Περί της ύπαρξης ή μη και λοιπών .... :-)

Εδώ.
Με το δανεικό υπολογιστή στο πόδι, καταγράφω μερικές σκέψεις.
(Είναι στην κυριολεξία αυτό που λένε "τα έγραψε στο γόνατο"!!!)

Ενεπλάκην σε άλλο χώρο σε μια διαμάχη περί διασημότητας, ανωνυμίας κλπ.
Έχω υποστηρίξει ότι στη σφαίρα του διαδικτύου, και στο βαθμό που μιλάμε διατηρώντας ως απόρρητα τα πλήρη στοιχεία της ταυτότητάς μας, είμαστε πρόσωπα ΜΗ υπαρκτά.
(αυτό έγραψα και στο μπλογκ της Μαριώς με την υπογραφή Θεατής)

Το θέμα βέβαια είναι τεράστιο και συνήθως δημιουργούνται πολλές παρανοήσεις.

Με λίγα λόγια, θα πω ότι η προσωπικότητά μου (του καθενός και της κάθεμιας...) δε μπορεί να παρουσιαστεί με τα ελάχιστα που καταγράφονται εδώ.

Είμαι (είμαστε) και άπειρα άλλα πράγματα, που μπορούν να γίνουν αντιληπτά μόνον όταν ΟΛΕΣ οι αισθήσεις και τα συναισθήματα (και η διαίσθηση θα έλεγα) βρίσκονται σε λειτουργία και όχι μόνο όταν διαβάζονται οι όποιες σκέψεις ή πληροφορίες δίνονται από εμάς για την αφεντιά μας.

Αυτό που προσλαμβάνει κανείς λοιπόν από τον άλλον ή την άλλη εδώ στο διαδίκτυο, είναι ένα μέρος της πραγματικότητας. Συνεπώς έχει μπροστά του ένα πρόσωπο ΜΗ υπαρκτό.
(Ισως η έκφραση ΜΗ υπαρκτό είναι αδόκιμη, αλλά φαντάζομαι ότι γίνεται αντιληπτό τι θέλω να πω. Άλλωστε τα έγραψα και αλλού, συνεπώς ας μην επαναλαμβάνομαι).

Φτάνει όμως για τώρα.
Από στιγμή σε στιγμή ή θα μου ζητήσουν τον υπολογιστή ή ... λύτρα !!!

Να και ένα καλό.
Στην προσπάθειά μου να φτιάξω αυτό το σημείωμα είδα και τη διαδικασία της διασύνδεσης των σελίδων ...
(θυμάσθε που έγραφα "γηράσκω αεί διδασκόμενος"; :-) )

Έτσι για να λυθεί η απορία ...

Ξέρω. Η μεγάλη σας απορία είναι τι έχει γίνει με τον υπολογιστή μου.(Σιγά που έχετε άλλο ενδιαφέρον πλην αυτού... )
Καμια εξέλιξη. Στασιμότης.
Ο καλός άνθρωπος που τον έχει αναλάβει, ξανάφυγε για διακοπές.
Προς το παρόν "βολεύομαι" με ... δανεικά. Βέβαια δεν έχω απεριόριστη πίστωση.
Κάπου κάπου ο ιδιοκτήτης του λαπτοπ που με φιλοξενεί, τον αναζητά.
Βλέπεις έχει πολλά προβλήματα να λύσει και κυρίως πιέζεται από τις συνθήκες.....
(θα έλεγα τώρα τίποτα, αλλά δεν μου το επιτρέπει η ... κοινωνική μου θέση και η αγωγή μου...)
Για να δούμε ποια θα είναι η εξέλιξη;
Το πιο πιθανόν, να ξεκινήσω έρευνα αγοράς για τον επόμενο υπολογιστή.
Διατηρώ όμως και μια μικρή ελπίδα. Και αυτό γιατί πρώτον η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και δεύτερον ο εν λόγω καλός άνθρωπος κάνει "θαύματα".
Για να δούμε θα αναστηθεί ο κομπιουτεράκος μου...
Έως τότε, είπαμε τη λύση δίνει η εξωτερική βοήθεια, έστω υπό όρους.
Εδώ που τα λέμε βέβαια, εκείνο που μου λείπει όσο δεν έχω υπολογιστή, είναι το μέσον να επισκέπτομαι και να διαβάζω τα τεκταινόμενα στις γύρω γειτονιές.[ήτοι τα πονήματα των άλλων]
Η δική μου ... συγγραφική διάθεση βρίσκεται ακόμα "εν υπνώσει"...
(Καλά μη φανταστείτε ότι θα διαβάσετε ΤΑ αριστουργήμα, διαβάζοντας αυτά που γράφω. Απλώς μπορεί να γράφω λίγο πιο συχνά. [να λείπουν τα σχόλια του είδους, "δεν τα αφήνεις ρε φίλε να πας για πρέφα καλύτερα". Είναι γνωστό ότι δεν ξέρω πρέφα])

Η πολυλογία μου όμως, σε αντίθεση με την (ανύπαρκτη) συγγραφική μου ικανότητα, καλά κρατεί.

Ας σταματήσω, γιατί το πιθανότερο είναι ότι κανείς δεν κατάφερε να φτάσει μέχρι εδώ...

Χαιρετώ σας

Καλή εβδομάδα ...

Καινούργια εβδομάδα.
Με τους ράθυμους ρυθμούς ακόμα. Μέχρι και την Τετάρτη.
Την Πέμπτη και πάλι "εφ ω ετάχθημεν".
Η σημερινή ημέρα, ανιχνευτική των επερχομένων.
Και προλείανση του εδάφους.
Μάλλον οι διακοπές τελειώνουν και το επερχόμενο όμοιο με την αβεβαιότητα και των προηγούμενων τριάντα φορών !!!
Εντάξει, οι άξονες γνωστοί και οι στόχοι λίγο πολύ καθορισμένοι, αλλά το τι "μέλει γενέσθαι" πάντα προκλητικό.
Τα επερχόμενα προβλέπονται ιδιαίτερα φορτισμένα και "επί προσωπικού".
Δεν είναι της ώρας όμως.

Απόγευμα Δευτέρας.

Ο ήλιος μόλις χάθηκε πίσω από την Καστέλλα, στην τηλεόραση εικόνες του περυσινού καλοκαιριού, του "περίφημου" καλοκαιριού 2004, που μάλλον ελάχιστα άφησε πίσω του.
Αναμενόμενο θα πεις. Σωστά.
Άλλωστε ΔΕΝ ήμουν οπαδός του !!!
"....Τι λείπει τι φταίει .. και η καρδιά μου κλαίει", αναρωτιέται η Αρβανιτάκη και καλώς τον και το Sakis !!!
Ναι η τελετή λήξης των ολυμπιακών αγώνων είναι.
Καραπιπεριμ .....
και χανουμάκι μου καλό...
Είδες; Είχε προβλέψει ότι φέτος, στην καρδιά των νεοελλήνων, τη θέση την ολυμπιακών θα έπαιρνε το τούρκιο σήριαλ και το ανήγγειλε από πέρυσι. Εμείς δεν το καταλάβαμε ...

Και ο τυφώνας Κατρίνα, πεδίο δημοσιογραφικής δράσης ...

Καλό σας απόβραδο !!!

summer is over ...

Τελευταίο Σαββατοκύριακο του καλοκαιριού!!!
Το σκεφτόμουν πριν και συνέλαβα εαυτόν να θέλει να το καταγράψει εδώ με μια δόση ... μαζοχισμού!!!
Άλλο ένα καλοκαίρι τελειώνει.
Summer is over !!!
Το άλλο ΣαββατοΚύριακο θα είναι Σεπτέμβρης.
Μια νεα σχολική χρονιά θα αρχίζει.
Και μια σχολική χρονιά τελειώνει μόλις τώρα.
Ε και;
Πού είναι το παράξενο;
Πουθενά.
Παράξενο πουθενά.
Ολίγον θλιβερόν όμως;
Ο καιρός περνάει.
Μας στιγματίζει.
Εμείς; Αφήνουμε το στίγμα μας;
Πέρασαν οι ημερες ή τις αφήσαμε να περάσουν;
Και ο μαζοχισμός θα πει κανείς, γιατί;
Δεν ξέρω. Ίσως γιατί για τον εαυτό μου γνωρίζω ότι οι ημέρες φύγανε χωρίς να τις κρατήσω στα χέρια μου. Χωρίς να τους πάρω. Μόνο μου πήρανε.
Και χωρίς να του δώσω βέβαια. Απλά μου φορτώσανε.
Ας μην γίνομαι κακός όμως.
Σάββατο απομεσήμερο, ας μην το φορτώσω άλλο.
Αν εγώ δεν μπορώ να αδράξω τον καιρό, ας προσπαθήσω να χαρώ που οι άλλοι τον κουλαντρίζουν.......

Μετριότης....

Μόλις τελείωσα το διάβασμα ενός βιβλίου. Μάλλον αδιάφορου.
Κάτι από Βίπερ Νόρα μου έμοιαζε και ας μην ήταν.
Ελληνίδα η συγγραφέας.
Πιο πολύ με έβαλε σε σκέψεις η αυτο-παρουσίαση της συγγραφέως.
Αριστούχος από εδώ, διακεκριμένη από εκεί κλπ κλπ κλπ.
Ρε γαμώτο (πιπέρι για την κακιά λέξη) πώς τα καταφέρνουν όλοι και είναι άριστοι και διακεκριμένοι;
Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, και όπου τον θυμάμαι, πάντα μέτριος ήμουν. Και παραμένω βέβαια.
Όλες τις τάξεις του δημοτικού με 9 τις έβγαζα εκτός από την έκτη. Εκεί πήρα 8 !!!
Έδωσα εξετάσεις για το Γυμνάσιο και με το ζόρι μπήκα.
Δεν έμεινα ποτέ μετεξεταστέος (είναι κατόρθωμα αυτό άραγε;) αλλά από τάξη σε τάξη δεν αρίστευσα ποτέ.
Και για να μπω στο Λύκειο έδωσα εξετάσεις. Και εκεί μετά δυσκολίας πέρασα. Το Ιούνιο βέβαια, αλλά μετά δυσκολίας. (Το Σεπτέμβρη εκείνου του έτους, καταργήθηκαν οι εισαγωγικές εξετάσεις από το Γυμνάσιο για το Λύκειο).
Στο Λύκειο, η μετριότητά μου... έλαμψε.
Σταθερή αξία. Μόνο μια φορά σε ένα μάθημα (Λατινικά) σε ένα τρίμηνο είχα κάτω από τη βάση ( 9 ) και μόνο σε ένα μάθημα είχα 20, στη Γυμναστική.(Υπήρξα βλέπετε το ... νούμερο -με την.... καλή έννοια (;)- του σχολείου στα αθλητικά δρώμενα)
Και εδώ δεν έμεινα μετεξεταστέος.(Επανάληψη της απορίας: είναι κατόρθωμα αυτό άραγε;)
Από τάξη σε τάξη επαναλήφθηκε το Γυμνασιακό μοντέλο.
Τη χρονιά της αποφοίτησης, λίγο πριν από τα αποτελέσματα, το "Πάμε στοίχημα" της εποχής, με έδινε φαβορί για το Σεπτέμβριο. Πρώτο φαβορί μάλιστα. Όσοι στοιχημάτιζαν ότι θα παραπεμφθώ σε μαθήματα για το Σεπτέμβρη, ούτε τα χρήματά τους δεν θα έπαιρναν.
Δεν ξέρω αν κανείς στοιχημάτισε ότι θα περάσω τον Ιούνιο (ίσως γιατί τότε δεν υπήρχε το "πάμε στοίχημα"), πάντως αν το είχε κάνει, θα τους τα έπαιρνε όλα τα λεφτά.
Πέρασα, και κατά τα λεγόμενα του γυμναστή του σχολείου, ήμουν ο ΜΟΝΟΣ (άκουσον άκουσον) που δεν χρειάστηκε να βοηθηθώ για να πάρω το απολυτήριο!!!
Εκείνο που έκανα, και οι άλλοι το αγνοούσαν, ήταν ότι διάβασα για τις εξετάσεις.
(Όλο το χρόνο ούτε διάβαζα, ούτε έγραφα... )
Ο βαθμός μου; 14 και 7/11 !!! Ακόμα το θυμάμαι. Ναι αλλά ήταν ο τρίτος βαθμός σε όλη την τάξη. Όλοι οι άλλοι είχαν πάει χειρότερα.
Οι εισαγωγικές εξετάσεις (τότε δίναμε το Σεπτέμβρη)μια αποτυχία.
Και την άλλη χρονιά επίσης !!!
Προετοιμασία για την Ιταλία. (Η συνήθης διεξοδος των αποτυχημένων...)
Κάποιες εξετάσεις σε μια μόλις ιδρυθείσα σχολή, υπήρξαν θετικές. Μετά κόπων και βασάνων δηλαδή και εκεί (ως επιλαχών πέρασα), αλλά πέρασα.
Να πω ότι ήταν 7 Νοεμβρίου του 19τόσο όταν βγήκαν τα αποτελέσματα;
Δεν έχει και πολύ σημασία.
Οι σπουδές εκεί, σχετικά εύκολες και μάλλον ιδιαίτερα αποτελεσματικές.
Ποτέ δεν αρίστευσα και εκεί.
Μόνο μετά τα δυο πρώτα εξάμηνα (ήταν 8 εξάμηνα των σπουδών) που έτυχε να χάσω 1-2 μαθήματα (ο θάνατος του πατέρα έπαιξε ένα μικρό ρόλο σ' αυτό), δεν έχασα μάθημα.
Αλλά ούτε και το άριστα είδα.
Το σενάριο της ζωής μου έχει και άλλα και σε σπουδές και εργασιακά κλπ κλπ κλπ
(Λογικό. Δεν είμαι πια 22, ούτε 32, ούτε... αστο καλύτερα..)
Είμαι όμως πάντα μέσα στη μετριότητα.

Λέτε να είναι πολύ κακό αυτό;;;

Τώρα, που σαφώς έχω πάρει την κατιούσα (ηλικιακά εννοώ), πάλι στα ίδια... νερά αρμενίζω.
Και με πολλές παραξενιές.
Δεν λέω, για παραδείγμα: "κάντε με μια ημέρα Πρωθυπουργό και θα τα λύσω όλα τα προβλήματα". Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω διάθεση να λύσω κανένα πρόβλημα.
Έχει και κανένα νόημα εδώ που τα λέμε;
Άλλη μου παραξενιά; Μα είναι τόσες πολλές.
Όμως καμιά τόσο εξαιρετική, ώστε να γίνω ένας "αριστούχο"ς της παραξενιάς. Και σε αυτό ακόμα μέτριος...

Πώς γίνεται βρε παιδί μου όμως να υπάρχουν παντού τόσοι άριστοι και εγώ να μη τα έχω καταφέρει ποτέ;

Ευτυχώς όμως. Δεν μου έχει τύχει (ακόμα, είναι η αλήθεια) να τρέξω μόνος μου και να βγω ... δεύτερος.
(Τελικά ούτε αυτό κατάφερα....)

Τώρα πώς μου ήρθαν όλα αυτά;
Μάλλον δε θα ξαναδιαβάσω τέτοιο βιβλίο.
Το λένε "Ο τελευταίος χορός της Σαλώμης" της κυρίας Ρένας Ρώσση- Ζαϊρη

εξομολόγηση

Το έχω ξαναπεί. Δεν είμαι καινούργιος (πολύ) στο χώρο του διαδικτύου.
Ούτε και (πολύ) παλιός όμως.
Για τα bloggs είχα ακούσει από καιρό.
Δεν είχα ασχοληθεί. Τύρβαζα και τυρβάζω περί άλλων.
Τυχαία, κάποια στιγμή, και κυρίως διαβάζοντας ένα άρθρο σε μια εφημερίδα, μου γεννήθηκε η διάθεση να το ψάξω λιγάκι.
Έτσι βρέθηκα στο blogs.gr
Από "διαστροφική" συνήθεια δοκιμής, είπα να φτιάξω και εγώ ένα μπλογκ.
Ήξερα ότι δεν θα πολυασχοληθώ μαζί του. Και άλλες προσπάθειες αλλού, ημιτελείς τις έχω αφήσει.
Παρόλα αυτά, το έστησα. Πειραματικά. Άλλωστε ήταν πολύ εύκολο.
Το ξεκίνησα με άλλο όνομα και άλλο υπέρτιτλο, μέχρι που καταστάλλαξα στον όνομα Θεατής.
Παράλληλα βρήκα το blogger.com Πάλι η ίδια διαστροφική συνήθεια δοκιμής και να ένα άλλο μπλογκ.
Πάλι με κάποιο όνομα που στη συνέχεια κατέληξε στο Μάρκος.
Και βέβαια ΔΕΝ με λένε Μάρκο. Αρχικά επέλεξα μετά από αλλαγές το aurelios και μετά σκέφτηκα να δώσω σαν όνομα τα Markos. Μάρκος Αυρήλιος.
Πομπώδες ε;΄
Εντάξει πομπώδες. Το ομολογώ.
Κάνω και δημόσια την αυτοκριτική μου.
Αυτό είναι όμως. Δεν το αλλάζω πάλι.

Σκέφτηκα να δώσω τα ίδια στοιχεία και στο μπλογκ του blogs.gr. Δεν μπορούσα να αλλάξω εκεί το username. Ό,τι και να έκανα περέμενε το anokato (αυτό είχα δηλώσει σαν user name) Δεν μπόρεσα να το αλλάξω.
Εδώ, το άλλαξα. Άλλο είχα στην αρχή πριν καταλήξω στο Αυρήλιος. Εκεί δεν μπόρεσα.
Έτσι αποφάσισα να τα αφήσω τα πράγματα όπως έχουν και απλώς να δηλώσω εδώ ότι ο Θεατής, ο Μάρκος και εγώ είμαστε το ίδιο πρόσωπο.

Έχω και ένα ... χούγι (πολλά έχω δηλαδή, αλλά για την ώρα ένα έχει σημασία). Δεν μαρέσει να γράφω ένα κείμενο και μετά να το παρουσιάζω στα διάφορα μπλογκς και κλαμπς κλπ κλπ που συμβαίνει είτε να γράφω, είτε να έχω δημιουργήσει.
Αυτό είναι λίγο κουραστικό. Και για εμένα και για τους άλλους.
Εξηγεί όμως το γιατί δεν γράφω συχνά.
Βέβαια η πλήρης αλήθεια βρίσκεται αλλού.
Δεν γράφω συχνά, γιατί.... τεμπελιάζω.
Και δεν έχω και τίποτα σοβαρό να πω, αν και πολυλογάς.
Τι να κάνουμε όμως;
Αγάπα το φίλο σου με τα ελαττώματά του.

Θα μου πει κάποιος και τι μας νοιάζουν εμάς αυτά ρε φίλε;
Σωστό. Δεν νοιάζουν κανένα, (άλλωστε δεν είναι και μιλιούνια οι αναγνώστες μου, ούτε πρόκειται η αφεντιά μου να γίνει σταρ), αλλά εγώ ένοιωσα την αναγκη να τα γράψω. Να διευκρινίσω ότι Markos και Θεατής είναι το ίδιο πρόσωπο. (Αλλού έχω άλλα νικ, αλλά δεν είναι της ώρα νομίζω).

Μια ιδέα είναι να ξαναματαεπιχειρήσω να αλλάξω το Θεατής.
Από την άλλη είχα γράψει μια μικρή ανάλυση περί του ονόματος αυτού. Ας μη τα ανατρέψω τώρα.

Προς το παρόν, τα αφήνω έτσι και προσεχώς, αν αλλάξει η διάθεσή μου ή αν υπάρξει καμιά καλύτερη ιδέα, το ξανασυζητάω.

Πρόβλημα....

Πρόβλημα.
Μικρό, αστείο, πολυτελείας ίσως, αλλά εκνευριστικό.
Τούτο το μηχάνημα του διαόλου τα έχει παίξει.
Γύρισα Σάββατο ξημερώματα από τις διακοπές και βέβαια δεν ασχολήθηκα μαζί του.
Σάββατο προς το μεσημέρι το άνοιξα. Κάτι δεν πήγαινε καλά.
Μια ματιά και μια "γύρα" όμως στα μπλόγκς τα κλαμπς κλπ την πρόλαβα. Mail δεν άνοιξα, έχω χρόνο γιαυτά.
Και να περάσω τις σημειώσεις από το παλμ στο outlook. Και αυτό το πρόλαβα...
Μετά, μετά ήρθε η κατάρρευση.
Το μηχάνημα έκλεισε. Μόνο του βέβαια.
Οι πιο ειδικοί αποφάνθηκαν. Δίσκος. Ε είναι και πέντε ετών και βάλε.
Ναι αλλά εγώ θέλω όσα έχω μέσα.
Προσωπικά, εργασιακά, φωτογραφίες, εικόνες....
Κομμάτι από τη ζωή είναι διάολε....
Μερικές απόπειρες να ξεκινήσει, έδειξαν ότι ματαιοπονώ.
Αργά το βράδυ του Σαββάτου, ένας άλλος υπολογιστής με φιλοξένησε για λίγο.
Κυριακή μια και δεν είχα κάτι καλύτερο να κάνω, προσπαθούσα να ενεργοποιήσω το σύστημα.
Δεν ήταν τόσο ανυπάκουο και μου έδωσε την εντύπωση ότι τουλάχιστον το υλικό πουέχω μέσα μπορώ να το "τραβήξω". Πώς όμως; Και το άθλιο δεν έχει cd writter
Πρώτη ιδέα.
Χρησιμοποιώντας σαν αποθηκευτικό μέσο τη μνήμη της φωτογραφικής μηχανής.
Βλέπεις δεν έχω βάλει στις προτεραιότητες να έχω έναν εξωτερικό δίσκο.
Η σκέψη να χρησιμοποιήσω το memory flash έμεινε σκέψη.
Ο ιδιοκτήτης της, θα επέστρεφε τη Δευτέρα.
Τουλάχιστον κατάφερα να αποθηκεύσω υλικό 128 ΜΒ τη μνήμη της φωτογραφικής μηχανής.
Μια απόπειρα να στείλω στον εαυτό μου μέσω e mail ενα μεγάλο μέρος του αποθηκευμένου υλικού απέτυχε μια και η λειτουργία του υπολογιστή διακόπτονταν.
Δευτέρα πρωί.
Νέες απόπειρες. Τι έχω να χάσω; Αν έχει χτυπήσει ο σκληρός, όλα είναι χαμένα.
Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται.
Καταφέρνω να το κάνει να "σταθεί".
Τον βάζω να κάνει έλεγχο για ιούς. Δεν βρίσκει τίποτα. Αλλά συνεχίζει να δουλεύει.
Ερχεται και το memory stick.
Αποθηκεύω αρκετά σε αυτό για να τα μεταφέρω σε ένα άλλο, και από εκεί σε cd.
Λέω να μη χάσω τη μεσημεριανή σιέστα.
Τον αφήνω ανοιχτό και φεύγω.
Ωρα πέντε το απόγευμα.
Ακόμα δουλεύει !!!
Θα συνεχίσω αυτό που έκανα. Το σώσιμο δηλαδή των αρχείων.
Μια μικρή βόλτα σε "φιλικά" μπλογκς.
Χμμμμμ
Καλά, σιγά μην έχω και εγώ πρόβλημα..........

Μετά τις είκοσι ...

Εδώ.
Μετά από μερικές ημέρες και εννιά μπάνια.
Πήρα και λίγο χρώμα.
Και κάποια κιλάκια
(Εσένα, αγενή, που ψυθιρίζεις ότι πρέπει να αλλάξω όνομα και να με φωνάζουν πλέον "καθιστό βουβάλι" σε ανακαλώ στην τάξη.... :-) )

Ήλιος, θάλασσα, φαΐ, διάθεση με σκαμπανεβάσματα είναι η αλήθεια, αλλά σε γενικές γραμμές ήταν καλά.
Υποθέτω -κι εύχομαι να- ήταν και για όλους έτσι.

Τώρα επιστροφή στην οικία και στα οκεία.

Μμ δεν θα έλεγα ότι οι οιωνοί είναι οι καλύτεροι.
Ο υπολογιστής μου με πρόδωσε (γράφω από δανεικό και δεν ξέρω πότε θα ξανάχω το δικό μου, μια και "χτύπησε" ο σκληρός δίσκος).
Το προσπερνάω.
Δεν είναι δα και η συντέλεια του κόσμου.

Κάνει λίγη ζέστη και είναι λίγο δύσκολο να επιστρέψω εκεί που ήμουν χτες το μεσημέρι.
Θα το αντέξω...

Αναθεμά σε δε με λυπάσαι
που καίγομαι και λιώνω
που μ' έκανες και σ' αγαπώ
και τώρα μαραζώνω
(άσχετο, αλλά όλως τυχαίως το άκουσα μόλις τώρα από το Κοντογιαννίδη και έμεινα άναυδος.. καταπληκτική ερμηνεία(!!!), αν και το σήριαλ που τον είδα μοιάζει να είναι αηδία).

Στο διάστημα που έλειπα, ένα palmtop μου επέτρεψε να κρατήσω μερικές σημειώσεις...
Μερικές θα βγουν στον αέρα...
Σκέφτομαι ότι τελευταία στιγμή, αποφάσισα να μην πάρω τον (... προδότη) φορητό υπολογιστή στις διακοπές. Τουλάχιστον μου έμειναν οι σημειώσεις....

Μετά τις 20 ξανά....

Σήμερα είναι μια άλλη ημέρα.
Αυτό είναι σίγουρο, αλλά τι είδους άλλη ημέρα;
Σχεδόν έτοιμος για αναχώρηση, αλλά με τεράστια "βαρίδια"
Anyway που λέμε ελληνικά.
Οι προσεχείς ώρες και ημέρες θα δείξουν τι είδους άλλη ημέρα είναι η σημερινή...
Ένα κάλεσμα για γεμιστά, ας το συζητήσουμε για μετά τις 20:-)
Σχόλια, απαντήσεις πολεμικές και αυτές για μετά.
Ελπίζω να θυμάμαι ακόμα κωδικούς και την ύπαρξη του blog.
Εις το επανειδείν.

Η ημέρα όμορφη και σήμερα

Σήμερα το πρωί, σηκώθηκα στις 8 παρά τέταρτο.
Πλύθηκα ντύθηκα και ξεκίνησα την ημέρα μου.
Κατέβασα πρώτο το μικρό (σε ηλικία ) σκύλο και μετά το μεγάλο.
Ηπια τον καφέ μου και ξεκίνησα για την εφορία. Πρόβλημα.
Επιστροφή στο σπίτι.
Μπήκα στο διαδίκτυο για λίγο, μέχρι να λυθεί το πρόβλημα και μετά, ξανά για την Τράπεζα και την εφορία.
Μετά, μια διαδρομή μέχρι το κέντρο και επιστροφή στο σπίτι.
Ενδιάμεσα πέρασα απο το σουπερ μαρκετ να αγοράσω σουπλιν μιστράλ στο μπλε μπουκάλι, και ένα γάλα, ενώ από το μίνι μάρκετ πήρα εφημερίδα και δυο μπύρες.
Όταν έφτασα στο σπίτι μπήκα ξανά στο διαδίκτυο και "τσατάρισα".
Ένα τηλεφώνημα, κατέληξε άδοξα. Μπορεί και με πρόβλημα. Αυτό θα φανεί.
Εφαγα μια ντομάτα γεμιστή, γδύθηκα και κοιμήθηκα.
Ξύπνησα στις 6 παρά 10 το απόγευμα, ντύθηκα πλύθηκα και πήγα βόλτα τους σκύλους.
Πάλι ένα ένα και πάλι με την ίδια σειρά. Πρώτα το μικρό και μετά το μεγάλο.
Ακολούθησε μια οικογενειακή υποχρέωση που δεν μπορούσε ουτε να αναβληθεί ούτε να ακυρωθεί.
Αναχώρηση 7 παρά 10
Επιστροφή στις 11 παρά 10.
Κατέβασα το μικρό σκύλο βόλτα.
Έφαγα άλλο ένα γεμιστό και ήπια μια μπύρα.
Τηλεόραση.
Λίγο μετά τις 12 κατέβασα και τον άλλο σκύλο.
Γύρισα από τη βόλτα (του σκύλου) και μπήκα στο δίκτυο.
Εγραψα ένα σχόλιο σε μπλογκ, διάβασα μερικά μπλογκς.
Περίμενα, αλλά δεν ήρθε... Ξέρει εκείνη
Άρχισα να γράφω το ημερολόγιό μου.
Άλλη μια ΟΜΟΡΦΗ ημέρα έφτασε στο τέλος της...
Παω να κοιμηθώ.
Είναι 1 και 44
Καληνύχτα

Να περνάει ο καιρός....

Τίποτα. Όλα αρνητικά.
Διάθεση που σέρνεται στο πάτωμα.
Δεν ξέρω γιατί ανοίγω τον υπολογιστή, τι θέλω να κρατήσω από αυτή τη ρουτίνα της καθημερινότητας.
Σκέψεις.
Αρνητικές ως επι το πλείστον.
Έχω κουραστεί αλλά δεν έχω και δύναμη να αντιδράσω.
Λείπουν οι κινητήριες δυνάμεις. Τα όνειρα, οι στόχοι, έχουν θαφτεί σαν εργαλεία πολέμου. Σαν τόμαχωκ.
Δεν είναι πεσιμιστικό, αλλά πριν από λίγο σκεφτόμουνα ότι τα όνειρά μου, και οι στόχοι μου, εστιάζονται στο να έχω ένα καλό τάφο.
Δε βλέπω τι άλλο μπορώ να περιμένω.
Τι μπορώ να αλλάξω τι να αφήσω πίσω στην κοινωνία που ζω.
Αυτό, το να αφήσεις κάτι πίσω σου, όταν θα έχεις αποχωρήσει "εις τας αιωνίους μονάς" ήταν πάντα ένα κίνητρο.
Υστεροφημία.
Μα τώρα, σε αυτή την ηλικία που είμαι, τι να προλάβω να αφήσω;
Απλά άφησα το χρόνο να φύγει.
Και φυσικά αυτός έφυγε.
Άφησα τις ευκαιρίες ανεκμετάλλευτες (τώρα μεταξύ μας, δεν νομίζω ότι ήταν και πολλές), και αυτές βέβαια "χορτάριασαν", πάνε φύγανε.
Τι έκανα όλο αυτό τον καιρό; Πού "ταξίδεψα", πού "ξοδιάστηκα";
Γιατί το ταξίδι χρονικά είναι μακρινό. Τοπικά, μοιάζει να είναι ... επιτόπιο.
Θερινές διακοπές.
Απλή διεκπεραίωση και αυτές. Πέρασμα των ημερών. Μια πικρή γεύση. Και στιφή.
Σε λίγο η επιστροφή. Καμιά διάθεση για σχεδιασμούς, για στόχους για δράσεις....
Τι νόημα έχει;
Καταλήγω στο ... να περνάει ο καιρός.
Τώρα θα πει κανείς και αν περάσει; Φτάνει αυτό;
Φτάνει δε φτάνει, αυτό είναι.
Και γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Ψευδαίσθηση.
Ισως γράφοντάς τα, τα .... ξορκίσω.
Ίσως ξυπνήσει μέσα μου το κοιμισμένο άτι και αρχίσει να καλπάζει.
Καλά, σιγά.
Κι αν ξυπνήσει, το κουτσό άλογο θα ξυπνήσει.
Το ίδιο βαρύ με μένα.
Μόνο που αυτό είναι α-λογο, ενώ εγώ, υποτίθεται, λογικός.
Και ο καλπασμός θέλει δύναμη. Το κουτσό μου άλογο την έχει χάσει και αυτό.
Μεσημέρι Τρίτης.
Λίγο συννεφιά, ζέστη, τζιτζίκια που τραγουδάνε και χαίρονται.
Το ανέκδοτο, ανατροπή του αισώπειου μύθου, έχει βάση.
Τα τζιτζίκια θα χαίρονται και το χειμώνα.
Τα μυρμηγκάκια, θα κλαίΜε τη μιζέρια μας χειμώνα καλοκαίρι.
Και όσο φτάνει το τέρμα- και ήδη έχει πλησιάσει πολύ- και όσο τα όνειρα πέφτουν από το ντουλάπι των "θα κάνω", στο καλάθι των αχρήστων που μουχλιάσανε, τόσο το κλάμα θα γίνεται πνιχτό και επώδυνο.
Για τα όνειρα, που δεν ονειρευτήκαΜε
Για τους έρωτες, που δεν τολμήσαΜε
Για την Ζωή, που δε τη ζήσαΜε.

Μνημείο

Ξαναδιαβάζω τα γραπτά μου των τελευταίων ημερών.
Τέτοια αθλιότητα γραφής....
Τόση κοινοτυπία...
Τα αφήνω εδώ όμως... μνημείο !!!

Οι "Σαββατοκύριακοι"

Φέτος τα κατάφερα "καλά".
Φτάσαμε στις 7 Αυγούστου για να μάθω τη θερμοκρασία του θαλασσινού νερού.
Μια βόλτα στα παράλια της Νότιας Αττικής και η πρώτη επαφή με τα πρασινογάλαζα νερά ήταν γεγονός.
Η διαδρομή, για Κυριακή, σχετικά εύκολη.
Αν εξαιρέσεις βέβαια τους καλούς κυριούληδες και τις καλές κυριούλες, οδηγούς του Σαββατοκύριακου.
Ξέρετε. Αυτούς που όλη τη βδομάδα, φυλάνε το αυτοκινητάκι τους και καλά κάνουν οι άνθρωποι, και το Σαββατοκύριακο ξαμολιούνται. (Και αυτό καλά το κάνουν)
Εκεί που αρχίζει το πρόβλημα είναι, όταν αποφασίζουν οι αδηγοί του Σαββατοκύριακου, να αποδείξουν ότι ναι για τα ατυχήματα ευθύνονται οι κακοί που τρέχουν.
Και η απόδειξη είναι απλή. Πιάνουν την αριστερή λουρίδα, μια και ναι μεν ξεκίνησαν από το Σούνιο, αλλά εκεί στην Αλίμου, θα στρίψουν αριστερά, και πηγαίνουν με 40 Χιλιόμετρα την ώρα. Διότι σου λεει, το όριο είναι 50 Χιλιόμετρα την ώρα, άρα εγώ είμαι μέσα στα όρια. Άσε που ο μπροστά "κακός οδηγός" τρέχει σαν τρελός με 60 χιλιόμετρα την ώρα και έτσι ο δρόμος μπροστά είναι απολύτως ελέυθερος.
Τι και αν ο από πίσω οδηγός έχει την αφέλεια να αναβοσβήνει τα φώτα ο δικός μας ή η δική μας ούτε που κοιτάζει τους καθρέφτες διότι πρώτον ο δάσκαλος του/της είπε να κοιτάζει εμπρός, και δεύτερον τον καθρέφτη τον κοίταξε πριν από λίγο, όταν εβαζε το κραγιόν (προκειμένου περί κυρίας οδηγού).
Και κοίτα τον άσχετο τον από πίσω επιχειρεί προσπέραση από δεξιά, αφού μετά από δέκα λεπτά δεν έπεισε τον "Σαββατοκύριακο" να πάει εκείνος δεξιά.
Τώρα αν αυτό σημαίνει ρίσκο, αν ταλαίπωρος πάνω στον εκνευρισμό του καρφωθεί πουθενά, ε ας πρόσεχε. Αυτός φταίει. Ποιός του είπε να τρέχει;

Είθε...

Γαμώτο..
Είναι φορές που ο κόσμος, σου γυρίζει ανάποδα.
Δεν σου μένει άλλο, από το να ευχηθείς τη γνωστή ευχή "θεέ μου μη τους δώσεις τόσα κακά, όσα μπορούν να αντέξουν".
Προσπαθώ να κάνω θετικές σκέψεις...
Είθε....

χαλαρά ....

Οι δυο σκύλοι στα πόδια μου κοιμούνται και ονειρεύονται τα σκυλίσια τους όνειρα στη σκυλίσια ζωή της.
Ο μεγάλος, βλέπει και όνειρα με καυγάδες. Όλο αγριεύει.
Ο μικρός αγριεύει στο ξύπνιο του. Τώρα κοιμάται ήρεμος.
Το ένα πόδι, το δικό μου, επάνω στο μπράτσο της πολυθρόνας, το άλλο στο πάτωμα για να στηρίζω επάνω του το λαπτοπ
Φύσηξε λιγάκι και παρόλο που είναι καταμεσήμερο, (ώρα 12 και 10) στην Αθήνα, η κατάσταση υποφέρεται.
Δηλαδή, υποφέρεται φορώντας ένα σορτ, χωρίς φανέλα και ξυπόλητος.
Πριν από μια ώρα που ήμουν στο αυτοκίνητο για τη διαδρομή σπίτι-Σπάτα-σπίτι, "είπα το ποίημα"
Και με τον κλιματισμό να δουλεύει.
Εμ, τι τα ήθελα τα πάχη να τα διευρύνω;
Πάλι καλά που ιδρώνω σχετικά εύκολα και αποβάλονται οι τοξίνες.
Εντάξει. Το προσέχω. Οι οσμές του ιδρώτα δεν είναι δα και το καλύτερο μυρουδικό.
Να πέσω στον καναπέ και να αντιγράψω τη ζωή των σκύλων μου;
Να ονειρευτώ και εγώ και .... "γαία πυρί μειχθήτω".
Και που κάθομαι έτσι τι γίνεται;
Να διαβάσω δεν εχω κέφι. Να γράψω δεν μπορώ. Χτες ξεκίνησα να γράφω κάτι αλλά δεν μου έβγαινε.
Τι κάνω δηλαδή τώρα;
Κυριολεκτικά χαζεύω.
Οδηγούμαι στην κατάσταση της πλήρους πνευματικής αδράνειας.
Αρχισα να πληκτρολογώ εδώ, έτσι για να της την σπάσω. (της αδράνειας).
Δεν ξέρω τι θέλω να γράψω. ούτε βέβαια πού να το οδηγήσω το κείμενό μου.
Ασε τα δάχτυλα να το οδηγούν εκείνα.
Τετάρτη Αυγούστου σήμερα. Πριν 69 χρόνια έκανε τη δικτατορία ο Μεταξάς. Ωραία, ωραία. ΔΕΝ είχα γεννηθεί ακόμα και συνεπώς ό,τι και να πω δεν θα είναι από "πρώτο χέρι".
Εκείνο που μπορώ να πω είναι ότι και τα δυο σόγια, και εκείνο της μάνας μου και εκείνο του πατέρα μου, συνέκλιναν προς το καθεστώς εκείνο. Ισως γιαυτό εμένα με "στείλανε" απέναντι.
Τούτο όμως είναι άλλη ιστορία
Άλλωστε τι θα πει εδώ, τι θα πει απέναντι. Φυσικά ΔΕΝ τα τσουβαλιάζω.
Ξέρω καλά. Ξέρω πολύ καλά τις διαφορές.
Τις ήξερα μάλλον. Τώρα είμαι οπαδός της άποψης ότι είναι ανάγκη να ανοίξει ένας σοβαρός πολιτικοιδεολογικός διάλογος.
Μεταξύ όλων.
Και για όλα.
Να αναδιατυπωθούν θέσεις και απόψεις.
Να αναμορφωθούν ιδεολογίες.
Να απαντηθούν ερωτήματα που αφορούν στην "τοπολογία" των ιδεολογιών
Τι είναι αριστερά σήμερα
Τι είναι δεξιά
Τι κέντρο.
Αλλά και το τι σημαίνουν οι τίτλοι των ιδεολογιών.
Τι είναι συντηρητισμός
Ποιός νοείται προοδευτικός
Κομουνιστής ή σοσιαλιστής ή φιλελεύθερος;
Είναι σαφές ότι πολύ λίγοι, για να μην πω ελάχιστοι, μπορούν να προσδιορίσουν το περιεχόμενο αυτών των όρων, έστω και με την ιστορική τους σημασία. Καλά, ας μη προσπαθήσουμε να τους επικαιροποιήσουμε. Να ψάξουμε δηλαδή τι σημαίνουν σήμερα.
.....
Η ησυχία μου διαταράχτηκε.
Αρχισε να απαντώ, διακόπτοντας τη συγγραφή τούτου του ..... "πονήματος", σε ερωτήσεις του είδους
-τι θα φάμε σήμερα.
Οι σκύλοι ξύπνησαν.
Ο μεγαλος γαυγίζει τα μηχανάκια, ο μικρότερος "μελετάει" τη λειτουργία του ασανσέρ.
Αντε, ας σταματήσω και εγώ την πληκτρολόγηση.
Δεν έχει νόημα.
Ούτε και όσα έγραψα έχουν δηλαδή, αλλά .....

για να μη ξεχνάω πώς πληκτρολογούν ...

Καλημέρα σας
Τετάρτη σήμερα 3 του Αυγούστου το σωτηρίου έτους 2005 και εγώ ακόμα εδώ.
Καλά, δεν το λεω από ζήλια, ούτε μεμψιμοιρία. Απλά, μια διαπίστωση κάνω.
Οι ημέρες φεύγουν, τουλάχιστον δεν είναι φορτισμένες με τα καθημερινά άγχη του υπόλοιπου χρόνου. Όχι ότι τον υπόλοιπο χρόνο κάνω πράγματα που θα τα ενέτασσα στα "βαρέα και ανθυγιεινά" δηλαδή. Μη γίνομαι και υπερβολικός, αλλά τούτο τον καιρό ξεκουράζομαι από τη χειμωνιάτικη φόρτιση όπως και να ήταν εκείνη.
Οι μικρές καθημερινές βόλτες- αποδράσεις, που έχω πει και αλλού, φροντίζουν για την ταχύτερη αποφόρτιση.
Το κακό είναι ότι δεν επαναφορτίζεται η «μπαταρία». Δεν επαναφορτίζεται με υλικό, εικόνες, σκέψεις, παραστάσεις γενικά, που θα μπορούν να ισορροπούν τις αρνητικές πιέσεις του χειμώνα.
Κακό αυτό. Αλλά τελικά συνηθισμένο κακό, για εμένα τουλάχιστον.
Είναι κάμποσα χρόνια που έχω ελαχιστοποιήσει τη φροντίδα της ανανέωσης της διάθεσής μου αν και ο χρόνος δε μου λείπει.
Και παρόλα αυτά, αντέχω.
Τελικά συνεχώς αποδεικνύεται και με άπειρους τρόπους, ότι ο άνθρωπος είναι πολύ σκληρό ζώο και σαφώς προσαρμοζόμενο σε όλες τις συνθήκες.