Ρυτίδες ...

Εντάξει, ωραία τα κοριτσάκια, δε λέω.
Και σας ζήλεψα λιγάκι εκεί στο καφέ το απόγευμα!!
Όχι εσάς κορίτσια. Τους δύο κυρίους που σας συνόδευαν, λέω...

Μια χαρά, μέσα στην Άνοιξη τα κορίτσια, καταπράσινο το περιβάλλον, τα πιτσιρίκια κατάληψη στην πλατεία με το παιχνίδι τους, τα νερά στο συντριβάνι δεν είχαν ακόμα ξεκινήσει το χορό τους, κυρίες και κύριοι όλων των ηλικιών και των κατηγοριών απολάμβαναν, μαζί και η αφεντιά μου στο παραδίπλα τραπέζι, τον απογευματινό καφέ ή ό,τι άλλο.

Αλλά βρε αδελφέ, είπαμε σε κολακεύει που τα "μωρά" σε κοίταξαν, και εκείνα κολακεύονται που ένας μεγάλος και ώριμος κύριος τα κοιτάζει και έφερε και τον φίλο του για να συμπληρωθεί το καρέ.
Εντάξει το σκέφτηκες ότι για να κυκλοφορείς με εικοσιπεντάχρονες, θα πρέπει να δείχνεις νέος.
Εντάξει, σε αυτό το πλαίσιο, το βαμμένο κορακί μαλλί, λογική επιλογή μοιάζει.
Και το τζην παντελόνι. Και το μάλμπορο πουκάμισο.
Προσωπικά, κορακί δεν θα έβαφα ποτέ το μαλλί. Πιο εύκολο το έχω να το κάνω κάτι σε .. τυρκουάζ ή .. βεραμάν, παρά σε κορακί.
Περί ορέξεως όμως, ουδείς λόγος.

Αλλά, εκείνες τις ρυτίδες, βρε αδελφέ, γύρω από τα μάτια...
Γιατί τις κουβάλησες μαζί σου;
Τι στο καλό; Συνέχεια τα μαύρα γυαλιά θα φοράς;
Θα τα βγάλεις, δεν θα τα βγάλεις;
Εμ και βέβαια θα τα βγάλεις όπως και τα έβγαλες δηλαδή και φάνηκαν να έχεις περισσότερες ρυτίδες και από τις δικές μου.
Πού πας έτσι καλέ μου άνθρωπε;
Χάθηκε ένα λίφτινγκ, ένα μπότοξ, μια πλαστική τέλος πάντων;
Έστω μια τονωτική λοσιόν να μειώσει κάπως τον αριθμό των ... περιοφθαλμίων αυλάκων;

Τουλάχιστον ο κολλητός σου (;) είχε ... βάψει το μαλλί με .. γκρίζες ανταύγειες.
Εσύ χάθηκε να τον αντιγράψεις λιγάκι;

Τα καημένα τα κοριτσάκια, μέσα στον ενθουσιασμό τους, ίσως, λέω ίσως, να μην τις πρόσεξαν ακόμα. Αλλά λες ότι θα αργήσουν πολύ να τις προσέξουν;
Εδώ τις πρόσεξα εγώ, που δεν φημίζομαι και για κουτσομπόλης, (λέμε τώρα..) από τα μάτια των κοριτσιών θα ξεφύγουν;

Θα μου πεις, ο έρως χρόνια δεν κοιτά.
Σωστό κι αυτό.
Αλλά, ξέρω κι εγώ, όταν τα σημάδια είναι τόσο έντονα και ειδικά γύρω από τα μάτια, μήπως ρίξει κανά βλέμμα κατά κει;
Μήπως;

Το ενδεχόμενο να ρίξεις εσύ καμιά ματιά σε κάποια κυρία κοντά στην ηλικία σου, βλέπεις δεν το συζητώ, γιατί σε κατάλαβα.
Είσαι της σχολής του μισού συν 5.
Ή μήπως ακολουθείς την άποψη του Τσε, που έλεγε ότι για να ξανανιώσει ένας άντρας θα πρέπει να κοιμάται με μια γυναίκα τουλάχιστον εικοσιπέντε χρόνια νεώτερή του;
Μπα, δεν μου φάνηκες να διακατέχεσαι από τόσο επαναστατικές ιδέες.
Η επανάστασή σου έφτασε στο βαμμένο κορακί μαλλί.
(Φυσικά ουδεμία σχέση με το Μαύρα μαλλιά, μαλλιά κοράκου χρώμα... Αυτό κι αν είναι από εντελώς άλλο ανέκδοτο ...)

Το κείμενο γράφτηκε για όλους και όλες εκείνες και εκείνους τους ... "κακόγλωσσους", που λένε ότι κοιτάζω και σχολιάζω μόνο (αν είναι ποτέ δυνατό!ν!) το ντύσιμο και τη συμπεριφορά των κυριών στους δρόμους και αλλαχού.
Ορίστε, που σχολιάζω ό,τι πέσει στην αντίληψή μου και μάλιστα αυτολογοκρίνομαι !!
Ναι αυτολογοκρίνομαι, γιατί για την κυρία με το κοντοκάβαλο παντελόνι και το φούξια σλιπ, που έτρωγε στο διπλανό τραπέζι και σήκωνε το παντελόνι της από μπροστά, μη και φανεί το εσώρουχό της, που όμως ήταν το μισό έξω από την πίσω πλευρά, δεν έγραψα απολύτως τίποτα!!!
Όχι πες τε μου, έγραψα;
Για να ξέρουμε τι λέμε δηλαδή.
Χα...
(Έμπλεος ιερής -σχεδόν- αγανάκτησης)

Εκπαιδευτική και όχι μόνον, εξόρμηση..

Σάββατο νάναι μάστορα κι ας είναι χίλιες ώρες !!!
Παλιά κουβέντα, τότε που δουλεύαμε και τα Σάββατα.
Τούτο το Σάββατο αξιοποιήθηκε αλλιώς, αν και καθόλου δεν θα με ενοχλούσε να έχει κι αυτό χίλιες ώρες.
Κι αν ήταν δυνατόν με ήλιο.

Είναι πολύς ο καιρός που έχω σκεφτεί ότι καλό θα ήταν να φωτογραφίσω την περιοχή. Για την ακρίβεια, να φωτογραφίσω παλιά κτήρια και να προσπαθήσω να ξαναζωντανέψω, όσο γίνεται, εικόνες που έχω μέσα μου, ακόμα από την δεκαετία του πενήντα.
Έστω, να κρατήσω ως ανάμνηση, τα τελευταία υπολείμματα των εικόνων εκείνων.

Η αλήθεια είναι ότι ελάχιστα πράγματα έχουν μείνει όπως ήταν. Και αυτό σίγουρα κατ' αρχήν είναι καλό.
Όχι εντελώς όμως.
Η εικόνα της πόλης αλλάζει με μεγάλη ταχύτητα και τα κτήρια που έρχονται να αντικαταστήσουν τα προηγούμενα, πολλές φορές, ασχημίζουν την περιοχή αντί να την ομορφαίνουν. Ας μην γκρινιάζω όμως. Νόμος της εξέλιξης είναι αυτός, και τα πάντα τον ακολουθούν.
Και η αισθητική.

Σήμερα, η διάθεση υπήρχε, χρόνος επίσης, η καινούργια φωτογραφική μηχανή το αυτό, ο καιρός βοηθούσε, ε με ένα ζευγάρι ξεκούραστα παπούτσια και χωρίς γκρίζες σκέψεις, ξεκίνησα.

Ο απολογισμός, περισσότερες από εκατόν πενήντα φωτογραφίες. Η διάρκεια της πεζοπορίας περίπου δυο ώρες, και η διαδρομή ουσιαστικά δυο δρόμοι.
Και ολίγη παραλία.
Η έξοδος σίγουρα και σύντομα θα επαναληφθεί.


Ο τόνος μάλιστα μπαίνει στο σύντομα, γιατί κατοικίες σαν και αυτή,

ή σαν και αυτή, που η περιοχή ήταν γεμάτη μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του εξήντα,


ε δεν ξέρω πόσο καιρό θα στέκουν όρθιες.

Βλέπεις ήρθε η λαίλαπα των εργολάβων και της αντιπαροχής και παρέσυρε τα πάντα.

Όχι ότι η περιοχή έχει κάποια μεγάλη ιστορία ή ένα πολυετή οικιστικό χαρακτήρα και τον χάνει.
Η αλήθεια είναι ότι γενικά η αρχιτεκτονική φυσιογνωμία της Αθήνας, δεν έχει βαθιές ρίζες. Πολύ περισσότερο των περιχώρων.
Παρόλα αυτά, το Παλαιό Φάληρο, ως τόπος παραθερισμού, αλλά και διαβίωσης αστικού πληθυσμού, είχε καταφέρει να έχεις πολύ όμορφες κατοικίες και βίλες που πραγματικά κοσμούσαν την περιοχή.
Όπως σημείωσα όμως και πιο πάνω, έχουν μείνει ελάχιστα δείγματα, και αυτά τελούν υπό εξαφάνιση, οπότε πριν παρέμβει η "αόρατος χειρ", ας τα καταγράψω.

Αυτή η αόρατος χειρ φυσικά και είναι .. ασυγκράτητη.
Και προκλητική. Σε κάθε περίπτωση θέλει να επεμβαίνει στη φύση.
Ο παλιός ευκάλυπτος στην παραλία για παράδειγμα ξεράθηκε, ή τον ξέραναν και θεώρησαν σκόπιμο να τον κάνουν βάση για .. ζαρντινιέρα.
Πάλι καλά δηλαδή, γιατί θα μπορούσαν να τον είχαν αξιοποιήσει και για ... εμπορικούς σκοπούς.

Η διαδρομή, φυσικά δεν γεννούσε μόνον αρνητικές σκέψεις.

Για την ακρίβεια δεν γεννούσε καν αρνητικές σκέψεις.Εικόνες σαν κι αυτή του ψαρά που ξεψαρίζει εκεί στον Φλοίσβο, αλλά και άλλες, δημιουργούσαν συναισθήματα θαυμασμού και διάθεση να τις απολαύσεις όσο γίνεται περισσότερο.

Στο δίωρο περπάτημα, οι σκέψεις γύριζαν στα παλιά, και τα μάτια έψαχναν να βρουν σημάδια από την πορεία πενηντατόσο ετών.
Κρυμμένο πίσω από καταστήματα και κάποιες κατοικίες, το μάτι "έπιασε" τον παλιό θερινό κινηματογράφο της περιοχής. Αν θυμάμαι καλά, το τελευταίο έργο που είδα εκεί, πριν μετατραπεί σε χώρο αποθήκευσης σκαφών αναψυχής, ήταν "οι ατσίδες με τα μπλε". Λογικά πρέπει να έχουν περάσει πάνω από είκοσι χρόνια.


Προσπαθώντας να προσεγγίσω το σημείο της φωτογράφισης, έφτασα και στο ύψος της μάντρας που περιέβαλε τον κινηματογράφο και στην οποία, πιτσιρικάδες, σκαρφαλώναμε για να παρακολουθήσουμε το έργο τζάμπα. Το να περιμένει να δει κανείς περικοκλάδες και γιασεμιά, ή να δει τις γλάστρες με τα βασιλικά, θα ήταν η έσχατη μορφή ρομαντισμού.
Σίγουρα όμως η εικόνα της εγκατάλειψης, πόνεσε.

Η εικόνα του κακτοειδούς, το οποίο ονομάζαμε "κακιά πεθερά" γιατί όταν, πιτσιρικάδες, τρέχοντας πέφταμε επάνω του, γεμίζαμε με χιλιάδες μικρά αγκαθάκια και έπρεπε να κάθεται η μάνα με τις ώρες να μας τα βγάλει, να έχει τυλιχτεί από το όμορφο λουλούδι, μου δήλωσε ότι για σήμερα τελείωσε η διαδρομή.
Ήμουν πια έξω από το σπίτι.

Το μεσημεριανό τραπέζι, με τους γιους να λείπουν κυριολεκτικά σ' Ανατολή και Δύση, στρώθηκε για τους εναπομείναντες, και η δοκιμή της παγωμένης μπύρας, με γεύση από καπνισμένα βότανα, μόνο άσχημη δεν ήταν.

Το γεύμα έγινε τούτη τη φορά χωρίς τη συνοδεία της τηλεόρασης και έτσι χάσαμε ως είδηση την "παραίτηση" του Υπουργού Εργασίας.
Τώρα γιατί ο Τσιτουρίδης, μου φαίνεται ότι θα λειτουργήσει σαν Σαμψών για εχθρούς και φίλους, δεν είναι η ώρα να το αναλύσω.
Προτιμώ να αναλύσω τις φωτογραφίες που τράβηξα και να μάθω από τα λάθη που έκανα.
Άλλωστε η σημερινή έξοδος ήταν μια .... εκπαιδευτική εξόρμηση.

Θησείο σήμερα ...

Εντάξει. Να το διευκρινίσω και να το παραδεχτώ.
Δεν πέρασα όλη μου την ημέρα κυνηγώντας .. παπάδες και ωραίες υπάρξεις.
Ασχολήθηκα και με ... ωραιότερες υπάρξεις.

Εκεί κατά το μεσημέρι, μπορεί και λίγο πριν, το ραντεβού ήταν σε μέρος καλό.
Και για ενδιαφέροντα σκοπό.
Και φυσικά πήγα. Πώς μπορούσε να γίνει αλλιώς;

Όχι ακριβώς με το μεταφορικό μέσον της φωτογραφίας, αλλά εδώ που τα λέμε, δεν θα την αρνιόμουν τη βολτούλα αν μου προέκυπτε, και σίγουρα δεν θα την αρνηθώ οψέποτε ήθελε προκύψει.

Η περιοχή του Θησείου πάντως, όπως και να τη δει κανείς, μόνο καλή διάθεση δημιουργεί και επομένως, η μη επιβίβαση στο αυτοκινητοτρενάκι ουδόλως την επηρέασε.
Ίσα ίσα, οι εικόνες του περιβάλλοντα χώρου, γέμισαν όχι μόνο τη φωτογραφική μηχανή αλλά και τη ψυχή και ανέβασαν κατά πολύ το κέφι.


Η "παραλιακή" του Θησείου, ναι έχει και τέτοια, δεν είχε ακόμα αρχίσει να δέχεται τον πολύ τον κόσμο, και η μικρή έρευνα αγοράς, μας απομάκρυνε από τον αρχικό στόχο.


Όχι ότι μας κακόπεσε η αλλαγή.
Η γνωστή από το παρελθόν παρέα, αυτή που κινείται μεταξύ των γειτονικών προς το γραφείο καφετεριών, και που η χάρη της φτάνει, μέχρι τώρα τουλάχιστον, έως την Πάχη, δεν έχει και πολλούς ενδοιασμούς και ξέρει να εκτιμά το ωραίο.
Όχι μόνον στο φύλο, αλλά και στο περιβάλλον και οπουδήποτε αλλού ήθελε εμφανιστεί.

Τα τραπεζάκια έξω, τέτοια ημέρα σε τέτοιο χώρο, από μόνα τους, άνευ άλλης παρεμβάσεως σε καλούσαν να τα επισκεφτείς, και είπαμε η συγκεκριμένη παρέα, δεν φημίζεται για τις μεγάλες αντιστάσεις της σε τέτοιες προσκλήσεις και προκλήσεις.


Πολύ περισσότερο όταν η απέναντι πλευρά, στην κυριολεξία, έχει να σου προσφέρει μια μοναδική θέα.


Δεν νομίζω ότι έχει σημασία το ποιες συζητήσεις έγιναν.
Ή πόσα τσίπουρα και ούζα καταναλώθηκαν.
Ή αν ήταν νόστιμα, ήταν, αυτά που υπήρχαν στα πιάτα που παραγγέλθηκαν.
Ή αν πέρασε όμορφος κόσμος, πέρασε, στο δρόμο προκαλώντας τα σχόλια της ομάδας. Καλοπροαίρετα πάντα και μέσα στα επιστημονικώς επιτρεπτά όρια βέβαια. Έχουμε και ένα επίπεδο άλλωστε.

Σημασία έχει ότι ήταν καλά.
Οι μουσικοί της περιοδεύουσας ορχήστρας, Ρουμάνοι Αθίγγανοι, μας έφτιαξαν ακόμα περισσότερο τη διάθεση, με το τραγούδι που πρόσφεραν και δεν χάσαμε την ευκαιρία να σιγομουρμουρίσουμε, το οποίο μιλούσε για ιστορίες αγάπης.
Για μια ιστορία αγάπης, για να ακριβολογώ...

Ο κύκλος έκλεισε με ένα ποτήρι παγωμένης μπύρας, μα πολύ παγωμένης και ο δρόμος μάς οδήγησε στο σταθμό για την επιστροφή οίκαδε.

Με πολύ κέφι όμως.
Αρκετό για μέχρι την επόμενη εξόρμηση.

Διευκρίνιση.
Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν με την παλαιά μηχανή. Αυτή που βρίσκεται πάντα στην τσάντα, έτοιμη για κάθε χρήση.
Η καινούργια έμεινε σπίτι. Χρειάζεται πολλή μελέτη μέχρι να βγει κι αυτή στην πιάτσα ...

Άμα έχεις το μέσον φοβάσαι την κόλαση;

Φυσικά και δεν λείπουν τα τρεχάματα.
Από φυλακής πρωΐας, που έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.

Σήμερα γιατί να αλλάξουν οι συνήθειες;

Στο δρόμο με βιβλιάρια πορτοφόλια και άλλα στο χέρι, προς τις κοντινές τράπεζες και τα άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της περιοχής.

Μια δυο σταγόνες βροχής, παρά τον ήλιο, αποδόθηκαν σε κλάμα συμπαράστασης του καλού θεούλη, για τα χρήματα που πάλι χρειάζεται να πληρώσω.

Τουλάχιστον όμως υπάρχει θεός, αφού φροντίζει να μην λείπουν οι ωραίες εικόνες!

Το μαλλί ξανθό, ίσιο, μέχρι τους ώμους.
Το κορμί ντυμένο με ένα μαύρο κολλάν, μαύρη μπλούζα και ένα κοντό λευκό δερμάτινο μπουφάν. Μπορεί και από δερματίνη.
Σχεδόν σίγουρα από δερματίνη ...
Οι μπότες λευκές, αναλόγου υλικού και αυτές.

Η κίνηση των μαλλιών συντονισμένη με το λίκνισμα των γοφών και τα βλέμματα του ανδρικού πληθυσμού συντονισμένα στο ωραίο κορμί, που προχωρούσε λίγα μέτρα μπροστά μου.

Ο ηλικιωμένος κύριος, εξηνταπεντάρης και.., σχετικά κοντός, σίγουρα αρκετά πιο κοντός από το ξανθό κορμί, κινούμενος στην αντίθετη κατεύθυνση, παρατηρεί κι αυτός με τα μάτια στυλωμένα και αρκετά διασταλμένα, την κυματοειδή κίνηση.

Φτάνοντας και προσπερνώντας την ξανθιά ύπαρξη, το κεφάλι του, με όλο σχεδόν το κορμί -κλασική αντρική αντίδραση-, στρέφεται προς τα πίσω, για να απολαύσει και την οπισθία πλευρά της ... σελήνης, ενώ τα χείλη μοιάζουν κάτι να λένε, κάτω από τα μουστάκια, που όμως είναι δύσκολο να το αποκωδικοποιήσω.
Μπορώ ίσως να το φανταστώ.

Μια όμορφη εικόνα της καθημερινότητας.

Α, ναι.
Ο ηλικιωμένος κύριος, ήταν παπάς!!!
Ναι, ιερωμένος.
Με τα ράσα και με το καλυμμαύκι στο κεφάλι.
Και την ολόλευκη μακριά γενειάδα ασορτί με τις μπότες της κυρίας ...

Μήνυμα ελήφθη .. over...

Ε, ναι.
Αν δεν ήταν το αυστηρό τηλεγράφημα και.. τελεσίγραφο θα μπορούσα να το πω(!!), σήμερα δεν θα έγραφα. Πάλι.
Ας όψεται όμως...

Όχι, δεν ήταν σήμερα ίδια η αιτία με την χτεσινή.
Χτες, μεσούσης της ημέρας και κατά τον ρουν των γεγονότων, σημαντικότερο των οποίων ήταν το σούβλισμα ενός εριφίου, έκανε την εμφάνισή του ο... λόξιγκας.
Mάλιστα ο λόξιγκας!
Με τον κύριο έχουμε προηγούμενα.
Από σχεδόν τριακονταετίας.
Έρχεται και κάνει ... αρμένικη βίζιτα. Μπορεί να μείνει και καμιά εβδομάδα!!!
Ευτυχώς χτες έμεινε μόνον εννιά ώρες.
Όχι ότι ήταν και λίγες, αλλά δεν θέλησε να κάνει ρεκόρ.
Όπως και να το κάνεις όμως, του κυρίου παρόντος, άντε να ασχοληθείς με τον Σαρκοζύ τη Σεγκολέν και τον Μπεϊρούτ, άντε να ψάξεις πού πήγαν οι φευγάτοι από τον Λεπέν.
Ούτε την ήττα του Παναθηναϊκού δεν προλαβαίνεις να εμπεδώσεις.

Σήμερα τις ώρες τις διεκδίκησε το οικογενειακό περιβάλλον. Τις απογευματινές.
Το πρωί, ως καλοί και πειθαρχικοί εργαζόμενοι, καταλάβαμε τας επάλξεις και δώσαμε τις μάχες με τον εχθρό. Εντάξει. Γυναικόπαιδα ήταν, αλλά δεν ξέρεις ποτέ από πού μπορεί να σέβρει το κακό.
Και τις εργασιούλες μας τις εξωτερικές προκάναμε βέβαια, και τα φαιδρά παρατηρήσαμε και τους καυγάδες, άμα τη επιστροφή ρίξαμε.
Και επειδή τα λοιπά είναι συνηθισμένα, ας επικεντρωθώ στα κατά το μάλλον ή ήττον φαιδρά.
Διότι πώς αλλιώς να το πω κυρία μου το θέαμα που μου βγαίνεις στους δρόμους με το καλσόν και την μπλούζα από πάνω;
Και καλά να είναι λίγο μακριά η μπλούζα.
Αν δεν είναι και σου έχει ανέβει στη μέση, γιατί να απολαμβάνει -τραβάτε με κι ας κλαίω δηλαδή- του θεάματος που προσφέρει ο καβάλος του καλσόν;
Ναι καλή μου, από όσο μπορώ να ξέρω δηλαδή, τα καλσόν που φοράνε συνήθως όσες ακολουθούν αυτό το στυλ, δεν είναι από εκείνα που φοράνε όταν κυκλοφορούν με φούστα. Είναι λίγο διαφορετικά.
Εκτός βέβαια και αν η καλή σαρανταπεντάρα κυρία, είχε ξεχάσει να φορέσει ή να ξαναφορέσει τη φούστα της.

Πλην του πιπεράτου θεάματος, η ημέρα είχε και άλλα.
Από τις ενδυματολογικές παρατηρήσεις μέχρι τη σύνθεση των πελατών μιας τράπεζας, ανάλογα με την ώρα που την επισκέπτεσαι.
Πάντως εκεί στις 8.30 με 9, είναι σχεδόν απίθανο να συναντήσεις πρόσωπο ηλικίας κάτω των τριάντα. Κυριαρχούν οι άνω των ήντα.
Φυσικά, γι αυτό ήμουν κι εγώ εκεί τέτοια ώρα.
Πήγα όμως και με το τέλος του ωραρίου. Εκείνη την ώρα ο πληθυσμός των πελατών είχε άλλα χαρακτηριστικά, αλλά και εγώ άλλη διάθεση.

Το απόγευμα, λογικό ήταν, κατελήφθη από τους εορτάζοντες και τις εορτάζουσες της ημέρας. Αποδεικνύεται ότι οι Γιώργηδες και οι Γιωργίες είναι μάλλον περισσότεροι από τους Γιάννηδες!
Λίγοι πολλοί, να είναι όλοι καλά και να γιορτάζουν για πολλά πολλά χρόνια το όνομά τους.

Η νύχτα όμως προχώρησε πολύ και η αυριανή είναι εργάσιμη, δυστυχώς.
Ας αποσυρθώ, γιατί ο αγώνας, συνεχίζεται ...

Και τι καλύτερο θα μπορούσε να προκύψει σήμερα;

Αργία μήτηρ πάσης κακίας!

Η ημέρα φορτωμένη με αρκετή δουλειά, και η διάθεση πεισματικά να αρνείται να κινητοποιήσει τους απαραίτητους μηχανισμούς.

Η ατμόσφαιρα του σπιτιού, στο κλίμα της αναχώρησης για τας Άπω Ανατολάς του υιού και οι σκέψεις όπου εκείνες ήθελαν να αρμενίζουν...

Τώρα τι ήταν εκείνο που έβαλε το μυαλό να αναρωτιέται από το πρωί, ποιο ακριβώς είναι το πολίτευμα της χώρας, ομολογώ ότι δεν μπορώ να το ανιχνεύσω!
Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία λέει το Σύνταγμα.
Και γιατί Δημοκρατία παρακαλώ; Η ερώτηση που θυμίζει και λίγο .. πινακωτή.
Τι είναι Δήμος; Ποιο κοινωνικό ή πολιτικό μόρφωμα αποτελεί το Δήμο και πού ορίζεται αυτό;
Αφού θεμέλιο του Πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία και όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό και υπάρχουν υπέρ αυτού, όπως ρητά αναφέρεται στο πρώτο πρώτο άρθρο.
Πού είναι ο Δήμος; Ποιος είναι και κρατεί;
Λαοκρατία δεν θα έπρεπε να ονομάζεται κανονικά;
Μάλλον κάποιοι θα ανατριχιάζουν με την απορία, αλλά πού είναι το λάθος;

Άλλη απορία.
Γιατί ο γιατρός, προεδρεύων της Βουλής θίχτηκε και θύμωσε, που ο νομικός Πρόεδρος του Συνασπισμού, είπε ότι ο Πρωθυπουργός της Χώρας, είναι Βουλευτής και κατόπιν αυτού θα πρέπει να του επιβληθούν οι όποιες κυρώσεις προβλέπονται, εφόσον η συμπεριφορά του κριθεί ελεγκτέα;
Βουλευτής δεν είναι; Η Βουλή δεν αποτελείται από 300; Για να προκύψει αυτό το 300, δεν πρέπει να αθροίσουμε και τον Βουλευτή που ως αρχηγός (; τι θα πει αρχηγός σε ένα δημο(;)κρατικό κόμμα..) πήρε την εντολή σχηματισμού Κυβέρνησης όταν το κόμμα του πλειοψήφησε (έστω και) με σχετική πλειοψηφία;
Και οι εξουσίες δεν διακρίνονται στη Νομοθετική, την Εκτελεστική και τη Δικαστική; Δεν είναι ανεξάρτητες;
Ο Βουλευτής Καραμανλής έχει παραιτηθεί από τη συμμετοχή του στη Βουλή;

Και τι θα πει ότι του οφείλουμε (περισσότερο) σεβασμό από ό,τι στους υπόλοιπους;
Από πότε επανήλθαν οι πρίγκιπες και οι βασιλόπαιδες στην ελληνική κοινωνία, ώστε να οφείλουμε περισσότερο σεβασμό σε κάποιους από τους υπόλοιπους και δεν το αντελήφθην.

Δεν οφείλουμε όλοι να σεβόμαστε ΟΛΟΥΣ, και μάλιστα εμπράκτως και όχι μόνον στα λόγια;

Τι θα πει είναι εκλεγμένος από τον ελληνικό λαό; Επειδή ακριβώς είναι εκλεγμένος από τον λαό, οφείλει κατά την ταπεινή μου γνώμη να νοιώθει κανείς περήφανος και να τιμά πρωτίστως την ιδιότητα του Βουλευτή και δευτερευόντως εκείνη του Πρωθυπουργού!

Βρε μήπως, παρά τα λεγόμενα, εκείνο που θέλαμε, εκείνο που ζητούσε το ντι-εν-ει μας, ως ελλήνων ήταν να φύγει ο γλυγκσβούργιος και η παρέα του, για να γίνουμε εμείς γλυγκσβούργιοι στη θέση του γλυγκσβουργίου;
Λες;

Τώρα που το σκέπτομαι και παρατηρώ γύρω μου, όλο και περισσότερο ενισχύεται η άποψη αυτή.
Οι "επώνυμοι" μάς περισσεύουν.
Οι αιτούντες ως ακολούθους αστυνομικούς γιατί τάχα μου κινδυνεύουν, επίσης.
Αυτοί που επιθυμούν να είναι παρατρεχάμενοι των πάσης φύσης "επωνύμων", σελεμπριτίσιων, "υψηλών προσώπων" και άλλων αξιωματούχων, δυο φορές επίσης.
Λαίδες και σερ, δόξα τω θεώ δεν μας λείπουν, έχουμε.

Μωρά μπας;

Αλλά δεν.. Δεν μου κολλάει.
Βλέπεις είναι και αυτή η λαοκρατία που έλεγα πριν.
Είναι αυτή η καθολικότητα στην εκλογική διαδικασία, που μου το χαλάει.
Έ, όχι και ποια καθολικότητα.
Στις σοβαρές αποφάσεις, εκείνες που διαμορφώνουν το οικονομικό προφίλ της κοινωνίας, έχουν δικαίωμα συμμετοχής όλοι, ανεξάρτητα από ηλικία, φύλο, καταγωγή, χρώμα, διανοητική κατάσταση.
Αρκεί να έχουν ένα κινητό τηλέφωνο και να ξέρουν να στέλνουν μηνύματα.
Αυτό και μόνον.
Μέσω των μηνυμάτων διαμορφώνεται η βιομηχανία της διασκέδασης και του θεάματος για παράδειγμα.
Αποφασίζεται σε ποιο πρόγραμμα θα τοποθετηθούν, οι διαφημίσεις μέσα από τις δημοσκοπήσεις της ει-μπη-τζη, για ένα πω και άλλο ένα παράδειγμα. Αυτό γίνεται όχι μόνον με τα μηνύματα, αλλά και με τα γνωστά (;) μηχανάκια, που όλοι τα τρέμουν, όλοι τα μνημονεύουν, αλλά κανείς δεν τα έχει δει.

Επομένως; Επομένως όταν ο πεντάχρονος ψηφίζει σαμπρέλ ή πώς τον λένε αυτόν και όλοι πληρώνουμε, μέσω των φόρων βεβαίως, το αερΌπλανο, που θα τον κάνει τις βολτούλες του ανά τας Ευρώπας, δεν έχουμε υλοποιήσει το σύνθημα :"Ψήφο στα πέντε";
Γιατί λοιπόν να απορεί κανείς με την καθολικότητα της ψήφου των ελλήνων;

Παράξενες απορίες σήμερα. Και προβληματισμοί..
Λες να είναι λόγω και της ημέρας;
21η Απριλίου σήμερα. Της... εθνοσωτηρίου.
Αχ τι δούλεμα κάνουμε στον κόσμο. Και τι πληγές ανοίγονται...
Εθνοσωτήριος. Αμέ.
Φτιάχνουμε μερικούς κινδύνους, αν δεν μας προκύπτουν από μόνοι τους, βάζουμε και λίγη ζάχαρη στα ερπυστριοφόρα, εκεί στον Έβρο και φωνάζουμε σαμποτάζ, σπρώχνουμε κάποιον κοντυλοφόρο να γράψει "Μα δεν υπάρχει ένας λοχίας να μας σώσει;", (εδώ μια παρένθεση. Ο κοντυλοφόρος στο χέρι της τότε Κυρίας της Δημοσιογραφίας, το έγραψε για άλλους νταήδες, στρατηγούς, και άλλοι προέκυψαν τελικά, αλλά τι να κάνουμε δεν έρχονται όλα όπως τα θέλουμε. Κλείνει η παρένθεση) και μετά ταρατζούμ τζουμ τζουμ, "παίρνουμε μια ντουζίνα τανκς, ένα μυστρί και μία πλάκα, κι αφού ξορκίσουμε το Μαρξ, θεμελιώνουμε ατάκα....." και ερχόμαστε να σώσουμε το έθνος.

Ποιος τι θυμάται αυτή άραγε; Την εθνοσωτήριο λέω.
Με τα ... καπελάκια της Δέσποινας; Και τα μαντώ;
Και τον τύπο που γυάλιζε γύριζε και ... έχτιζε ;
Και τα "καθαρά χέρια", και τα "αποφασίζομεν και διατάσσομεν"
Το γελοίο της ιστορίας είναι ότι, αυτοί οι τύποι, κατάφεραν να πείσουν τους πολλούς πως διαχειρίστηκαν ικανοποιητικά τα οικονομικά.
Εκεί κι αν υπάρχει ψέμα...
Εκείνο που κατάφεραν ήταν να στείλουν το έλλειμμα του Κράτους στα ύψη, δίχως να πετύχουν καμιά απολύτως ανάπτυξη του τόπου. Μόνο συρρίκνωση.
Και τι συρρίκνωση...
Η πληγή της Κύπρου ακόμα είναι χαίνουσα.

Περίεργα πράγματα έπιασα να σκέπτομαι σήμερα.
Από το πρωί.

Στα διαλείμματα βέβαια έκανα και άλλες σκέψεις.
Σκέφτηκα για παράδειγμα να εξετάσω την αγορά μιας καινούργιας ψηφιακής μηχανής.
DSLR αυτή τη φορά.
Αμφιταλαντεύομαι. Canon EOS400D ή να περιμένω την Olympus 510; Δεν ξέρω.
Τις προσεχείς ώρες ίσως αποφασίσω.
Στο καλάθι των σκέψεων και αυτό.

Ε ρε απορίες που έχει ο άνθρωπος, θα πει ο καλοπροαίρετος αναγνώστης.
Μα το είπα, δεν το είπα;
Αργία μήτηρ πάσης κακίας, και σήμερα, αν και είχα δουλειά, το έριξα στις σκέψεις και συνεπώς αργούσα..
Τι καλό θα μπορούσε να προκύψει δηλαδή;

Ημέρα με ένταση, για να κλείσει καλά η εβδομάς ...

Η ημέρα ξεκίνησε με το ένδυμα της έντασης.
Με το καλημέρα σας.

Αλλά το είχα δει το όνειρο. Αποβραδίς. Ή εν πάση περιπτώσει, από τότε που βλέπουν τα όνειρα. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς είδα, αλλά είχα την αίσθηση ότι κάτι δεν θα πάει καλά.
Και δεν πήγε.
Με το καλημέρα σας, ο "στείλε μάνα την ευχή σου" και δη τηλεφωνικά, κατέφθασε. Με τις απαιτήσεις του και με τις από τηλεφώνου, λέει, ρυθμίσεις και συνεννοήσεις που υποτίθεται ότι είχε κάνει.

Μα καλέ μου άνθρωπε, πώς μπορείς να φτάσεις στο τέλος μια διαδικασίας και γιατί να το κάνεις δηλαδή, όταν οφείλεις να περάσεις από τα ενδιάμεσα στάδια;
Πώς μπορείς να λες, να κάνω αυτό που είναι το τελευταίο στάδιο και μετά κάνω και τα ενδιάμεσα;
Τώρα θα μου πεις ότι στο χώρα που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα όλα μπορεί να συμβούν.
Έλα μωρέ, πώς κάνεις έτσι, όλα γίνονται αρκεί να υπάρχει καλή θέληση.
Εμ, έτσι λέμε συνέχεια και μετά ψάχνουμε να βρούμε τις αιτίες των προβλημάτων στην τουρκοκρατία, στους αμερικάνους "φονιάδες των λαών", στο "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο" και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει, αρκεί να μη θίγει τα ευ καΚώς κείμενα.
Ή την πάρτη μας και τη βολή μας.

-Μα ξέρετε εργάζομαι.
-Ε και; Γιατί εγώ τι κάνω; Μπρίκια κολλάω; Και τι νομίζεις ότι θα κάνεις ερχόμενος εδώ;

Οι φωνές, ήταν λίγο πιο έντονες από τις συνήθεις, αλλά αυτό εν τέλει πιστώνεται στα καλά, αν το δεις από μια άλλη οπτική.
Σημαίνει ότι η προ ημερών αδιαθεσία υποχώρησε.
Η βλακεία είναι που δεν λέει να υποχωρήσει, αλλά πού θα πάει κι αυτή;
Θα δουλεύει θα δουλεύει, -η βλακεία λέω-, θα ιδρώσει, θα την χτυπήσει το ρεύμα θα αρρωστήσει και θα πεθάνει (με το σύστημα υγείας που έχουμε).

Εντάξει, δεν είναι όλες μου οι σκέψεις και τόσο .. αισιόδοξες, αλλά όταν περάσει το κύμα των έντονων ερεθισμάτων, μπορώ και να διακωμωδώ την κατάσταση.

Στο μέτρο του εφικτού δηλαδή, γιατί το δάκρυ στο μάτι της συνομιλήτριας απαιτεί, και το πέτυχε, την κινητοποίηση κάθε στοιχείου ηρεμίας, ώστε να κυλήσει χωρίς ντροπή, αλλά και να επιτραπεί να βγουν από μέσα από την ψυχή, πίκρες πικρίες και ανησυχίες, χωρίς να είναι πάντα ορατό, αν οι ανησυχίες είναι εκείνες που γέννησαν το δάκρυ, ή υπήρξαν το άλλοθι και η "στολή παραλλαγής", για να μη φανεί η πίκρα και η πικρία.

Η αποχώρηση άφησε εκείνη την πικρή γεύση, που όλες αυτές οι ιστορίες αφήνουν.
Και μια μικρή υποψία ενοχών ...

Η εργασιοθεραπεία αποτελεί άλλη μια μέθοδο απομάκρυνσης των αρνητικών σκέψεων.
Η πίεση των εργασιών της Παρασκευής όμως, συνήθως δεν εντάσσεται σ' αυτή την κατηγορία.

Τα της τελευταίας στιγμής "κατεβατά" στον υπολογιστή και η προσπάθεια να δοθούν λύσεις στα ανακύπτοντα προβλήματα, έκαναν τους δείκτες του ρολογιού να κινούνται με άλλες ταχύτητες.
Η αποχώρηση των πολλών έδωσε, ευτυχώς, τη δυνατότητα να ολοκληρωθούν μερικές από τις πιεστικές υπηρεσιακές απαιτήσεις
Η πρόθεση όμως, για μια μικρή απόδραση σε κάποιο από τα κοντινά μεζεδοπωλεία έμεινε πρόθεση. Και ο καιρός για να είμαι ειλικρινής μου έμοιαζε ιδανικός για κάτι τέτοιο.

Η επιστροφή στο σπίτι, αργά το μεσημέρι, έγινε παρέα με μερικούς φακέλους για "οίκει" εργασία.
Να δούμε αν θα την καταφέρω στο προσεχές διήμερο. Είναι και οι οικογενειακές υποχρεώσεις που αναμένουν.

Μέχρι τώρα, βράδυ πια, περί άλλων τυρβάζω πάντως.
Γενικώς και αορίστως.
Χαζεύοντας στο χαζοκούτι κατά κύριο λόγο.
Και λίγη ενημέρωση δεν βλάπτει δηλαδή. Από τηλεοράσεως εννοώ.
Γιατί έχω την εντονότατη αίσθηση ότι μέσα στο Σαββατοκύριακο θα έχουμε ανασχηματισμό στην Κυβέρνηση;
Να είναι η παρουσία του υιού Μητσοτάκη στις τηλεοράσεις που μου την δημιουργεί;
Όπως και να έχει, καιρό είχα να το δω, και μου φαίνεται ότι λέει καλά το μάθημά του ως προαλειφόμενος για κάποια κυβερνητική θέση.
Για να δούμε τι θα φέρουν οι προσεχείς ώρες...

Αντί άλλου κειμένου ...

Για σήμερα δεν θέλω να γράψω κάτι.

Μόνο να παρακαλέσω να διαβαστεί

αυτό

.
Σημαντική διευκρίνιση..
Το αυτό αναφέρεται σε όλο το blog.
Ωρέλια ευχαριστώ για την υπόδειξη..

Χαλλλλαρή Δευτέρα...

Για Δευτέρα μια χαρά ήταν.
Δηλαδή κάτι προς τσαγκαροδευτέρα και ουχί προς κανονική Δευτέρα δράσης, αλλά ας μην το κάνουμε και θέμα.

Ίσως να έφταιγε και η πρωινή ψυχρούλα.
Καλομάθαμε τόσες ημέρες με τη ζέστη και το πρωί, το βοριαδάκι έκανε αισθητή την παρουσία του.

Οι ευχές και η καλή διάθεση στο χώρο του γραφείου περίσσεψαν, ενώ τα προβλήματα, τα όποια τέλος πάντων έκαναν την παρουσία τους, πήραν αναβολή για αύριο και βλέπουμε.
Όχι όλα. Υπήρχαν και μερικά που οι λύσεις και δεν μπορούσαν να περιμένουν και ήθελα να τα λύσω άμεσα.
Δεν είχε κανένα νόημα για παράδειγμα να τραινάρω το αίτημα της συναδέλφου.
Όταν ο άλλος παλεύει με θέματα υγείας, θα ήταν τουλάχιστον ανόητο να μην δώσω ένα χεράκι βοηθείας, αφού μπορώ....

Οι συζητήσεις, στα περιθώρια των όποιων δραστηριοτήτων, κατ' αρχάς αφορούσαν στην χοληστερόλη, και δη την κακή, και δευτερευόντως στις εξορμήσεις κατά το διαρρεύσαν δεκαπενθήμερο.
Οι λίγο πιο σοβαρές των συζητήσεων, αντενδείκνυνται για το παρόν κείμενο αφού το θέμα τους ήταν από εκείνα που απασχολούν τα εγχειρίδια της Πολιτικής Οικονομίας.
Και της πολιτικής Επιστήμης ενίοτε.
Φυσικά και το ποδόσφαιρο και οι εν γένει αθλητικές εξελίξεις, σαφώς και είχαν την θέση τους μεταξύ των όσων διημείφθησαν. Ε λογικό κι αυτό.

Εκεί προς το μεσημέρι, ο συνάδελφος θυμήθηκε τις φωτογραφίες της δεκαετίας του πενήντα. Και τη δυσκολία να έχουμε τότε μια φωτογραφική μηχανή για να αποτυπώσουμε εικόνες της καθημερινότητας που χάθηκε μαζί με το γύρισμα του χρόνου.
Εικόνες που θα αναδείκνυαν την ιστορία του απλού ανθρώπου.
Όχι του ήρωα, του ηγέτη, του δημεγέρτη, του επαναστάτη. Εκείνου του άλλου την ιστορία, του απλού του καθημερινού. Εκείνου που, το αχ και το βαχ που τράνταζε τα φυλλοκάρδια του, δεν αντέστρεψε τον ρουν της ιστορίας, δεν έγινε αφορμή να γραφτούν σελίδες και ύμνοι με τα κατορθώματά του, δεν το άκουσε κανείς, μήτε και το αυτί του διπλανού του.
Και ξέρεις; καταλήξαμε κι οι δυο με μια φωνή, αυτός ακριβώς ο άνθρωπος είναι η εικόνα των πολλών. Αυτόν ακριβώς τον άνθρωπο ξεχνάνε οι ιστορικοί.
Τον Άνθρωπο.

Αργά το απομεσήμερο η αποχώρηση χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες και χωρίς να αφήσει πίσω της μεγάλες εκκρεμότητες.

Η διαδρομή προς το σπίτι, μέσα από τους δρόμους της πόλης που έχει ξαναβρεί τους συνηθισμένους ρυθμούς της.

Η μικρή απογευματινή έξοδος αναγκαία και τα μηνύματά της επαρκώς θετικά.

Αρκετά για ένα βράδυ ήρεμο, ανάλογο της ημέρας που σε λίγο κλείνει.

Έτσι γενικώς ..

Στώμεν καλώς.
Με τα πάνω μας και τα κάτω μας.
Με τα καλά μας και τα κακά μας.
Με τα "δόξα τω Θεώ" και τα "βόηθα Παναγιά" να εναλλάσσονται -όχι απαραίτητα με τη δέουσα κανονικότητα- και να δίνουν τον τόνο των ημερών κατά πώς εκείνα θέλουν.
Με τις ομορφιές και τις ασχήμιες μας.
Με τα όλα μας να αρμενίζουν όπως τους αρέσει.
Κατά τα .. όλα τα άλλα όμως, είμεθα καλά.

Βεβαίως αντιμετωπίζω και μερικές παράξενες καταστάσεις, που ελπίζω να καταφέρω να τις ερμηνεύσω σύντομα.
Ο καθρέφτης για παράδειγμα. Έχει κάνει κολεγιά με την ζυγαριά.
Το ψυγείο και η κουζίνα καλούν σε βοήθεια. Εμένα βέβαια, να τα ξεφορτώσω.
Οι γιατροί κάθε ειδικότητας μου στέλνουν μήνυμα στο κινητό -το πιθανολογώ δηλαδή αν το είχαν- αλλά εγώ λέω να τους επισκεφτώ μετά από μερικούς μήνες. Και νομίζω ότι έχω δίκιο.
Αν με εξετάσουν τώρα, θα εντοπίσουν μαζί και όλες τις πιθανές ασθένειες των κατσικίων αρνακίων της ευρύτερης περιοχής των Βαλκανίων και των τέως τροφίμων των πτηνοτροφείων. Μάλλον των παραγώγων των τέως τροφίμων των πτηνοτροφείων.
Όμως... Όμως, οφείλω να το αναγνωρίσω αυτό στον εαυτό μου, κατάφερα να αντισταθώ.
Στα γλυκά.
Έφαγα κάτι λίγα!!! (Πού να χωρέσουν τα περισσότερα δηλαδή...)
Άρα γιατροί φίλοι μου, για να μη σας κουράζω υπέρμετρα, ραντεβού το Σεπτέμβρη (και βλέπουμε).

Είπαμε όμως, όλα ετούτα είναι περίεργες καταστάσεις που θέλουν την ανάλυσή τους.
Εν ευθέτω χρόνω βεβαίως βεβαίως. Μην το πιστέψουμε κιόλας αυτό το "σύντομα" που έγραψα πιο πάνω.

Σήμερα, εδώ καταγράφω τα τρέχοντα (με την άδεια των κκ δημοσιογράφων και όσων βρίσκουν ότι το ... μπλογκίζειν, είναι περίπου αμαρτία.... ε κα Μιχαλοπούλου μου; Α, αλήθεια, θα πάρω το κάτι τις μου από τη διαφήμιση που σας κάνω; Έχω ολόκληρο blog να συντηρήσω. Για να μην αναφέρω και ΤΑ άλλα, τα ... εξώγαμα (blog βέβαια) ..)

Η εβδομάδα κύλησε γρήγορα είναι η αλήθεια.
Το έχει αυτό ο καιρός.
Όταν κοιτάς προς τα πίσω, σε κάνει να αναρωτιέσαι "μα πότε κιόλας". Εκείνα που συνήθως καθυστερούν είναι όσα δηλώνουν "προσδοκίες του μέλλοντος", αλλά Κυριακάτικα δεν έχω διάθεση για παραπέρα φιλοσοφίες και δεν το αναλύω το θεματάκι.
Πάντως ο απολογισμός της εβδομάδας, για να επανέλθω και σε ό,τι έλεγα, δεν είναι από εκείνους που σε κάνουν να λες, "τι καλά, θέλω να το ξαναζήσω".
Βέβαια τα ίδια, αυτά που σε οδηγούν σε αυτή την απολογιστική εκτίμηση, αν τα δεις από άλλη οπτική γωνία, μπορεί να σε κάνουν να πεις, "πάντα τέτοια".
Τα έχουμε ξαναπεί. Ζήτημα οπτικής και διάθεσης είναι όλα.
Και η ίδια η ζωή.

Κατόπιν αυτών, η εβδομάδα κλείνει με μια Κυριακή του Θωμά, χαλαρή και άνευ ιδιαίτερων σχολίων, χωρίς καμία προσωπική διάθεση να θέσω κανένα δάκτυλο επί ουδενός τύπου των ήλων. Άλλη φορά θα τα ψάξω (!!!)

Προς το παρόν, η δράση, λέω να αρχίσει από αύριο Δευτέρα.
Μήπως και μια κάποια δίαιτα;

Χριστός Ανέστη.

Και μαζί του η Αγάπη.

Και η Ελπίδα.

Και η Βεβαιότητα.

Όλα θα είναι καλύτερα !!!

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Η ημέρα κατά πως της πρέπει.
Στο σπίτι οι δουλειές για να υποδεχτούμε όλοι μαζί το βράδυ την Ανάσταση.
Ο καιρός σχεδόν καλοκαιρινός, η διάθεση για την παραθαλάσσια βόλτα ζωντανή.

Άδειοι οι δρόμοι. Τουλάχιστον για τα δεδομένα του Σαββάτου.
Αλλά δεν είναι Σάββατο. Είναι Μεγάλο Σάββατο.
Λίγα ψώνια ακόμα και επιστροφή.

Το μεσημεριανό τραπέζι του, όπως η συνήθεια το έχει επιβάλει. Σχεδόν όλοι παρόντες. Ο στρατευμένος μόνον απουσίασε.

Η σκέψη να παρακολουθήσουμε τις ειδήσεις που αναφέρονται στη βύθιση του πλοίου έξω από τη Σαντορίνη, δίνει και το θέμα της συζήτησης στο τραπέζι. Το κεντρικό θέμα, γιατί υπάρχουν και παράπλευρες συζητήσεις και αντιθέσεις όπως αυτή της τεχνικής για το κοκορέτσι.

Οι τελευταίες ετοιμασίες περιλαμβάνουν και την προετοιμασία του οβελία.
Και του κοκορετσίου βεβαίως.
Η οικογένεια διαθέτει στους κόλπους της, ειδικούς για την κάθε επιμέρους δραστηριότητα. Και με κατανομή σε όλες τις ηλικίες.
Λογικό είναι να υπάρχουν και συγκρούσεις απόψεων. Είναι οι νεότερες γενιές που συγκρούονται με τους απόμαχους.
Πώς λέμε η αλεπού εκατό και το αλεπουδάκι εκατόν πέντε; Ε κάτι τέτοιο.

Απογευματάκι και ήρθε η ώρα να αναλάβω το δικό μου κομμάτι στις ετοιμασίες.
Το πέρασμα του αρνιού στη σούβλα.
Κατάλληλη ένδυση, το σφάγιο ανά χείρας και πάμε...

Οι επόμενες ώρες θα κυλήσουν σ αυτούς τους ρυθμούς ...

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ...

Μεγάλη Παρασκευή..

Ω γλυκύ μου Έαρ.
Η καμπάνα της κοντινής εκκλησίας ηχεί από το πρωί με τον ήχο της Μεγάλης Παρασκευής.

Λίγες οι κινήσεις.
Λίγα και τα λόγια. Τα απλά, τα καθημερινά και αυτά με φειδώ.

Μόνο λίγες παραπάνω κουβέντες με την πρωινή επισκέπτρια.
Περί των τρεχόντων. Επαγγελματικών και ιδεολογικών.
Και μετά ησυχία.

Σε λίγο θα πάμε στον επιτάφιο. Όπως κάθε χρόνο.

Περιπατητές μέσα στους περιπατητές με το ζων φως συνοδεία.
Από τις λίγες ανθρώπινες εκδηλώσεις που θέλω να μετέχω αδιάλειπτα.
Η περιφορά του Επιταφίου.

Και μετά το βραδινό φαγητό. Όπως το έχουμε καθιερώσει εδώ και χρόνια.
Σε ένα από τα μεζεδοπωλεία της περιοχής.
Κι ας μοιάζει παράταιρο με την αιτούμενη κατάνυξη της μέρας.
Δεν είναι.
Αποτελεί κι αυτό στοιχείο του τελετουργικού.

Μεγάλη Παρασκευή.

Αι γενεαί αι πάσαι, ύμνον τη Ταφή σου, προσφέρουσι Χριστέ μου.
............................
Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;

Όλα έτοιμα, για την πορεία προς την Ανάσταση ...

Αναζήτηση...

Μακρινή ετούτη η γωνία.
Μάλλον υπάρχουν πολλές γωνιές.
Γιατί συζητάω για τις γωνίες;
Ε, να. Το πρωί είπα θα πάω μια βόλτα με το ποδήλατο. Μέχρι τη γωνία.
Μόνο που ξέχασα να ορίσω τη γωνία. Κι ο δρόμος είχε πολλές, πάρα πολλές. Γεμάτος γωνίες είναι.
Και αναζητώντας τη γωνία διέσχισα όλη την περιοχή.
Βρέθηκα στη θάλασσα. Κι από εκεί, γωνιά γωνιά, έφυγε όλη η περιοχή και βρέθηκα στην παρακάτω. Και στην ακόμα πιο κάτω.
Έμεινε πίσω το Φάληρο, ο Άλιμος, το Ελληνικό και το ποδήλατο με τον αναβάτη ακόμα πήγαιναν.

Εικόνες ζωγραφιές και σκουπίδια, άνθρωποι και μοναξιά, οχήματα και ακίνητα αυθαίρετα.
Όλα μπροστά από τα μάτια, όλα μέσα στο μυαλό, όλα εικόνες μιας ημέρας της Μεγάλης Εβδομάδας.

Η γη ανοιξιάτικα ντυμένη, η θάλασσα λίγο αγριεμένη, ο ήλιος με τις μεταπτώσεις της ημέρας.
Μπορεί γιατί "σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας"
Μπορεί γιατί φέτος το Πάσχα βιάστηκε να έρθει.

Γλυφάδα. Όχι δεν γίνεται άλλο. Φτάνει μέχρι εδώ. Χρειάζονται δυνάμεις για την επιστροφή.

Η κίνηση στους δρόμους τώρα πιο ζωηρή, οι περιπατητές στον πεζόδρομο ελάχιστοι. Ο πεζόδρομος σε λίγο χάνεται κι αυτός. Γίνεται στενό πεζοδρόμιο, που πάνω του έχουν καρφωθεί σήματα της τροχαίας.

Τα αγριολούλουδα εκεί, τα κύματα της θάλασσας το ίδιο αγριεμένα, ο ήλιος μεσημεριάτικος πια, αρνείται να κρυφτεί άλλο πίσω από τα σύννεφα.

Στους ήχους της πόλης, καινούργιος ήχος. Αυτός της καμπάνας.

Μεγάλη Εβδομάδα και μόνο μικρά σήματα να τη θυμίζουν.
Και η προσδοκία της Ανάστασης.
Ό,τι και αν σημαίνει, όποιο κι αν είναι το περιεχόμενο που της δίνει ο καθένας.

Αργά το απόγευμα και η διάθεση για φυγή υποτάσσεται στα καθημερινά.

Αναζητείται αφορμή εξόδου ...

Σκέψεις άτακτες ...

Η αφορμή για την απογευματινή βόλτα, το βιβλίο της Ιστορίας της έκτης Δημοτικού.
Να το αγοράσω.
Τόσα και τόσα λέγονται γι αυτό. Να μην το έχω στη βιβλιοθήκη μου;
H αγορά του βιβλίου αφορμή. Πραγματική πρόθεση, να περπατήσω λίγο μέχρι την παραπάνω πλατεία. Καιρό είχα να κάνω κάτι τέτοιο με τα πόδια.
Ο βαρύς ουρανός ουδόλως εμπόδιζε. Ούτε μια έσκιαξε.
Σε τελευταία ανάλυση αυτή ήταν μια διαδρομή που την έκανα καθημερινά και για χρόνια. Και τρέχοντας πολλές φορές.
Γιατί όχι και σήμερα....

Η νύχτα σιγά σιγά πήρε τη θέση της μέρας και τα φώτα της πόλης, σχεδόν όλα αναμμένα, μού φαίνεται ότι έδιναν την έγκρισή τους για την απόφασή μου.

Η στάση στο γήπεδο αναγκαία.
Πριν από σαρανταδύο χρόνια πρωτομπήκα εδώ μέσα σαν αθλητής. Ή περίπου...
Και νίκησα. Στα εξήντα μέτρα και στο άλμα εις μήκος.
Μετείχα στους περιφερειακούς αγώνες στίβου μεταξύ των προσκόπων, των συστημάτων των Νοτίων Προαστίων.
Απρίλης του 65.
Ήταν και τότε Μεγάλη Τετάρτη. Τα ημερολόγια λένε ότι ήταν 21 Απριλίου.
Το πραξικόπημα των Συνταγματαρχών έγινε δυο χρόνια μετά ακριβώς.

Οι αγώνες όλης της Αττικής έγιναν λίγες ημέρες μετά τους περιφερειακούς στο Παναθηναϊκό στάδιο.
Εκεί, νικητής στα 60 μέτρα και δεύτερος στο μήκος.
Λίγους μήνες μετά, καλοκαίρι ήταν, ξεκίνησα συστηματικά τις προπονήσεις.
Και η αθλητική δράση κράτησε πολλά χρόνια. Και πήρε και πολύ από το χρόνο μου.
Και μου έδωσε.

Η εικόνα του γηπέδου γνωστή.
Για την ακρίβεια δε μοιάζει σε τίποτα η σημερινή εικόνα με την εικόνα που είχε το γήπεδο του εξήντα πέντε.
Τι γκαζόν στο γήπεδο και τι ταρτάν στους διαδρόμους του στίβου και πού σκεπαστή εξέδρα; Δεν ξέραμε καν τι θα μπορούσε να είναι αυτά.
Για δες ούτε καν τα σιδερένια κάγκελα πια υπάρχουν. Τα είχαμε για να κρατιόμαστε όταν κάναμε διατάσεις.

Η αφετηρία των ταχυτήτων. Εδώ ξεκίνησαν όλα.
Χωρίς βατήρες. Ούτε και τότε υπήρχαν.
Σκάβαμε λακουβάκια στο καρβουνόχωμα και εκεί στηρίζαμε τα πόδια για την εκκίνηση. Τώρα σίγουρα υπάρχουν άλλα τους έχουν στην αποθήκη και τους βγάζουν στους αγώνες και τις προπονήσεις.

Το μάτι τρέχει σ' όλη τη διαδρομή. Κάθε σημείο της και δεκάδες αναμνήσεων.
Από εδώ μέχρι εκεί τα 100 μέτρα. Λίγο πιο εκεί ο τερματισμός των 110.
Η αφετηρία των τριακοσίων. Το σκάμμα του μήκους και η λίμνη του στηπλ, η βαλβίδα της σφαιροβολίας...

Και όλοι εδώ. Ο Γιάννης, ο Γιώργος, ο Αγάπιος, η Έφη, η Μαίρη, η Μάντω, ο Νίκος, ο Κώστας, ο Μιχάλης, ο Μάκης, ο Άρης, η Καίτη, η Άννα, η Χαρούλα, η Ελένη ...
Τα πειράγματα και τα ανέκδοτα.
Και οι φωνές του Βαγγέλη του προπονητή. Και του κυρ Ηλία....

Ησυχία.

Μερικές ψιχάλες θύμισαν πως πρέπει να συνεχίσω. Γι αλλού ξεκίνησα.
Κοίτα να δεις που έχασα την πόρτα της εξόδου. Πρέπει να γυρίσω πίσω.

Η διαδρομή μέχρι την πλατεία χιλιοπερπατημένη.
Οι ψιχάλες μεγάλωσαν και έγιναν πιο ορμητικές.
Η φιγούρα στη στάση γνωστή.
-Ρε συ πέρασα από το γήπεδο. Είχα χρόνια να μπω μέσα. Έψαχνα να μας δω να τρέχουμε.
-.....
-Η οικογένεια, τα παιδιά;
-Μίλησα τις προάλλες με την Έφη..
-Θα πας κάπου;
-Καλή Ανάσταση. Καλό Πάσχα.

Η βροχή δεν ήρθε.
Ο Ελευθερουδάκης δεν διαθέτει τα βιβλία του οργανισμού.
Επίσκεψη στο άλλο βιβλιοπωλείο, το παραδοσιακό.
Από εκεί αγοράζαμε τα βιβλία όταν πήγαινα στο Δημοτικό. Μάλλον και από εκεί. Υπήρχε και ένα άλλο βιβλιοπωλείο εδώ κοντά. Του Κοσμίδη. Τώρα είναι σουβλατζίδικο.
Ναι, τότε τα αγοράζαμε τα βιβλία. Δεν ήταν δωρεάν. Θυμάμαι και φοιτητές με τη λίστα των βιβλίων στο χέρι να παραγγέλνουν τα βιβλία για το πρώτο έτος του Πολυτεχνείου.
Δηλαδή τότε είχα πρωτοδεί ... φοιτητή !!!

Η καλοσυνάτη υπάλληλος με πληροφόρησε ότι άδικα ψάχνω. Τα βιβλία της Ιστορίας της έκτης Δημοτικού έχουν αποσυρθεί όλα.
-Ίσως από κανένα σχολείο θα μπορέσετε να το βρείτε, η ευγενής υπόδειξή της.

Γιατί άραγε αποσύρθηκαν;
Δεν έχει το δικαίωμα ο έλληνας πολίτης να γνωρίζει τι διδάσκονται σήμερα τα παιδιά στο σχολείο;
Και επειδή θα γίνουν, αν γίνουν, αλλαγές ή ίσως και αποσυρθεί το συγκεκριμένο βιβλίο;
Σήμερα δεν διδάσκεται;
Γιατί να μην μπορώ να έχω και εγώ άποψη; Γιατί να μην μπορώ να το έχω στη βιβλιοθήκη μου;
Τι είδους ευαισθησία είναι αυτή πάλι;
Μπορώ να αγοράσω οποιοδήποτε έντυπο, που μπορεί να περιέχει την οιαδήποτε ανοησία έρθει στο κεφάλι του καθενός, αλλά όχι το βιβλίο της Ιστορίας που επίσημα διδάσκεται στο σχολείο;
Δηλαδή επειδή το προμηθεύτηκαν οι εκλεγμένοι στη Βουλή αντιπρόσωποί μας, εμείς οι άλλοι οι κοινοί θνητοί, δεν χρειάζεται να ξέρουμε και να έχουμε άποψη;
Έχουμε παρανοήσει εντελώς σ' αυτόν τον τόπο;

Για να είμαι ειλικρινής, άποψη για την ιστορία έχω, και ίσως είναι λίγο περισσότερο αιρετική από όσα έχω ακούσει ότι γράφει το βιβλίο, αλλά γιατί να μην μπορώ να έχω και το βιβλίο;

Εδώ επίσης θέλω να τονίσω ότι μια χαρά μ ' αρέσει η ιστορία που έμαθα όταν πήγαινα στο δημοτικό και το γυμνάσιο.
Παραμυθάκι με καλούς και κακούς, εμείς είμαστε οι καλοί, μια χαρά περήφανος ένιωθα και νιώθω και δεν σκέφτομαι να ξεχάσω όσα μου μάθανε.
Αν τα πιστεύω κιόλας;
Ε καλά.
Άλλο η ιστορία που έμαθα και πολύ μου άρεσε που όπως είπα νικούσαμε τους κακούς εμείς οι καλοί και άλλο αν μπορεί να αντέξει η αφήγηση τη βάσανο της λογικής.
Αλλά γιατί να κάτσω και να σκέφτομαι αν υπήρχε ή δεν υπήρχε κρυφό σχολειό. Μ' αρέσει πολύ να σκέφτομαι ότι όλοι αυτοί που έγιναν οι κεφαλές του τόπου, οι μετέπειτα δάσκαλοι του Γένους, οι Φιλικοί, ο ανώτερος κλήρος, οι Φαναριώτες, όλοι τέλος πάντων πήγαιναν κρυφά το βράδυ να μάθουν γράμματα.
Μου φτάνει μια χαρά να απαγγέλλω από μέσα μου το "απέξω μαυροφόρα απελπισιά πικρής σκλαβιάς χειροπιαστό σκοτάδι και μέσα στην πλινθόκτιση εκκλησιά..." του Πολέμη, αντί να να κάθομαι να σκέφτομαι πώς ήταν δυνατόν οι τούρκοι να επιτρέπουν τη λειτουργία των εκκλησιών και όχι των σχολείων. Φοβόντουσαν περισσότερο τα σχολεία από τις εκκλησίες;
Οι τούρκοι; Ποιοι τούρκοι θα με ρωτήσει ο εαυτός μου αν τον υποχρεώσω να κάνει όλες αυτές τις σκέψεις. Αφού το τουρκικό κράτος συστήθηκε μετά το 1920. Εκατό χρόνια μετά την ελληνική επανάσταση. Και γιατί η Ελλάδα ήταν σκλαβωμένη μόνο τετρακόσια χρόνια και δεν βάζεις στους υπολογισμούς και τα χρόνια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας; Δυτικής και Ανατολικής..

Ε όχι.
Αλήθεια δεν μ'αρέσει να σκέφτομαι ότι αυτά είναι η ιστορία.
Αυτά ναι είναι γεγονότα.
Είναι αλήθειες, αλλά τι νόημα έχει να τα βάλεις μέσα στο σχολείο;
Και δεν μιλάω καθόλου ειρωνικά και δεν έχω καμιά διάθεση να προκαλέσω κανέναν.
Άλλωστε για όλα ετούτα η άποψή μου έχει διατυπωθεί κάμποσες φορές.
Οι συνθήκες που υπάρχουν γύρω μας, μάς θέτουν όλους μπροστά σε σημαντικά ερωτήματα που καλά θα κάνουμε να τα απαντήσουμε, αν δεν θέλουμε να εξαφανιστούμε από προσώπου γης.
Τελικά τι θέλουμε να είμαστε όσοι ζούμε σ' αυτόν τον τόπο; Ποιες είναι οι αξίες στις οποίες πιστεύουμε; Ποιες αξίες θέλουμε να περάσουν και στις επόμενες γενιές;

Τα ερωτήματα είναι γενικά το ξέρω, αλλά δεν έχουν προφανείς απαντήσεις. Και πρέπει αργά ή γρήγορα να πάρουν. Μάλλον όχι αργά. Μόνον γρήγορα.
Όπως και να έχει, γρήγορα ή λιγότερο γρήγορα, μόνον αν δώσουμε ξεκάθαρες απαντήσεις ως κοινωνία θα έχει νόημα να αρχίσουμε να συζητάμε για το τι θέλουμε να γράφουν τα σχολικά βιβλία. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα εθελοτυφλούμε και θα πυροδοτούμε αντιθέσεις και συγκρούσεις χωρίς κανένα θετικό αποτέλεσμα. Ίσως και να καταφέρνουμε να τροφοδοτούμε γενικά το φανατισμό και τις αντιθέσεις, που θα οδηγούν σε θανάτους έξω από τα γήπεδα, και μετά θα καμωνόμαστε ότι δεν καταλαβαίνουμε το πώς και το τι ...

Αργά το βράδυ και τούτη η ημέρα έφυγε με τους ρυθμούς και των άλλων ημερών αυτής της εβδομάδας. Ίσως αυτοί οι χαλαροί ρυθμοί είναι και η αιτία για τις σημερινές ολίγον αλλοπρόσαλλες σκέψεις.
Αλλά τι να κάνουμε; Σκέψεις είναι και πάνε όπου θέλουν..
Ακόμα και ημέρες σαν και σήμερα...

Οι πασχαλιές δεν άνθισαν γιατί τις κόψαμε ...

Μεγάλη Τρίτη.
Θα είμαι εκτός κλίματος αν πω ότι δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα ότι την Κυριακή είναι Πάσχα;
Σίγουρα οι ρυθμοί της δουλειάς έχουν αλλάξει, αλλά δεν είναι αρκετό αυτό για να φτάσει το μήνυμα των ημερών στο μυαλό και τη διάθεσή μου.

Να φταίει που η ... νονά μου δεν μου έφερε ακόμα την ... λαμπάδα;

Χιούμορ ολίγον κρύο, αλλά μάλλον ταιριάζει με τον καιρό.
Ούτε αυτός είναι πασχαλιάτικος.
Μόνο τα λουλούδια και πιο πολύ οι λεμονιές και οι πορτοκαλιές της γειτονιάς, δηλώνουν ότι χαίρονται.
Άνθισαν και χαρίζουν σε όλη την περιοχή τη γλυκιά ευωδιά τους.

Πασχαλιές όμως, δεν έχει πια η περιοχή. (Μόλις έσβησα τη λέξη γειτονιά που είχε γράψει αντί της περιοχής, αφού η γειτονιά έχει χαθεί εδώ και χρόνια...)
Παλιά είχε αρκετά από τα δέντρα αυτά.
Στα κλαδιά μιας πασχαλιάς, εδώ δίπλα, ήταν που κάναμε τις ... ταρζανιές μας, μειράκια όντες. Τα άνθη της ήταν που στόλιζαν τις μέρες και τα πηγαίναμε μαζί με βιολέτες, γιασεμιά, σκυλάκια, πανσέδες και ό,τι άλλο διέθεταν οι κήποι των σπιτιών μας στην εκκλησία τη Μεγάλη Πέμπτη.

Παρένθεση.
Έτσι και βρουν οι μνήμες την παραμικρή ρωγμή, εισβάλλουν ορμητικά και αναστατώνουν την καθημερινότητα.
Φέρνουν όμως και χαμόγελα. Οφείλω να το πω.
Κλείνει η παρένθεση.

Μεγάλη Τρίτη, και εδώ στην εκκλησία παρακάτω πηγαίναμε να ακούσουμε το τροπάριο της εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσης γυναικός.. (Η γυνή της γυναικός και ουχί της γυνής βεβαίως βεβαίως ..)
Τώρα, ξέραμε καταλαβαίναμε πονηρευόμαστε;
Ζήτημα ηλικίας. Βλέπεις κάθε χρόνο κουβαλάγαμε μαζί μας και άλλης ηλικίας παιδί ή έφηβο.
Κασσιανή και Θεόφιλος.
Η γυναίκα και η απαίτησή της να σταθεί όρθια.
Ο άντρας και ο φόβος απέναντι στο άγνωστο. Ή απέναντι στο φόβο μήπως και δεν φανεί άξιος της κείνης-της μητρός-ρήμασι ...

Ας μη το συνεχίσω όμως. Άλλωστε η θρησκευτική προσέγγιση αλλού το πηγαίνει.

Πάντως σήμερα το τροπάριο της Κασσιανής δεν το άκουσα.
Οι τηλεοράσεις είχαν και μετέδιδαν το δικό τους τροπάριο.
Εκείνο με τη βία. Ψάχνουν λέει να βρουν τις αιτίες της.
Αλήθεια, εκεί στους τηλεοπτικούς σταθμούς καθρέφτες δεν έχουν;
Να τους στείλουμε μερικούς αν αυτό είναι το πρόβλημά τους.
Το γελοίο της ιστορίας είναι ότι δεν μπορούν να κρύψουν τα χαμόγελα από το καλό που τους έτυχε.
Η καλύτερή τους.
Και της εξουσίας εννοείται. Πάνε τα ομόλογα. Ξεχάστηκαν κι αυτά.

Πάντως, κάποιες φορές τους ξεφεύγει και καμιά χαζομάρα. Ε μετά καταλαβαίνουν τι είπαν, αλλά άντε να τη μαζέψουν.
Άκουσα δημοσιογράφο νωρίτερα να ρωτάει τον υφυπουργό Αθλητισμού, μα καλά και αν διαλύσετε τους συνδέσμους των φιλάθλων και των οπαδών, μπορείτε να τους απαγορεύσετε να κάνουν συλλόγους; 21 ενήλικες πολίτες, χωρίς να είναι απαραίτητο να δείξουν και ποινικό μητρώο, μπορούν να συστήσουν ανά πάσα στιγμή σύλλογο. Θα τους το απαγορεύσετε κόντρα στο Σύνταγμα;
Ε, μετά την ερώτηση, υφυπουργός και δημοσιογράφος άλλαξαν κουβέντα.
Όχι δεν μίλησαν για τα ομόλογα. Δεν ξέρω και γιατί μίλησαν δηλαδή.
Μόνο κάποια στιγμή που ξανάριξα μια ματιά στις ειδήσεις, άκουσα να λένε ότι θα προσπαθήσουν να φτιάξουν μια ΑΕ (ανώνυμη εταιρία) κάτι σαν τον οργανισμό Αθήνα 2004 για να διαχειριστεί την .. ολυμπιακή κληρονομιά και να διοργανώσει μεγάλα αθλητικά γεγονότα.
Ναι σίγουρα. Θα μετακαλέσει πολωνούς και ρώσους χούλιγκανς ώστε να οργανώσουν συναντήσεις ευγενών φιλάθλων που θα υπακούουν σε αρχές. Όχι να βγάζουν αμέσως στιλέτα και σπασμένα μπουκάλια.

Πάντως ολυμπιακές εγκαταστάσεις δεν πρόκειται να βρεθούν γιατί ήδη τις πούλησε ή προσπαθεί να τις πουλήσει η ολυμπιακά ακίνητα. Άλλη ανώνυμη εταιρία αυτή.
Θα μου πεις, και τι χρειάζονται τα ολυμπιακά ακίνητα; Μια χαρά είναι και οι δρόμοι για τις δυναμικές συναντήσεις των ενδιαφερομένων.
Οι απλές λύσεις είναι καλύτερες..

Εκείνο που δεν άκουσα είναι αν έχουν σκεφτεί και ποια θα είναι Η πρόεδρος σ' αυτή την Ανώνυμη Εταιρία ...
Ελπίζω να βρουν κάποια με προϋπηρεσία.

Βράδυ Μεγάλης Τρίτης, κάθομαι και γράφω τέτοιες αθλιότητες και έχω από πάνω το θράσος να λέω ότι δεν μου φαίνεται ότι έφτασε το Πάσχα.
Οι πασχαλιές με μάραναν.
Σα δεν ντρέπομαι ...

Πρωταπριλιά χωρίς διάθεση για ψέμα.

Δεν προσφέρονται όλες οι ημέρες για γράψιμο.
Ακόμα κι όταν έχει ήλιο απέξω.

Βλέπεις τα γεγονότα έχουν τη δική τους ροή. Αυτόνομη. Αυτεξούσια τις πιο πολλές φορές.
Και τις δικές τους ροπές. Ετεροπροσδιοριζόμενες.
Λογικό είναι και να παρασύρουν στο διάβα τους τις μέχρι τώρα καλά φτιαγμένες ισορροπίες.

Όταν ξεκινήσει να κινείται το σύστημα, όταν η μπίλια αρχίσει να περιστρέφεται, άντε να δεις πού θα καθίσει. Στο κόκκινο ή στο μαύρο;
Όχι ότι υπάρχει κάποιο ενδεχόμενο που δεν το περιμένεις. Όχι ότι υπάρχει οτιδήποτε που μπορεί να θεωρηθεί απίθανο. Όλα τα ενδεχόμενα μέσα στο παιχνίδι είναι.
Και ο αιφνιδιασμός στοιχείο του παιχνιδιού κι αυτός.
Δεν ισχύει όμως πάντα το "σαν έτοιμος από καιρό...".
Δηλαδή τις πιο πολλές φορές δεν ισχύει.

Πρωταπριλιά. Ημέρα για ψέματα, για παραμύθια, για ιστορίες του φανταστικού.
Πρωταπριλιά μια ημέρα ακόμα δίπλα σε όλες τις άλλες.
Πρωταπριλιά μια ημέρα με τα ίδια φορτία όπως και άλλες. Μπορεί και παραπάνω.
Πρωταπριλιά που την διαβάζεις όπως θέλεις. Ή όπως μπορείς.
Πρωταπριλιά που θα ήθελες να είναι όλα ένα ψέμα.
Αλλά δεν είναι όλα.

Τούτη η πρωταπριλιά είναι και Κυριακή των Βαΐων.
Αρχή της Μεγάλης Βδομάδας.
Ας είναι τα πάθη ελάχιστα, για όσες/ους οι ημέρες το θέλησαν έτσι και ο αγώνας να είναι νικηφόρος.
Θα είναι νικηφόρος!!

Προς το παρόν, είναι ένα απόγευμα μιας Κυριακής, με τις ώρες να προχωρούν αργά και τις σκέψεις να τρέχουν όπου εκείνες το θέλουν.
Σίγουρα τα δάχτυλα δεν έχουν διάθεση να τις ακολουθήσουν.
Ούτε και μπορούν.
Το κείμενο θα μείνει να λέει τις δικές του αλήθειες.

Ναι, άλλο ένα κείμενο με γρίφους.
Και μισοτελειωμένο.
Δεν βγαίνει όμως διαφορετικά.
Και δεν είναι φάρσα αυτό...