Κυριακή και Δευτέρα και Τρίτη...

Σήμερα Τετάρτη με τέτοια ζέστη, η παραμικρή κίνηση μπορεί να προκαλέσει αφυδάτωση, οπότε οι χίλιες ώρες .. συνεχίζονται ...


Εντυπωσιακό!!!
Όλο το blog έγινε... ιστολόγιο!!!
Όλες οι εντολές και οι λειτουργίες στα ελληνικά!!!

Μα καλά, βρε παιδιά του blogger, με τέτοια ζέστη εσείς δουλεύετε;

Καιρός για λίγη ανάπαυση...

Σαββάτο νάναι μάστορα...
Είναι.
Αλλά για να είμαστε ειλικρινείς την παραπάνω ρήση δεν την πολυεννοούμε πια.
Γιατί και το σημερινό οκτάωρο ήταν κουραστικό. Έως βαρύ δηλαδή.
Κι ας έληξε με χαμόγελα και αυτή η ημέρα.

Χαμόγελα αφού προηγουμένως κάμποσες φορές είπες στον εαυτό σου: πώς μπορείς να αποφύγεις να είσαι προληπτικός;
Λες, καλά πάμε μέχρι εδώ, ας πάω να πάρω ένα καφέ, αφού πρωί πρωί ποιος να σου φτιάξει;
Και αποδεικνύεται ότι είναι ακόμα πρωί και για τον καφετζή.
Δεν πειράζει, ξαναλές, θα πάω πιο μετά. Δεν πέθανε κανένας δα από έλλειψη της πρωινής δόσης καφεΐνης.
Και πας επιτέλους όταν τα νυσταγμένα μάτια του καφετζή είναι διάπλατα και παίρνεις τον ωραίο σου το φρέντο, πάντα σκέτο, κανέλα ναι να μου βάλετε-ο πληθυντικός και για τον καφετζή- ανεβαίνεις στο γραφείο που όλα τα έχεις αφήσει να λειτουργούν αρμονικά και έρχεται το αστροπελέκι.
Ο μηχανισμός βήτα δεν λειτουργεί!!
Γιατί; Πώς; Τέτοια ώρα;
Αγωνιώδεις οι ερωτήσεις.
Από μέσα σου.
Απ έξω σου το βλέμμα αδιάφορο, οι ώμοι ανασηκωμένοι, ο ήχος της φωνής ήρεμος.
Θα το λύσουμε. Επικοινώνησε με τα κεντρικά. Δεν φαίνεται να είναι κάτι σοβαρό.
Η καρδούλα σου το ξέρει.
Οι ενέργειες γοργές, το βλέμμα σου σχεδόν απλανές, το καλαμάκι στο στόμα, -υποτίθεται να αντλήσει καφέ στην πραγματικότητα να του απαγορεύσει να καταθέσει όσα στο μυαλό σχηματίζονται-, τα νεύρα τεντωμένα.

Το ουφ της ανακούφισης απλώς μια μπουρμπουλήθρα μέσα στον καφέ.
Όλα χρειάζεται να φαίνεται πως λύνονται απλά.
Η ένταση οφείλει να είναι παγωμένη και καλά αποθηκευμένη.
Θα έρθει η ώρα της να απελευθερωθεί. Πάντως η ώρα της κρίσης, είναι η πλέον ακατάλληλη για κάτι τέτοιο.

Ακατάλληλο είναι και να μπαίνεις στα πόδια των άλλων και να δείχνεις ότι αυτά που τόσο τους παιδεύουν ως ειδικούς, είναι θέματα που μπορείς να τα αντιμετωπίσεις εσύ με την απλή λογική. Και τη γνώση των θεμάτων και ας μην είναι το αντικείμενό σου.
Λάθη όμως γίνονται. Και στην περίπτωση ενός τέτοιου λάθους, οι ακατάλληλες κινήσεις γίνονται -και έγιναν- αντιληπτές αφού έχουν εκτελεστεί.
Τότε, τι κάνεις;
Τότε τα μαζεύεις και αποχωρείς σφυρίζοντας αδιάφορα. Δεν χρειάζεται να δώσεις πιο μεγάλη έκταση, ακόμα και ζητώντας συγνώμη.
Όσο σε πιο χαμηλούς τόνους πέσει το θέμα τόσο πιο εύκολα θα ξεπεραστεί.
Θα έρθει η στιγμή, η κατάλληλη στιγμή να παραδεχτείς το λάθος σου και να αποκαταστήσεις τον τρωθέντα εγωισμό. Αν το κάνεις την ίδια στιγμή, είναι σίγουρο ότι θα το μεγαλώσεις αντί να το ελαχιστοποιήσεις.

Μεσημέρι, το γραφείο άδειο, λίγες ακόμα απλές διαδικασίες και ο αποχαιρετισμός ως τη Δευτέρα.
Είναι καιρός να βγουν μέσα από τα πνευμόνια, ο αέρας και όσα μάζεψες κρατώντας τον.

Οι δρόμοι γεμάτοι αυτοκίνητα, η ζέστη καλοκαιρινή ο ιδρώτας λογικό επακόλουθο.

Το τραπέζι του Σαββάτου στημένο κανονικά. Απόντα τα νεότερα μέλη. Καιρός να κάνουν κάποιοι και κανένα μπάνιο.
Οι οικογενειακές κουβέντες περί των κληρονομικών και άλλων, κατά τα ειωθότα.
Το παγωτό μετά τα φαγητό όπως προβλέπουν οι συνήθειες της ημέρας.
Η ενημέρωση για τις όχι και τόσο καλές εξελίξεις, διακριτικά.

Η διάθεση το απόβραδο του Σαββάτου δεν επιτρέπει καν την παρακολούθηση των αθλητικών συναντήσεων.
Εκείνο που ζητάει, το απαιτεί για την ακρίβεια, είναι η πλήρης αποφόρτιση.
Είναι η ώρα της ανάπαυσης.
Σεβασμός στις εσωτερικές ανάγκες.

Πληκτρολόγηση τέλος.
Για σήμερα.

Παιχνίδια ξεκούρασης...

Ο φακός για τη φωτογραφική μηχανή ήταν η, λόγω των ημερών, όμορφη έκπληξη.
Είχε προηγηθεί η πανέμορφη πένα.

Αντιθέσεις.
Το χτες και το σήμερα.
Ψηφιακός κόσμος και κόσμος του μελανιού.
Χώροι γνωστοί και άγνωστοι συνάμα.

Η προσπάθεια χρήσης της πένας, δεν ευδοκίμησε!
Η τεχνική έχει ξεχαστεί.
Πάνε πολλά χρόνια από τότε που ήταν ο κοντυλοφόρος με την πένα και το μελάνι τα βασικά εργαλεία για την καλλιγραφία. Τότε που στα σχολεία η καλλιγραφία ήταν σημαντικό μάθημα.
Οι πρώτες γραμμές χαράχτηκαν μετά φόβου. Μη και χαλάσει η πένα.
Η εξοικείωση ήρθε γρήγορα μεν, το αποτέλεσμα όμως, επιεικώς απαράδεκτο.
Θα χρειαστεί προσπάθεια. Αξίζει όμως τον κόπο.
Είναι άσκηση διανοητική, ανάλογη με εκείνη της γραφής στο πολυτονικό σύστημα.
Και ας μοιάζει σαν προσπάθεια ανάπτυξης μιας απλής δεξιότητας.

Η προσπάθεια χρήσης του καινούργιου φακού έφερε καλύτερα αποτελέσματα.
Αλλά μόνον στα πολύ βασικά.
Το σύστημα φωτογράφισης της Olympus Ε-400 με τον ΖUIKO 40-150, πολύ απλά είναι ένας καινούργιος κόσμος που θα είναι καλό να κατακτηθεί.
Θα χρειαστεί προσπάθεια. Αξίζει όμως τον κόπο.

Θα πεις μα καλά, δεν έχεις κάτι άλλο καλύτερο να ασχοληθείς, βρήκες παιχνίδια να παίξεις;

Η αλήθεια είναι ότι τα άλλα, τα σοβαρά και επείγοντα, είναι και όντως σοβαρά.
Και πραγματικά πιεστικά.
Και ουσιαστικά είναι αυτά που μονοπωλούν την ενέργεια της ημέρας.
Είναι ακριβώς αυτά τα πιεστικά, που υποδεικνύουν και την ανάγκη απασχόλησης με άλλα.
Για να εκτονωθεί εν τέλει η πίεση της ημέρας.

Και η σημερινή ημέρα ήταν στο πνεύμα του ρυθμού του τελευταίου χρονικού διαστήματος.
Με εγερτήριο κοντά στις πέντε, με τρέξιμο στο δρόμο γιατί το κρεβάτι πρόβαλε και πάλι την μικροαπαίτησή του, με προσπάθεια να γίνει το χαμόγελο ουσιαστικό, ακόμα και αν τα ερεθίσματα θα μπορούσαν να προκαλέσουν εκρήξεις.
Το τεχνικό πρόβλημα για παράδειγμα, δεν είχε καμιά επίπτωση γιατί λειτούργησαν όλα τα συστήματα ψυχραιμίας και άμυνας. Τα νεύρα όμως τα τέντωσαν επικίνδυνα.

Αρκετές ώρες μετά, στη δεύτερη φάση της ημέρας, βρήκαν την αφορμή που έψαχναν να δείξουν την έντασή τους και την ταλαιπωρία που είχαν υποστεί.
Για την ακρίβεια αφορμές, μια και ο παλιμπαιδισμός, και η προσπάθεια θεωρητικοποίησης της απόσεισης των ευθυνών, είναι καταστάσεις που δεν μπορούν να μείνουν αναπάντητες, κυρίως όταν εκδηλώνονται σε χώρους που αγωνίζεσαι να τους διατηρήσεις σε ένα επίπεδο, ώστε να καλύπτουν τουλάχιστον τις απαιτήσεις και τα πρότυπα που έχεις ορίσει.
Ακούγεται ίσως εγωιστικό, αλλά δεν είναι.

Η κούραση της ημέρας, δεν απαλείφθηκε ούτε από τον τελικά θετικό απολογισμό της ημέρας, ούτε από την μεταφορά των καλών εντυπώσεων που αποκόμισαν οι έστω για λίγο, συνεργασθέντες με την ομάδα.
Θα προστεθεί σε εκείνη των προηγούμενων ημερών και θα περιμένει και των επόμενων.
Για να απορριφθούν όλες οι ποσότητες μαζί, μια και καλή..

Ένα θέμα, που έχει να κάνει με την κούραση των ημερών, είναι το γεγονός ότι δεν επισκέπτομαι συχνά τα άλλα μπλογκ και κυρίως δεν αφήνω σχόλια σε όμορφα κείμενα που βάζουν πολλοί φίλοι.
Ζητώ συγνώμη και υπόσχομαι να επανορθώσω, μόλις οι υποχρεώσεις μου γίνουν λίγο λιγότερο πιεστικές..